هم‌زمان با دوسالگی به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان و گسترش سایه سانسور بر همه آثار و محصولات فرهنگی و هنری، بیش از ۱۰۰ شاعر از سراسر جهان، در یک کارزار اعتراضی که با هماهنگی نهاد «بامداد – خانه شعر در تبعید» برگزار شده بود، در همبستگی با شاعران و هنرمندان افغانستان شعر سرودند. اشعار شماری از این شاعران در کتابی با عنوان «هیچ زندانی نمی‌تواند شعر را محصور کند»، به زبان ژاپنی منتشر شد.
در این مجموعه، ۵۰ شعر از میان شعرهای ارسال‌شده به این کارزار، متعلق به شاعرانی از کشورهای هلند، آمریکا، جاپان، فرانسه، نپال، بنگلادش، شیلی، اسپانیا، برزیل، دانمارک، کانادا، اسلوونی، سریلانکا، کوبا، ترکیه، بلژیک، ایتالیا، هندوستان، سوئد، و الجزایر، که به زبان‌های مختلف در همبستگی با شاعران افغانستان سروده بودند، گنجانده شده است. این شعرها به کوشش نهاد ادبی بامداد، که از طرف شاعران افغانستان ایجاد شده است، به زبان ژاپنی ترجمه و در قالب کتابی منتشر شد.
قرار است دومین نسخه این کتاب در ماه نوامبر سال جاری در فرانسه و به زبان فرانسوی منتشر شود. سمیه رامش، شاعر و نویسنده اهل افغانستان که مسئول این خانه ادبی است، به ایندیپندنت فارسی گفت که در مجموعه دوم که به زبان فرانسوی منتشر می‌شود، نسخه کامل تمام اشعار ارسال‌شده به این کارزار، به علاوه شعرهایی از شاعران افغانستان در تبعید، نیز گنجانده شده است. علاوه بر این، به گفته سمیه رامش، کار روی ترجمه انگلیسی این کتاب نیز در جریان است.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
در حالی که وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان در ۱۵ ژانویه ۲۰۲۳، در دستوری، سرودن اشعار عاشقانه و ترانه‌هایی را که هنرمندان بتوانند از آن تصنیف بسازند، اکیدا ممنوع اعلام کرد، کارگزاران نهاد ادبی بامداد – خانه شعر در تبعید، این اقدام را اعتراضی در برابر سرکوب هنر و ادبیات در افغانستان از طرف طالبان می‌دانند. این نهاد ادبی، از یک سال پیش، در فراخوانی از شاعران جهان خواست تا در برابر سانسور و سرکوب هنر و هنرمندان در افغانستان سکوت نکنند و علیه وضعیت موجود در افغانستان با هنر خود که همانا شعر و کلمه است، اعتراض کنند.
سمیه رامش با اشاره به اهمیت کار علیه سانسور گفت: «افغانستان تنها کشوری است که تمام اشکال هنر در آن محدود و ممنوع است و همچنان که این سرزمین به مثابه یک زندان بزرگ برای شهروندان خود است، گورستان هنر نیز محسوب می‌شود.»
طالبان پیش از صدور فرمان منع سرایش شعر، هنرهای دیگر از جمله موسیقی، نقاشی، مجسمه‌سازی، آوازخوانی، تئاتر و سینما را نیز ممنوع کرده بودند.
