دهها تن از فعالان مدنی و فرهنگی در بیانیهای با تاکید بر مخالفت خود با حجاب اجباری و حمایت از سپیده رشنو، به بازداشت، شکنجه، اخذ اعترافات اجباری، و اعمال فشار به او و همه زنان مخالف حجاب اجباری اعتراض کردند.
در عنوان این بیانیه اسم «هما دارابی» نیز در کنار سپیده رشنو آمده است. هما دارابی، پزشک، فعال سیاسی و مدنی بود که در دوم اسفند سال ۱۳۷۲ در اعتراض به حجاب اجباری در میدان تجریش تهران خودسوزی کرد.
در این بیانیه که با عنوان «از هما دارابی تا سپیده رشنو؛ ما نه مجرم هستیم و نه متخلف» منتشر شد، با اشاره به چگونگی بازداشت سپیده رشنو، آمده است: «ممکن بود هرکدام از ما سپیده رشنو باشیم. ممکن بود یکی از اعضای خانواده ما یا یکی از دوستان ما جای او باشد.»
امضا کنندگان این بیانیه افزودند: «برای بیان ستم بر زنان لازم نیست چهار دهه پوشش اجباری و در پی آن حذف زنان از فضای عمومی را مرور کنیم. شاید اگر تنها به تیر ماه گذشته بازگردیم کافی باشد. به یک روز گرم که ممکن بود هر کدام از ما با خستگی روزمره و کلافه از کار، با یک روسری که حتی بر شانههایمان هم سنگینی میکرد، در شهر در حال رفتوآمد باشیم و ممکن بود هر لحظه کسی به خودش اجازه بدهد که به ما بگوید: حجابت مناسب نیست.»
در بخشی از این بیانیه آمده است: در مواجه با چنین دخالت و اقدامی برای تحمیل حجاب اجباری «ممکن بود هرکدام از ما چنان خشمگین شویم و چنان فریاد بزنیم که تا چند لحظه پیش، از خود انتظار نداشتیم» و بعد هم ممکن بود که بازداشت شویم، شکنجه فیزیکی شویم، به اجبار جلوی دوربین نشانده شویم، به سودجویانی که آزادی زنان تنها بخشی از کسبوکارشان است منسوب شده و فریبخورده نامیده شویم.
این گروه تاکید کرد که علاوه بر اعتراض به پوشش اجباری، به روند رسیدگی غیرقانونی، به شکنجه و آسیب فیزیکی، بازجویی، اعتراف اجباری، حبس و مجرمدانستن زنانی که برای ابتداییترین حقوق خود، یعنی حق پوشش مبارزه کردهاند و به اجبار تن ندادهاند، اعتراض دارند.
امضا کنندگان این بیانیه اشاره به اظهارات دبیر ستاد امر به معروف و نهی از منکر در مورد تعیین جریمه برای عدم رعایت حجاب اسلامی، به «به پولیسازی آزادی و جریمه مالی برای انتخاب پوشش خود» نیز اعتراض کردند.
آنها تاکید کردند: «ما نه مجرم هستیم و نه متخلف، ما کسانی هستیم که با دیدن چشمان کبود سپیده رشنو نهتنها یک پا به عقب نمیرویم، بلکه با یکدیگر فریاد میزنیم: رهایی، حق ما و قدرت ما در جمع ما است.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
سپیده رشنو، داستاننویس و ویراستار، روز شنبه ۲۵ تیر ۱۴۰۱، پس از آن بازداشت شد که ویدیویی از ایستادگی و اعتراض او در مقابل «تذکر حجاب» زنی به نام رایحه ربیعی در اتوبوس بیآرتی تهران در رسانههای اجتماعی منتشر شد و همراهیهای گستردهای را در پی داشت.
در ۸ مرداد ۱۴۰۱ و با گذشت چند هفته از بازداشت سپیده رشنو، سازمان اطلاعات سپاه پاسداران با همکاری صداوسیمای جمهوری اسلامی، تصاویری از اعتراف اجباری این زن معترض به حجاب اجباری را منتشر کردند.
در این تصاویر، بهوضوح مشخص بود که بخشی از صورت سپیده رشنو، بهویژه نواحی اطراف چشم راست او، در اثر شکنجه در بازداشتگاه زخمی شده و آسیب دیده است.
چهار روز پس از پخش این تصاویر از صداوسیمای جمهوری اسلامی، یک منبع مطلع به سایت هرانا، پایگاه خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، گفت که چند روز پیش از پخش این اعترافهای اجباری، «سپیده رشنو همراه با تعداد زیادی مامور شبانه از بازداشتگاه به بیمارستان طالقانی تهران منتقل شد تا بهدلیل خطر خونریزی داخلی ناشی از ضربه در ناحیه شکمی، از او عکسبرداری شود.»
شاهدان و منابع مطلع گفتند که سپیده رشنو چند ساعت بعد، از بیمارستان طالقانی به بازداشتگاه سپاه پاسداران بازگردانده شد و اندکی بعد، در شامگاه شنبه ۸ مرداد، برنامه ۲۰:۳۰ صداوسیمای جمهوری اسلامی اقدام به پخش تصاویری از «اعترافهای اجباری» او کرد.
انتشار این تصاویر اعتراضهای گسترده افکار عمومی و کاربران رسانههای اجتماعی را، بهدلیل استفاده قوه قضاییه و دستگاههای اطلاعاتی و امنیتی جمهوری اسلامی از «اعترافهای اجباری» علیه بازداشتشدگان عقیدتی و سیاسی، برانگیخت.
سیوپنج روز پس از بازداشت سپیده رشنو، در روز شنبه ۲۹ مرداد ۱۴۰۱، مرکز اطلاعرسانی قوه قضاییه از برگزاری جلسه «تفهیم اتهام» او در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب اسلامی تهران خبر داد و اعلام کرد که این زن معترض به حجاب اجباری به «تبلیغ علیه جمهوری اسلامی» و «اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور از طریق ارتباط با افراد خارجنشین» متهم شده است.
جلسه تفهیم اتهام سپیده رشنو در حالی برگزار شد که این زن معترض به حجاب اجباری از زمان بازداشت تاکنون، از حق دسترسی به وکیل و دسترسی به دادرسی عادلانه محروم بوده است.