روزنامه نیویورک‌تایمز، روز پنجشنبه هشتم تیر (۲۹ ژوئن)، گزارش داد که طالبان برای حذف بقایای دو دهه حضور ایالات متحده آمریکا در افغانستان تلاش می‌کنند، اما حذف میراث فرهنگی این حضور ۲۰ ساله بسیار دشوار است.
نیویورک تایمز وضعیت سالن‌های «اسنوکر» را به تصویر کشیده است؛ سالن‌ها شلوغ‌اند و مردان جوان با شلوار جین دور میزهای مخملی می‌چرخند. در گوشه این سالن‌ها، پسران نوجوان روی کاناپه‌ها نشسته‌اند و مشغول بازهای ویدیویی فیفا و کال‌آو دیوتی (Call of Duty) شده‌‌اند. زنان در کافه‌ها کاپوچینو می‌نوشند و با عبا، شلوارهای جین تنگشان را پنهان می‌کنند، در حالی که آهنگ تیلور سوئیفت به آرامی از بلندگوها پخش می‌شود.
طالبان در اوت ۲۰۲۱ حکومت مورد حمایت غرب در افغانستان را سرنگون کردند. این گروه به دختران اجازه حضور در دبیرستان‌ها و دانشگاه‌ها را نمی‌دهند و با تفسیرهای سخت‌گیرانه، قوانین شریعت را جایگزین قوانین جزایی کرده‌اند. طالبان پارلمان را نیز منحل کردند. اما میراث فرهنگی حضور ۲۰ ساله آمریکا در افغانستان، با فرهنگ افغانستان در شهرهای بزرگ گره خورده و زندگی مدرنی را شکل داده است.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
احمد خالد ۳۷ ساله که در یک رستوران در مرکز شهر کابل نشسته است، گفت که در ۲۰ سال حضور آمریکا همه چیز کاملا تغییر کرد و مدارس بیشتری تاسیس شد. او گفت: «ما فناوری‌های جدیدی داریم که ما را به دنیا وصل می‌کند.» پیش از آغاز حمله ائتلاف جهانی به رهبری آمریکا در سال ۲۰۰۱، کابل به شهری کاملا ویران تبدیل شده بود، اما حضور غرب باعث رشد چشمگیری در کابل شد.
با حضور غرب در افغانستان، ساختمان‌های زیاد در کابل ساخته شد و رستوران‌ها و مراکز خرید جدید نیز رونق گرفتند.
در هر محله در کابل، پیتزا و همبرگر‌فروشی و باشگاه بدن‌سازی دیده می‌شود و مراکزی برای خالکوبی (تتو) -که در اسلام حرام است- وجود دارد. مردان جوان طرح ستاره، ماه و نام مادرانشان را بر روی بازوهای خود حک می‌کنند.
نسل جوان در شهر کابل به رستوران‌ها و کتاب‌فروشی‌ها می‌روند و در آنجا می‌خواهند که از واقعیت حاکمیت طالبان فرار کنند.
در گزارش نیویورک‌تایمز در توصیف وضعیت یک کافه در کابل آمده است که مردان و زنان در میان گلدان‌ها بدون توجه به فرمان شفاهی منع موسیقی و الزامات جداسازی جنسیتی نشسته‌اند.
یک مرد ۲۰ ساله با یک تی‌شرت سفید به صفحه لپ‌تاپ خیره شده است و انگشتانش همراه با موسیقی روی هدفونش ضربه می‌زند. در همان نزدیکی دو دختر نوجوان با رژ لب زرشکی و خط چشم ضخیم با گوشی آیفون از خودشان عکس می‌گیرند.
روی میز دیگری، طیبه ۱۹ ساله به پیشخدمت اشاره می‌کند که چای بیاورد، در حالی که دوستش فرحت ۱۹ ساله، کتاب «چهل قانون عشق» اثر الیف شافاک را ورق می‌زند. دخترها معمولا یک یا دو بار در ماه در اینجا برای قهوه نوشیدن دورهم جمع می‌شوند. این کافه‌ها معدود فضاهای عمومی‌اند که به آن‌ها اجازه ورود داده می‌شود.
طیبه گفت که عاشق کتاب و موسیقی است، اما اضافه کرد: «در دو سال گذشته (اشاره به حضور طالبان در قدرت) مسلمان خوبی شدم و دیگر موسیقی پاپ را دوست ندارم.»
دخترها به هم نگاه کردند و خندیدند. طیبه گفت: «فقط شوخی بود.»
این تقابل گیچ‌کننده در شهری است که دختران بالاتر از کلاس ششم از ورود به مدرسه محروم‌اند، اما دختران دیگر اجازه خواندن کتاب‌های انگلیسی در کافه‌ها را دارند. کارکنان حکومت طالبان مکلف‌اند که ریش بگذارند، اما پسران نوجوان مدل موهای غربی دارند و پیراهن‌های ورزشی به سبک آمریکایی‌ها می‌پوشند.
نیویورک‌تایمز نوشته است که این ناهماهنگی به این دلیل است که رهبران ارشد حکومت طالبان به‌ندرت استان قندهار را ترک می‌کنند. رهبران ارشد حکومت طالبان به اجرای کامل شریعت اسلامی اعتقاد دارند و قوانینی در این راستا وضع می‌کنند، اما مقام‌های میانه‌رو در کابل که با دیپلمات‌های خارجی در تعامل‌اند و به خارج از افغانستان سفر کرده‌اند، سیاست‌های محدودکننده کمتری را در کابل وضع می‌کنند.
طالبان در نیمه دوم دهه ۹۰ میلادی نیز بر افغانستان تسلط داشتند و در آن زمان این کشور منزوی شده بود، اما دو دهه حضور آمریکا و غرب در افغانستان باعث شد که نسل جوان در کلان‌شهرها با فرهنگ سنتی دوران نخست حاکمیت طالبان بیگانه شوند و برای این نسل پذیرفتن ارزش‌های سنتی دشوار و حتی غیرممکن است.
