بازیکن بی‌تیم ۳۷ ساله‌ای تازه‌ترین تلاش خود را برای فتح جهان آغاز کرد. کریستیانو رونالدو که بی‌باشگاه است، اما نه بی‌گل، به‌شکل متمایزی کار خود را آغاز کرد. او با زدن اولین گل در کسوت بازیکنی آزاد، رکورد دیگری را به ثبت رساند و اولین بازیکنی شد که در پنج جام جهانی مختلف گل زده است. رسیدن به این حد نصاب‌ها آخرین تلاش‌های این پرتغالی در سابقه بسیار طولانی بازی‌کردنش است،‌ کسی که برای دومین‌بار بدل به بازیکن سابق منچستریونایتد شده است. هر موفقیت رونالدو که رکورد خود را به ۱۱۸ گل بین‌المللی رساند، به‌مثابه توجیه دوچندان است.

با این حال، شروع پیروزمندانه پرتغال بیشتر مدیون هم‌وطنش است که یونایتد خیال ندارد بگذارد برود، بازیکنی که به‌راستی اغلب در غیاب رونالدو بهتر بازی می‌کند. پس از آن که اندره آیو گل تساوی غنا را زد، برونو فرناندز ظرف مدت سه دقیقه دو پاس گل داد که یکی از آن‌ها پس از مصومیت رونالدو بود، اما هیچ‌کدام را به او پاس نداد. هر دو پاس از سد دفاعی غنا گذشت و به دونده فرزتری رسید که از جناح زمین پیشروی کرده بود. ژائو فلیکس با پاس ظریفی دوباره پرتغال را جلو انداخت. رافائل لیائو برتری پرتغال را با شوت زاویه‌دار به کنج مخالف دروازه افزایش داد. تازه‌وارد بودن لیائو و قیمت بیش از ۱۰۰ میلیون پوندی فلیکس نشان‌دهنده حجم عظیم استعداد حمله‌ای بود که فرناندو سانتوس در اختیار داشت. بدین ترتیب بعضی تقدم داشتن رونالدو را زیر سوال می‌برند.

گل‌های رونالدو بهترین جوابش به آنان است. هشتمین گل‌ او در مجموع جام‌های جهانی-‌گرچه هنوز هیچ‌کدام را در مراحل حذفی نزده است- یک پنالتی قرص و محکم بود که از بالای سر لاورنس آتی زیگی وارد دروازه شد. البته بخت هم با رونالد یار بود که همزمان با سکندری‌خوردن او، محمد سالیسو خیال کرد توپ را تصاحب کرده است.

نتایج مختلفی از عملکرد رونالدو می‌توان گرفت. تقصیر از دست دادن چند توپ خیره‌کننده به گردن اوست- صرفا اشتباه کرد یا نشانه تحلیل‌رفتن قوایش است؟- و با توجه به اینکه جام جهانی ۲۰۱۸ را با هت‌تریک آغاز کرد، می‌توانست دوباره همان را تکرار کند. اگر رونالدو در دوازده دقیقه اول دو گل زده بود، مسیر پیروزی پرتغال می‌توانست بسیار سرراست‌تر باشد، اما با یک شوت بی‌جهت سنگین، اولین فرصت خود را از دست داد و اجازه داد آتی زیگی توپ را بگیرد. سپس با یک جهش شگفت‌انگیز که جزو حرکات مشخصه‌اش است یکی از بهترین ضربه‌های سر دوران خود را به بیرون زد. اولین بار که ضربه پایانی را درون دروازه زد، گل بحق مردود اعلام شد، زیرا رونالدو با هل‌دادن الکساندر چیکو صاحب توپ شده بود.

با این حال، وقتی هواداران پرتغال اسم رونالدو را دم گرفتند، واکنش نشان داد و ظرف چند دقیقه گل زد. او به‌خوبی نشان داد هیجان‌های این هفته محدود به خبر روز سه‌شنبه مبنی‌بر رفتنش از یونایتد نبوده است. پس از یک ساعت اول بازی که کم‌حادثه بود، وقتی ضربه پنالتی را زد، قسمت پایانی بازی ضرباهنگی سریع‌تر و گاهی مهارناپذیر پیدا کرد.

