هنگام سخنرانی بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، در جلسه مشترک کنگره، کامالا هریس، معاون رئيس‌جمهوری آمریکا، حضور نخواهد داشت. والتر راسل مید در مقاله‌ای که در وال استریت ژورنال منتشر شده است می‌نویسد با وجود اینکه هریس نامزد احتمالی دموکرات‌ها در انتخابات ریاست‌جمهوری خواهد بود، او به این نتیجه رسید که حضور در جلسه انجمن زتا فی بتا در ایندیاناپلیس مهم‌تر از سخنرانی رهبر یکی از نزدیک‌ترین متحدان آمریکا در زمان درگیری و بحران در منطقه‌ای است که پای منافع حیاتی آمریکا نیز در میان است.

قرار است هریس در سفر نتانیاهو به واشینگتن با او دیدار کند، اما این برخورد سرد، شایعات درباره اختلاف میان رویکرد هریس و بایدن در مورد خاورمیانه را تقویت می‌کند. ان‌بی‌سی نیوز در ۴ مارس گزارش داد که مقام‌های شورای امنیت ملی پیش‌نویس سخنرانی هریس در مورد وضعیت انسانی در غزه را «تعدیل» کرده بودند.

نویسنده مقاله در ادامه می‌افزاید برخی حقایق ناخوشایند کم‌کم در واشینگتن در حال آشکار شدن است. خطر درگیری آمریکا در جنگی گسترده‌تر در خاورمیانه بالا رفته است. جمهوری اسلامی ایران هرگز به اندازه امروز به دستیابی به سلاح هسته‌‌ای نزدیک نبوده است، و مقام‌های آمریکایی نگران‌اند که ولادیمیر پوتین، در جریان کارزار ضدغربی‌اش، به جمهوری اسلامی کمک کند تا سریع‌تر از آنچه مقام‌های آمریکایی یا اسرائیلی تصور می‌کردند به خط پایان هسته‌ای برسد.

به‌رغم هشدارهای مکرر آمریکا، جمهوری اسلامی حوثی‌های یمن را مهار نکرده است و صبر واشینگتن رو به پایان است. ماه‌های پایانی دولت بایدن ممکن است شاهد درگیری نیروهای آمریکایی در حملات مستقیم به کشتی‌های نیروی دریایی جمهوری اسلامی یا خود جمهوری اسلامی باشد.

مید به نقل از گفت‌و‌گویش با مقام‌های فعلی و سابق دولت آمریکا و ناظران آگاه می‌گوید فشار در دولت آمریکا برای حمله به جمهوری اسلامی رو به افزایش است و تحریک‌های بیشتر از جانب حوثی‌ها احتمال دارد پاسخی بسیار قوی‌تر برانگیزد.

رویکرد تیم بایدن به خاورمیانه بسیاری از منتقدان جمهوری‌خواه را راضی نکرده است، اما نشان‌دهنده تحولی قابل‌ملاحظه نسبت به رویکرد رئیس‌جمهوری دموکرات قبلی، باراک اوباما، است. در دوره ریاست‌جمهوری اوباما، هدف سیاست آمریکا در خاورمیانه دستیابی به ثبات منطقه‌ای از طریق تنش‌زدایی با جمهوری اسلامی بود و امید داشتند برجام اولین گام از مجموعه توافق‌هایی باشد که به‌تدریج خصومت‌های میان واشینگتن و تهران را کاهش دهد و از تنش در سراسر منطقه بکاهد.

تیم بایدن این رویکرد را عملی نمی‌داند و رد پیشنهاد بایدن برای احیای برجام هشیارکننده بود. گسترش حمایت جمهوری اسلامی از گروه‌های شبه‌نظامی نیابتی در منطقه این پیام را به‌وضوح منتقل کرد که جمهوری اسلامی خواهان روابط خصمانه با آمریکا و اسرائیل است.

این موضوع تیم بایدن را به بازنگری در رویکردش به عربستان سعودی و اسرائیل واداشت. اگر جمهوری اسلامی مصالحه‌ناپذیر است، تنها راه ثبات در خاورمیانه همکاری میان اسرائیل و کشورهای عربی مانند عربستان سعودی و امارات متحده عربی است. ترویج آشتی راهبردی میان اسرائیل و عربستان سعودی و تثبیت این همکاری در قالب پیمانی امنیتی میان واشینگتن و ریاض به هدف اصلی سیاست خاورمیانه در دوره ریاست‌جمهوری بایدن تبدیل شد.

اما در پی حمله ۷ اکتبر حماس به اسرائیل شرایط تغییر کرد. هدف جمهوری اسلامی مختل‌سازی تفاهم آمریکایی‌ـ‌عربی‌ـ‌اسرائیلی است و این موضوع برای چین و روسیه نیز اهمیت دارد. تمام قدرت‌های تجدیدنظر‌طلب از ایده سیستمی ائتلافی به رهبری آمریکا برای ایجاد ثبات در خاورمیانه بیزارند و همکاری بلندمدت میان کشورهای عربی و قدرت مالی آن‌ها با سرمایه‌داری و فناوری آمریکایی و اسرائیلی توازن قدرت جهان را به‌ضرر تجدیدنظرطلبان تغییر می‌دهد.

به عقیده نویسنده مقاله، این‌جا است که وفاداری معاون رئيس‌جمهوری به انجمن زتا فی بتا اهمیت پیدا می‌کند. خواه درست باشد خواه نادرست، رهبران کشورهای عربی ممکن است عدم حضور هریس در دیدار با نتانیاهو را نشانه‌ای از همراهی او با مخالفان پیمان ابراهیم و تفاوت سیاست خاورمیانه او با بایدن تفسیر کنند. این موضوع به نوبه خود دستیابی به توافق آتش‌بس در غزه و جزئیات نهایی توافق با عربستان سعودی را برای مذاکره‌کنندگان دولت بایدن دشوار خواهد کرد.

علاوه بر این، جمهوری اسلامی ممکن است این موضوع را به ضعف و اختلاف در دولت آمریکا تعبیر کند و ترغیب شود تا فشار بر دولت بایدن را افزایش دهد که به بالا رفتن احتمال بروز جنگ در منطقه منجر می‌شود.

مید در پایان می‌نویسد کارهایی که معاونان رئیس‌جمهوری انجام می‌دهند معمولا اهمیت چندانی ندارد، اما کامالا هریس اکنون در سطح بالایی دارد بازی می‌کند، تمام جهان در حال نظاره است و او باید درست عمل کند.

* این مطلب خلاصه‌ای است از دیدگاه والتر راسل مید که در نشریه وال‌استریت ژورنال منتشر شده است.