این یک داستان کوتاه است یا خواندن داستانی سریالی و دنباله‌دار را شروع کرده‌ایم؟ باید ببینیم و تعریف کنیم. ۱۸ مهر ۹۸ در آستانه تبدیل شدن به یکی از روزهای تاریخی ورزش ایران است. روزی که درهای بسته ورزشگاهی که نامش به شکل کنایه‌آمیزی آزادی است، پس از چهار دهه به روی زنان باز می‌شود. انگار نوشتن داستان تازه‌ای درباره فوتبال ایران شروع شده، اما آیا این روز فقط آغاز یک جریان تازه در فوتبال ایران است، جریانی که می‌تواند گسترش یابد و درهای دیگری را نیز بگشاید یا به همین حضور محدود و معدود تماشاگران زن خلاصه می‌شود؟

این‌روزها دیدگاه‌های متفاوتی درباره ورود زنان به ورزشگاه آزادی در ایران رواج دارد، عده‌ای سرخوشانه درباره یک آزادی حرف می‌زنند، عده‌ای دیگر محدودیت ورود زنان و اختصاص دادن چند سکو را نه تنها مایه خوشحالی نمی‌دانند، بلکه آن را به عنوان یک محدودیت جدید نقد می‌کنند.

بازی ایران - کامبوج ۱۸ مهر در آزادی برگزار می‌شود، بلیت‌فروشی برای ورود زنان از پنج‌شنبه هفته گذشته آغاز شده، اما هنوز مسئله حضور زنان در ورزشگاه حل نشده است. فدراسیون فوتبال هنوز نتوانسته شفاف درباره حضور آزادانه، غیرگزینشی و نامحدود زنان اطلاع‌رسانی کند و البته بی‌شک فدراسیون فوتبال ایران دراین‌باره صاحب اختیار نیست و مراجع مهم‌تری دراین‌باره تعیین‌کننده هستند. تا لحظه‌ای که تعداد زنان در ورزشگاه بر اساس یک تصمیم تعیین می‌شود، یعنی محدودیت‌ها تمام نشده‌اند. فیفا می‌خواهد توسط یوری رافی ژورکائف، ناظر بازی ایران - کامبوج باشد، به‌عنوان اولین بازی ایران با حضور بدون محدودیت زنان. اما هنوز درباره نامحدود بودن حضور زنان هیچ اتفاقی رخ نداده و فدراسیون فقط سکوها را یکی یکی اضافه کرده است. این روش با آنچه عرف و قوانین بین‌المللی درباره فروش بلیت بدون تبعیض جنسیتی است، همچنان فاصله‌ای غیرقابل انکار دارد و با شادمانی بابت حضور تعدادی از زنان، این فاصله فراموش نمی‌شود.

نکته مهم‌تر اما این است که هنوز وزارت ورزش و جوانان یا فدراسیون فوتبال تصمیم خود را درباره بازی‌های لیگ برتر و سایر لیگ‌های ایران اعلام نکرده‌اند و مشخص نیست که زنان می‌توانند با محدودیت یا شاید بدون محدودیت برای تماشای آن بازی‌ها نیز بلیت تهیه کنند؟ اینطور که به نظر می‌رسد فدراسیون فوتبال هنوز به تصمیم جدی برای گشودن درهای ورزشگاه‌ها به روی زنان نرسیده و بازی‌های لیگ‌های ایران همچنان بدون حضور زنان برگزار خواهد شد. فیفا خواسته روشنی دارد و قوانین را تفکیک‌ شده اجرا نمی‌کند و درهای ورزشگاه‌ها در هر مسابقه فوتبال باید به روی زنان باز باشد، نه فقط در بازی‌های ملی. بازی ایران - کامبوج که یک مسابقه کم‌اهمیت ملی است، کار فدراسیون فوتبال را در پروژه ورود زنان به ورزشگاه آسان کرده است. چون مردان پرشماری در این بازی به ورزشگاه نمی‌روند و این نکته کنترل جو ورزشگاه را آسان می‌کند.

سری بزنیم به توصیه‌های عجیب برای زنان، اینکه در ورزشگاه مراقب باشند، اینکه محیط ورزشگاه مناسب حضورشان نیست، اینکه در ورزشگاه‌های ایران مواد مخدر مصرف می‌شود یا فحاشی‌ها فضایی آزاردهنده می‌سازند. آنها که این عبارت‌ها را هر روز می‌نویسند شاید فراموش کرده‌اند که در مدارس دخترانه ایران نیز طبق آمارهای رسمی مواد مخدر به وفور پیدا می‌شود، فراموش کرده‌اند که رفتارها در جامعه، محل کار یا تبعیض‌های جنسیتی همه جا می‌تواند برای زنان آزاردهنده باشد و ورزشگاه چیزی بیشتر از هر محیط دیگری آزاردهنده نیست. اتفاقا آنچه بیش از هر چیز می‌تواند آزاردهنده باشد درهای بسته به روی زنان است که سرانجام نه با وعده دولت‌ها بلکه با کوشش و پی‌گیری زنان در شبکه‌های اجتماعی و خواست و پیگیری فیفا هرچند محدود به روی زنان باز شده است. حتی اگر واقعیتی به نام ناامنی در ورزشگاه را بپذیریم، این ناامنی برای کودکان که پیش‌تر ورودشان به ورزشگاه در ایران آزاد بود، می‌تواند خطرناک‌تر باشد.

زنان ۱۸ مهر در آزادی به یکی از جزئی‌ترین حقوق خود دست می‌یابند و چهره‌های شاد آنها تماشایی و هیجان‌انگیز است اما در همان لحظات شاید این فکر سراغ‌مان بیاید که چه شادی‌های کوچک و آسانی یک عمر از آنها دریغ شده است. صد افسوس برای عمر و زندگی‌های ما که چه دریغ‌های عجیب و غریبی را تجربه کردیم و حالا برای پس گرفتن با هزار محدودیت و با فروش سکو به سکوی بلیت به زنان، باید سرخوش باشیم.