یک اخترفیزیکدان پیش‌بینی کرد که زباله‌های فضایی که در بالای مدار زمین تشکیل می‌شوند، تنها پس از ایجاد فجایع بیشتر مورد توجه دولت‌ها و شرکت‌ها قرار خواهند گرفت.
آدام باروز، استاد علوم اخترفیزیک در دانشگاه پرینستون، به ایندیپندنت گفت که برای حفظ مدار پایین زمین- ۲۰۰۰ کیلومتر از سطح سیاره - [به‌عنوان] یک محیط بکر، [دیگر] «خیلی دیر» است و احتمالا برای ماه هم بسیار دیر است. اما برای محافظت از مریخ دیر نیست.
او به ایندیپندنت گفت: «رقابت بین کشورها نه تنها در مدار پایین زمین، بلکه در سطح ماه نیز در حال انجام است.»
«در مورد ماه، افراد بابت [حفاظت سیاره‌ای] نگران نیستند زیرا دغدعه این را ندارند که ممکن است حیاتی در آنجا وجود داشته باشد یا اینکه ما آن [کره] را با زیست خودمان آلوده کنیم.»
چنین رویدادی ممکن است پیش از این، زمانی‌که یک ماهواره اسرائیلی [که بر روی ماه] ساقط شد، [ و موجودات میکروسکوپی موسوم] به خرس آبی (Tardigrade) - که انعطاف‌پذیرترین شکل حیات روی زمین محسوب می‌شود- را در سال ۲۰۱۹ در ماه رها کرد، رخ داده باشد.
[توضیح: فضاپیمای اسرائیلی «برشیت» در سال ۲۰۱۹ نتوانست با موفقیت بر سطح کره ماه فرود بیاید. این فضاپیما اگر چه به ماه رسید، اما به‌دلیل اشکالات فنی که در دقایق پایانی فرود رخ داد، موفق نشد سالم بر سطح ماه فرود بیاید.]
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
زباله‌های فضایی اطراف زمین تهدیدی مدام برای موفقیت تلاش‌های فضایی هم دولتی و هم خصوصی، از جمله ایستگاه فضایی بین‌المللی است که امسال مجبور شد مانورهای فراری انجام دهد تا با زباله‌های [فضایی] روسیه برخورد نکند.
پروفسور باروز با توضیح مجموعه‌ای از رخدادها که به‌عنوان سندرم کسلر شناخته می‌شود، گفت: «برخورد میان اجسام بزرگ وجود داشته است، یک جسم بزرگ بر روی یک جسم بزرگ زباله ایجاد می‌کند، و بنابراین با همین محیطی که اکنون ایجاد شده است، امکان وقوع یک سلسله از رویدادها وجود دارد که به غیرقابل سکونت شدن آن محیط منجر می‌شود.»
[این پدیده] را که دانشمند ناسا، دونالد کسلر، در سال ۱۹۷۸ مطرح کرد، هشدار می‌دهد که اثر دومینوی چنین رویدادی ممکن است لایه‌ای از زباله‌های غیرقابل نفوذ ایجاد کند که پرتاب‌های فضایی از زمین را غیرممکن می‌کند - و اصولا ما را در زمین به دام می‌اندازد.
پروفسور باروز گفت: «سندرم کسلر در حال حاضر دارد کار می‌کند - فقط در مقیاس‌های زمانی طولانی. اگر این مقیاس زمانی، در ارتفاع‌های مختلف، به اندازه‌ای کافی کوتاه شود که بسیاری از افراد متوجه آن شوند، چه بسا که به تلاش برای حل این مشکل روی بیاورند.»
«همان‌گونه که اقیانوس‌ها و محیط‌زیست زمین، محل تخلیه زباله‌ها بوده است. یک تراژدی مشترک وجود دارد - جایی که منبعی در دسترس برای همگان محسوب می‌شود، اما بسیاری از نهادها بدون قاعده یا بدون مسئولیت از آن استفاده می‌‌کنند.»
در حالی که پروفسور باروز با گفتن اینکه این دیدگاه «با بهترین مدل‌ها تایید نمی‌شود» در مورد این تحلیل، پیش‌بینی محتاطانه‌‌ای دارد، اضافه کرد که «احتمال واقعی» وجود داشت که بشریت به این رویداد نزدیک باشد - «آنقدر نزدیک که من حتی آن را عنوان می‌کنم.»
«این مقیاس زمانی ممکن است صدها سال طول بکشد، اما زمانی که چیزها را اضافه می‌کنیم و زباله‌ها انباشته می‌شوند، این مقیاس زمانی کوتاه‌تر می شود. و زمانی که این مقیاس زمانی ۱۰ یا ۲۰ سال باشد که [در این صورت] فاجعه‌بار خواهد بود، آنگاه افراد باید [به آن] توجه کنند.»
علاوه بر این، نه دولت‌ها و نه شرکت‌های خصوصی تمایل و فناوری لازم برای مقابله با این مسئله را ندارند و معاهدات بین‌المللی فضایی نیاز مبرمی به به‌روزرسانی دارند.
دلیل آن این است که هیچ مدل تجاری برای سودآوری صنایع از آن وجود ندارد و دولت‌ها تمایلی به قبول مسئولیت موشک‌های دور ریخته شده ندارند. همچنین نگرانی‌های نظامی متعددی وجود دارد، زیرا اگر یک شرکت خصوصی در ایالات متحده بتواند به اندازه کافی به ماهواره‌های کشور خود نزدیک شود، می‌تواند به [ماهواره‌های] قدرت‌های خارجی نیز نزدیک شود.
پروفسور باروز گفت: «شما باید مطمئن شوید که دولت‌های دیگر از حضور این فناوری در فضا و ارائه خدمات شرکت‌های مختلف دیگر در جایی که اصولا کاربرد نظامی دارد، خاطرجمع‌اند یا نه».
«چگونه تب و هیجان سیاسی را به اندازه کافی کاهش دهید؟ این نیاز به مذاکره دارد. نیاز به وقوع چند فاجعه دیگر دارد. فجایع تا حدی پیش از این وجود داشته است. [اما] کافی نبوده است.»
© The Independent
