کپسولی خالی در دریا سقوط کرده و ناسا اینک بیش از هر زمان دیگری به فرستادن دوباره بشر به ماه نزدیک شده است.

ورود آن کپسول اوریون پایان موفقیت‌آمیز یک پرواز آزمایشی موفق برای نخستین ماموریت آرتمیس بود که ۱۶ نوامبر از مرکز فضایی کندی زمین را ترک کرد. از آن به بعد، به سوی زمین سفر کرد، بر فراز سطح [ماه] معلق بود و سپس به سیاره اصلی خود بازگشت.

بیل نلسون، مدیر ناسا، به خبرنگاران گفت: «این یک ماموریت فوق‌العاده موفق بود.» ناسا در هر مرحله، ماموریت را با جزئیات دنبال کرد و هر گونه مشکلی را که ممکن بود برای سرنشینان انسانی خطر ایجاد کند، زیر نظر داشت.

با وجود آنکه ناسا این ماموریت را به عنوان یک موفقیت تحسین کرد، این ماموریت با دشواری قابل‌توجهی آغاز شد. سازمان فضایی بارها مجبور شد به دلیل مشکلات فنی و آب‌وهوای بد، پرتاب اولیه خود را به تعویق بیندازد.

اما از زمانی که آغاز شد، در واقع با موفقیت کامل پیش رفت و ورود نهایی آن آخرین موفقیتش را رقم زد. ناسا بازگشت کپسول به زمین را به‌عنوان حیاتی‌ترین مرحله آن در نظر گرفته بود- آزمایشی برای اینکه آیا ساکنان این کپسول در جریان بازگشت به زمین جان سالم به در خواهند برد یا نه؛ روشی که شبیه‌سازی آن روی زمین امکان‌پذیر نیست.

سارافین هفته گذشته در نشستی خبری گفت: «این هدف اولویت اول ما است. هیچ دستگاه آرک‌‌-جت یا آئروترمال در اینجا روی زمین وجود ندارد که بتواند ورود فراصوت [فضاپیما به جو] را با یک سپر حرارتی به این ابعاد شبیه‌سازی کند.»

[توضیح: آرک‌‌-جت یکی از انواع سامانه‌های پیشرانش الكتروترمال در صنایع هوافضا است]

در هیچ یک از سفرهای نخستین آرتمیس، فضانوردان انسانی حضور نداشتند. در عوض، سرنشینانی شبیه‌سازی‌شده شامل سه آدمک را حمل می‌کرد که به حسگرهایی مجهز شده بودند که نمونه‌ای از نوع تجربه‌ای را که انسان‌های واقعی خواهند داشت، در اختیار دانشمندان قرار می‌داد.

اما موفقیت این ماموریت به این معنی است که اینک می‌توان آن سرنشینان ساختگی و بدلی را با سرنشینان واقعی جایگزین کرد.

ناسا قصد دارد اوایل سال آینده نام سرنشینان خود برای ماموریت آرتمیس۲ را اعلام کند. سپس، هم‌زمان با سال ۲۰۲۴، این سرنشینان پروازی به پیرامون ماه خواهند داشت و باز می‌گردند اما بر سطح فرود نخواهند آمد؛ بلکه پروازی مشابه با پرواز آزمایشی اول انجام می‌دهند.

ناسا امیدوار است چند سال پس از آن، نخستین انسان‌های خود را به سطح ماه بازگرداند. از جمله این سرنشین‌ها، نخستین زنی خواهد بود که تاکنون روی ماه فرود می‌آید؛ مگر اینکه سازمان فضایی دیگری در این زمینه از ناسا جلو بزند.

این افراد نخستین کسانی خواهند بود که طی دهه‌های اخیر روی سطح ماه گام می‌گذارند. آخرین سفر انسان به ماه دقیقا ۵۰ سال پیش از فرود اوریون بر آب انجام شد.

در آن فرود بر ماه آپولو۱۷- در ۱۱ دسامبر ۱۹۷۲- یوجین سرنان و هریسون اشمیت بر سطح ماه قدم زدند و سپس برای آخرین بار به زمین بازگشتند. آن‌ها آخرین افراد از ۱۲ فضانورد ناسا بودند- بیش از شش ماموریت مختلف آپولو- که تنها افرادی به شمار می‌روند که تا به حال بر کره دیگری پا گذاشته‌اند.

از آن زمان، طیفی از مشکلات فنی، سیاسی، تامین بودجه و سایر مسائل بشر را از ماه دور نگه داشت. اما در سال‌های اخیر، هم ناسا و سایر سازمان‌های فضایی تلاش‌های خود برای بازگشت به آنجا را احیا کرده‌اند.

کار ناسا برای این کار با نام برنامه آرتمیس شناخته می‌شود که نام خواهر دوقلوی آپولو است. پرتاب آن یک تغییر بزرگ برای ناسا بود که با تغییر تمرکز بر شاتل فضایی و ایستگاه فضایی بین‌المللی، تلاش کرد بار دیگر به فضا برود.

این بار تمرکز ناسا فقط روی سطح ماه نیست. بخش بزرگی از موردتوجه بودن آن، استفاده از آن به عنوان راهی برای رسیدن به نقاط دیگر منظومه شمسی- در وهله اول مریخ- است و برنامه آرتمیس به طور مداوم بر این موضوع تاکید کرده است که چگونه ناسا قصد بازگشت به ماه و سپس [سفر به] فراتر از آن را دارد.