داور مسابقه، اسماعیل الفتح، هم نقش خود را در بازی ایفا کرد. رونالد تنها کسی نبود که از مهربانی او بهره‌مند شد. آلدیو سیدو که بابت دریافت کارت زرد به‌دلیل خطا روی فلیکس عصبانی بود، با سر به صورت مهاجم اتلتیکومادرید زد و در نهایت حماقت، او را به جلو هل داد؛ اما هرطور بود، از دریافت کارت قرمز نجات یافت. اگر او زودهنگام اخراج شده بود، شاید غنا نمی‌توانست پرتغال را این‌طور دچار هراس کند.

غنایی‌ها به حملات خود پایان دادند و نوعی عملکرد دفاعی عالی را آغاز کردند  که بر رتبه پایین و شروع بدشان در سال ۲۰۲۲ خط بطلان کشید. آن‌ها با کسب فقط یک امتیاز و شکستی شرم‌آور دربرابر کومور، از جام ملت‌های آفریقا حذف شدند. با این حال  سپردن سرمربیگری به اتو ادو اوضاع را بهبود داد و به‌دلیل توان او در قانع‌کردن بود که محمد سالیسو به تیم پیوست. بداقبالی این مدافع میانی باشگاه ساوت‌همپتون این بود که چهارمین بازی ملی او با خطای پنالتی که مرتکب شد، در یادها می‌ماند.

غنا که در نیمه نخست دست‌بسته بود، بعد با عزم بیش‌تری ادامه داد. تحرک‌بخش تیم هم محمد کودوس بود که شوتی را از ۲۰متری به بیرون زد و شوت سرکش دیگر او را هم دیه‌گو کاستا مهار کرد. اوج درخشش او هنگامی بود که پاسی روبه‌عقب و از میان پاهای دانیلو به آیو داد و او بازی را به تساوی کشاند. غنا حتی هنگامی که سه به یک عقب بود، روحیه تهاجمی خود را به‌نمایش می‌گذاشت. بازیکن تعویضی عثمان بوکاری که دور از مدافعان حریف جاگیری خوبی کرده بود، سانتر بابا رحمان را با سر وارد دروازه کرد و در آخرین دقیقه وقت اضافه، اینیاکی ویلیامز توانست کاستا را غافلگیر کند و از پشت سر توپ را از دروازه‌بان پرتغال برباید. اگر مهاجم غنا هنگام شلیک توپ به‌سوی دروازه بدون محافظ سرنخورده بود، پرتغال که به نظر می‌رسد در دوران سانتوس خیلی کم‌فروغ است و هنوز در خلسه هیجان بود، مجبور می‌شد امتیاز بازی را با حریف تقسیم کند.

با این حال، به نظر می‌رسد عملکرد پرتغالی‌ها در قسمت اعظم بازی ضعیف‌تر از سرجمع داشته‌های چشم‌گیر تیمشان بود. کندی پرتغال در بازی‌سازی سبب می‌شد که برتری‌شان در مالکیت توپ فایده‌ای نداشته باشد. رونالدو که در گوشه‌کناره‌ها منتظر فرصت بود، دو فرصت نخست خود را از دست داد، ولی درنهایت توانست در جام جهانی به تعداد گل‌های خود در این فصل لیگ برتر انگلستان گل بزند. الان فقط یکی از این آمارها قابل افزایش است.

اگر مقصد بعدی او همچنان نامشخص بماند، ممکن است استراحت خود را تمدید کند و سپس برای برداشتن وسایلش به منچستر برگردد. او پنجمین فوتبالیستی است که توانسته در پنج جام جهانی بازی کند. چهارمی لیونل مسی بود که رسیدنش به چنین عنوانی کمابیش حتمی بود. اکنون آن‌ها در این جام جهانی هر کدام با زدن یک گل، برابرند. با توجه به آنکه پرتغال سه‌امتیازی شده و آرژانتین امتیازی کسب نکرده است، به‌نظر می‌رسد بازی رونالدو در مراحل حذفی محتمل‌تر باشد. شاید تیمی پیدا نکند، اما سرش شلوغ است.