براساس یک مطالعه، تلاش‌های حفاظتی که برای محافظت از اکوسیستم جنوبگان طراحی شده است، کافی نیست.

به گفته جاسمین ریچل لی و همکارانش در دانشگاه کوئینزلند استرالیا، تا سال ۲۱۰۰ حدود ۶۵ درصد از شمار گیاهان و حیات‌وحش این قاره، کاسته می‌شود.

آن‌ها می‌گویند که اجرای ۱۰ راهبرد کلیدی مدیریت خطر – با هزینه سالانه ۲۳ میلیون دلار – به سود ۸۴ درصد از گروه‌های پرندگان، پستانداران و گیاهان زمین خواهد بود.

لی گفت: «این کار نشان می‌دهد که تغییرات اقلیمی بزرگ‌ترین تهدید برای گونه‌های [زیستی] جنوبگان است و آنچه نیاز داریم، تلاش جهانی [برای] تخفیف [خطر] است تا [این گونه‌ها] نجات یابند. این کار نه‌تنها آینده آن‌ها، بلکه آینده ما را نیز تضمین می‌کند.»

پژوهشگران برای سنجش تهدیدها و راهبردهای حفاظت از جنوبگان، ارزیابی‌های تخصصی را با داده‌های علمی ترکیب کردند تا به درک بهتری از گونه‌های آسیب‌پذیرتر برسند و اقدام‌های مقرون به‌صرفه را شناسایی کنند.

آنان از ۲۹ کارشناس خواستند که راهبردهای مدیریتی ممکن را تعریف کنند، هزینه و امکان‌سنجی آن‌ها را تخمین بزنند، و مزایای احتمالی گونه‌های زیستی مختلف را بین امروز تا سال ۲۱۰۰ ارزیابی کنند.

تغییرات اقلیمی، جدی‌ترین تهدید برای تنوع زیستی جنوبگان، و تاثیرگذاری بر سیاست جهانی در تحدید گرمایش، مفیدترین راهبرد حفاظتی معرفی شد.

بر اساس راهبردهای مدیریتی فعلی و گرمایش بیش از دو درجه سانتیگراد، ۶۵ درصد گیاهان و جانوران خشکی تا سال ۲۱۰۰ از بین می‌روند.

پنگوئن امپراتور آسیب‌پذیرترین گونه‌ها شناخته شدند و پس از آن‌ها، سایر پرندگان دریایی و کرم‌های خاکی (nematode) قرار می‌گیرند. اما راهبردهای مدیریتی منطقه‌ای، با صرف هزینه تخمینی یک میلیارد و ۹۲۰ میلیون دلار ظرف ۸۳ سال آینده، معادل چهار هزارم درصد از تولید ناخالص داخلی جهانی (GDP) در سال ۲۰۱۹، می‌تواند تا ۷۴ درصد از گیاهان و جانوران را [از اقدامات حفاظتی] بهره‌مند کند.

راهبردهای مدیریت منطقه‌ای که بیشترین بازده سرمایه‌گذاری را ارائه می‌دهد، تاثیر فعالیت‌های انسانی را به حداقل رسانده، موجب بهبود برنامه‌ریزی و مدیریت پروژه‌های زیرساختی جدید و مدیریت حمل و نقل می‌شود.

«مارتین مارون از دانشگاه کویینزلند (UQ) و سایر کارشناسان حفاظت از تنوع زیستی می‌گویند جزئیات قوانین حفاظت از محیط زیست استرالیا به زنده ماندن- یا از بین رفتن یک گونه زیستی- کمک می‌کند.»

به گفته نویسندگان، از آنجا که جنوبگان با فشار فزاینده ناشی از تغییرات اقلیمی و فعالیت‌های انسانی مواجه است، ترکیبی از تلاش‌های منطقه‌ای و جهانی برای حفاظت از تنوع زیستی قطب جنوب و خدمات اکوسیستمی برای نسل‌های آینده، لازم است.