کانون نویسندگان ایران در آستانه پنجاه‌وچهارمین سالگرد تاسیس خود، در بیانیه‌ای اعلام کرد: «این نهاد پنجاه و چهار ساله همچنان بانگ بلند آزادی‌خواهی است و خواب استبداد را می‌آشوبد.»
اعضای کانون نویسندگان ایران در این بیانیه، که روز چهارشنبه ۳۱ فروردین منتشر شد، نوشتند که «ستیز سالیان» آنان با سرکوبگران «رنج بسیار و نام سربلند کم ندارد».
در ادامه بیانیه با اشاره به «قتل، بند، ربودن و سربه‌نیست کردن» نویسندگان در سال‌های گذشته، نوشته شده است: «سالیان متعهد ماندن و دم فرونبستن و ایستادن، شرح تاریخ بالیدن یک نهاد مستقل روشنفکری در سرزمینی استبداد‌زده است».
کانون نویسندگان ایران در این بیانیه اعلام کرد که «از آرمان‌هایش پا پس نمی‌کشد؛ چه آنجا که حکومت به قصد تصاحب، پیشنهاد روشن کردن چراغش را بر میز می‌گذارد، چه آنجا که با طناب خفه می‌کند، و چه آنجا که نیمه‌جان به تخت بیمارستان می‌بندد و به کام مرگ می‌کشاند.»
در ادامه این بیانیه نیز با اشاره به آنچه در یک سال گذشته بر اعضای کانون نویسندگان ایران گذشت، آمده است: «سالی بر عمر کانون نویسندگان ایران افزوده شده است. سال در بند ماندن رضا خندان و آرش گنجی، آزادی مشروط کیوان باژن، تکرار احضارها و پرونده‌سازی‌ها، و سال قتل بکتاش آبتین؛ هم‌او که بر تخت بیمارستان، نیمه‌جان و بریده‌بریده همچنان از ضرورت مبارزه می‌گفت.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
اعضای کانون نویسندگان ایران گریزی هم به مشکلات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی ایران می‌زنند و می‌نویسند: «در میان این دو اردیبهشت، حاکمیت به سیاق همیشه‌اش در گسترش دوزخ کم نگذاشت؛ تیغ تیز بر آزادی اندیشه و بیان کشید، نویسندگان و هنرمندان مستقل و آزادی‌خواه را سانسور کرد، زندگی بسیارانی را به تاراج برد، بر فقر و فساد و تباهی و نیستی افزود، زندان‌ها را از معترضان انباشت، و بیماری همه‌گیر را چون تازیانه‌ای به دست گرفت.»
آنها در ادامه بیانیه خود با تاکید بر این که به «پایداری»، «استواری» و «ناوابسته بودن» خود ادامه می‌دهند، یاد محمدجعفر پوینده، محمد مختاری، بکتاش آبتین، اسماعیل خویی، منوچهر هزارخانی، و رضا براهنی را در آستانه پنجاه‌وچهارمین سالگرد تاسیس این نهاد گرامی داشتند.
کانون نویسندگان ایران، نهادی فرهنگی، صنفی و غیرحکومتی است که در یکم اردیبهشت سال ۱۳۴۷ با تلاش‌های جلال آل‌احمد، محمود اعتمادزاده (م. به‌آذین)، غلامحسین ساعدی، و ۴۶ نویسنده دیگر آغاز به کار کرد.
از سیمین دانشور، نادر نادرپور، غزاله علیزاده، داریوش آشوری، هوشنگ ابتهاج، احمدرضا احمدی، نادر ابراهیمی، رضا براهنی، فریدون تنکابنی، سیاوش کسرایی، بهرام بیضایی، اسماعیل خویی، احمد شاملو، نصرت رحمانی، یدالله رویایی، محمدعلی سپانلو، سیروس طاهباز و حمید مصدق نیز به عنوان دیگر اعضای اولیه کانون نویسندگان ایران نام برده می‌شود.
نویسندگان ایرانی عضو این نهاد صنفی در سال‌های پس از انقلاب همواره با قتل، ترور، اعدام، زندان، تبعید و سانسور و حذف روبه‌رو بودند. محمدجعفر پوینده و محمد مختاری، دو عضو این کانون، در جریان قتل‌های زنجیره‌ای کشته شدند و بکتاش آبتین نیز سال گذشته (۱۴۰۰) پس از ابتلا به کرونا، به دلیل تاخیر در ارائه خدمات درمانی جان باخت.
