فدراسیون فوتبال ایران روز یکشنبه ۳۱ اردیبهشت‌، اعلام کرد که رضا عنایتی، بازیکن سابق تیم‌های ابومسلم خراسان و استقلال تهران، به عنوان سرمربی تیم ملی امید ایران برای حضور در مسابقات انتخابی المپیک ۲۰۲۴ پاریس انتخاب شده است.

این انتخاب در ساعات گذشته با انتقاد پرشمار هواداران فوتبال در رسانه‌های اجتماعی مواجه شد و آن‌ها معتقدند که انتخاب چنین فردی به عنوان سرمربی تیم ملی امید یا المپیک ایران، جز ادامه‌‌یافتن حسرت ۴۴ ساله فوتبال ایران برای حضور در مسابقات المپیک نتیجه‌ای ندارد.

عنایتی که بعد از بازنشستگی از دنیای فوتبال به حوزه مربیگری وارد شد، تاکنون تنها سابقه سرمربیگری تیم‌های سیاه‌جامگان مشهد، قشقایی شیراز، هوادار تهران و نفت مسجدسلیمان را در کارنامه دارد و به‌جز صعود با تیم هوادار به لیگ برتر، کارنامه مربیگری او مملو از شکست و ناکامی است.

او در دوران هدایت سیاه‌جامگان مشهد در لیگ دسته اول، در ۱۴ بازی متحمل ۹ شکست شد و پس از تنها یک برد و چهار تساوی، از هدایت این تیم برکنار شد. او سپس تیرماه ۱۳۹۷ سرمربی تیم پاس همدان شد، اما چندروز مانده به آغاز رقابت‌های لیگ دسته دوم و به دلایلی نامعلوم، کنار گذاشته شد.

در ادامه حضور عنایتی در لیگ آزادگان، او برای پنج بازی سرمربی تیم قشقایی شیراز بود که کارنامه ضعیف سه باخت، یک تساوی و یک برد، باز هم اخراج آقای گل سابق فوتبال ایران را در پی داشت.

پس از آن، عنایتی با نشستن روی نیمکت سرمربیگری هوادار تهران، مجموعا در لیگ دسته اول و لیگ برتر در ۸۳ بازی هدایت این تیم تهرانی را بر عهده گرفت و ۳۵ برد، ۲۵ تساوی و ۲۳ باخت در کارنامه‌اش ثبت شد، تا پس از کسب رتبه یازدهمی در آخرین فصل حضورش روی نیمکت هوادار، از این تیم نیز کنار گذاشته شود.

آخرین حضور رضا عنایتی روی نیمکت یک تیم فوتبال، مربوط به قراداد او با تیم نفت مسجدسلیمان است که در چهار بازی، هیچ بردی نداشت و سه تساوی و یک باخت که اخراج دوباره عنایتی را به همراه داشت، زمینه‌‌ساز سقوط این تیم پرطرفدار به رقابت‌های لیگ آزادان شد.

حالا انتخاب فردی با چنین کارنامه ضعیفی به‌عنوان سرمربی تیم ملی امید ایران که زمانی فرزندانش در برنامه ۹۰ متوجه شدند پدرشان مربی تیم بارسلونای اسپانیا نیست و آن‌ها را فریب داده است، می‌تواند این معنا را داشته باشد که در فدراسیون فوتبال، در همچنان بر همان پاشنه سابق می‌چرخد و پس از انتصاب ناامیدکننده امیر قلعه‌نویی به‌عنوان سرمربی تیم فوتبال ایران، اکنون ثبت اولین صعود فوتبال ایران به مسابقات المپیک در ۴۴ سالی که از استقرار نظام جمهوری اسلامی می‌گذرد، نیز احتمالا به آرزویی دست‌نیافتنی بدل خواهد شد.

تیم ملی فوتبال ایران قبل از انقلاب، دو بار در سال‌های ۱۹۶۸ و ۱۹۷۶ قهرمان جام ملت‌های آسیا شد و در مسابقات المپیک ۱۹۶۴ توکیو ژاپن، المپیک ۱۹۷۲ مونیخ آلمان و المپیک ۱۹۷۶ مونترال کانادا هم حضور پیدا کرد و توانست نتایج آبرومندانه‌ای نیز کسب کنند. به طور مثال در المپیک ۱۹۷۲ که بر خلاف حالا، تیم‌ ملی بزرگسالان کشورها در آن حضور داشتند، تیم ایران با درخشش ناصر حجازی، تیم قدرتمند برزیل را با نتیجه یک-هیچ شکست داد تا یکی از بزرگ‌ترین پیروزی‌های تاریخ فوتبال ایران رقم خورده باشد.

همچنین در آخرین حضور المپیکی فوتبال ایران در سال ۱۹۷۶ با حشمت مهاجرانی، هم ایران به عنوان تیم دوم به جمع هشت تیم برتر المپیک راه پیدا کرد که تنها صعود تیم‌های ملی فوتبال ایران از گروه خود در رقابت‌های معتبر جهانی محسوب می‌شود. ایران در یک‌‌چهارم نهایی این مسابقات مقابل تیم قدرتمند شوروی، نمایشی افتخارآمیز داشت اما در نهایت دو بر یک شکست خورد که البته «ضعف داوری» در این شکست نقش مهمی داشت.

اما در ۴۴ سال اخیر، نه تیم ملی فوتبال بزرگسالان ایران قهرمانی جام ملت‌ها شده و نه تیم امید ایران توانسته است به رقابت‌های المپیک راه یابد. آیا حالا قرار است امیر قلعه‌نویی و شاگردش رضا عنایتی این طلسم را بشکنند؟ هواداران و کارشناسان فوتبال در ایران می‌گویند با توجه به سرمایه‌گذاری هنگفت و برنامه‌ریزی دقیق سایر کشورهای آسیایی، در کنار درجا زدن‌های ممتد فوتبال ایران و واگذاری هدایت تیم‌ها به مربیانی ضعیف، تحقق این هدف «محال» به نظر می‌رسد.