باستان‌شناسان مصری بزرگ‌ترین و کامل‌ترین کارگاه مومیایی انسان و حیوان را در مکانی نزدیک قاهره کشف کردند.
مومیایی کردن یکی از آیین‌های مهم دوران مصر باستان بود و مومیایی‌ها در فرهنگ آن دوران، جایگاهی ویژه داشتند.
نشریه تلگراف با اشاره به این کارگاه‌های کشف‌شده که قدمت آنها به خاندان سی‌ام و اوایل دوران بطلمیوس (قرن چهارم پیش از میلاد) می‌رسد، نوشت که این کارگاه‌ها در نزدیکی هرم پلکانی جوزر، قدیمی‌ترین هرم سنگی، یافت شدند.
مصطفی وزیری، دبیرکل شورای عالی آثار باستانی مصر، گفت: «در چند اتاق، دو تخت سنگی برای مومیایی کردن انسان یافتیم. تخت‌ها تقریبا دو متر طول و یک متر عرض داشتند. این تخت‌ها از جنس بلوک سنگی بودند و لایه‌ای از ملات روی آن را پوشانده بود و با شیبی به یک جوی سرازیر می‌شدند. روی این تخت‌ها، بدن را برای مومیایی شدن آماده می‌کردند؛ یعنی امعا و احشا را در می‌آوردند و آنها را داخل کوزههای کانوپیک [کوزههای سرپوش‌دار/ ظرف‌های چهارگانه برای نگهداری اندام‌های داخلی شخص مومیایی‌شده] جای می‌دادند.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
این کارگاه مومیایی کردن انسان بنایی مستطیل‌شکل از آجر گلی است و از داخل به تعدادی اتاق تقسیم شده که در آنها دو تخت مومیایی‌سازی قرار دارد. نوارهای کتانی، کوزههای کانوپیک و ابزار‌هایی که برای استخراج امعا و احشا بدن از آنها استفاده می‌کردند، از سایر مواد و لوازمی بودند که در این محل کشف شدند.
کارگاه مومیایی سازی حیوانات هم سازه‌ای مستطیل‌شکل از گل، آجر و سنگ است که چند اتاق و تالار دارد. در این کارگاه، مقبره حیوانات، ابزارهای برنزی برای مومیایی کردن حیوانات و پنج تخت آهکی که داخل زمین فرو رفته بودند، کشف شد.
دو مقبره کوچک با قدمت چهار هزار و ۴۰۰ و سه هزار و ۴۰۰ سال نیز کشف شدند که داخل سنگ حفر شده‌اند و تصور می‌شود متعلق به مقام‌های عالی‌رتبه و روحانیون باشند.
روی دیواره یکی از مقبره‌ها کتیبه‌هایی شامل تصاویری از کشاورزی، شکار و سایر فعالیت‌ها حک شده و مجموعه‌ای بزرگ از آثار باستانی شامل نگاره‌های چوبی و سنگی سالم و اشیا تدفین نیز یافت شده است.
مومیایی کردن در مصر باستان روشی پیچیده و زمان‌بر بود که مراحل آن تا ۷۰ روز طول می‌کشید. نخستین مرحله مومیایی کردن، استخراج اندام‌های داخلی بود که آنها را درون کوزههای سنگی یا سرامیکی جای می‌دادند. سپس بدن را می‌شستند و آن را با لایه‌ای از ناترون، ماده معدنی کربنات که جاذب طبیعی است، می‌پوشاندند و ۴۰ روز صبر می‌کردند تا خشک شود.
باور مصریان این بود که اگر جسد مرده را نگهداری کنند، روح مرده دوباره به آن جسد باز می‌گردد.
آنها جسد را بعد از خشک شدن، در نوارهای کتانی که روی آن طلسم‌ها و تصاویر خدایان مصری نقش بسته بود، می‌پیچیدند. سپس مومیایی را داخل تابوت می‌گذاشتند و دفن می‌کردند. این عملیات هزینه زیادی داشت؛ به همین جهت ویژه افرادی بود که دارای قدرت و ثروت بودند.
شهر مردگان بوباستیان، یکی از مکان‌های اصلی تدفین در مصر باستان، در ساحل غربی رود نیل مقابل ممفیس، یکی از قدیمی‌ترین و مهم‌ترین شهرهای مصر باستان، قرار داشت. این گورستان به باستت یا باست، الهه نگهبان گربه‌ها، تقدیم شده بود.
