دیوید میلیبند، وزیر خارجه پیشین بریتانیا و رئیس کمیته بین‌المللی نجات، می‌گوید که غرب با تحمیل سیاست گرسنگی دادن به مردم افغانستان، صدمات جبران‌ناپذیری به این مردم و نام و شهرت خود وارد کرده است.

گاردین به نقل از دیوید میلیبند نوشت: «غرب طالبان را مجازات نمی‌کند، فقط اوضاع را برای مردم افغانستان بدتر می‌کند.» او می‌افزاید: «اگر می‌خواستیم یک دولت شکست‌خورده ایجاد کنیم، نمی‌توانستیم ترکیب سیاستی موثرتری از آنچه در حال حاضر داریم، داشته باشیم.»

دیوید میلیبند در صدر جریانی است که می‌کوشد با لابی با دولت بایدن و بانک جهانی هم زمینه آزادسازی پول‌های افغانستان را میسر کند و هم وضعیت اقتصادی افغانستان را بهبود بخشد. او هشدار می‌دهد که بحران در افغانستان به‌قدری عمیق است که درخواست کمک چهار میلیارد دلاری سال جاری سازمان ملل که قرار است در کنفرانس تعهد در ماه آینده مطرح شود، احتمالا در سال آینده، به ۱۰ میلیارد دلار افزایش خواهد یافت.

گاردین گزارش داد که قرار است در ماه مارس هم هیئت‌مدیره بانک جهانی جلسه‌ای را برگزار کند و درباره آزادسازی یک میلیارد پوند پول افغانستان مذاکره شود.

میلیبند می‌افزاید: «کاری که ما انجام می‌دهیم، بدتر کردن اوضاع برای طالبان نیست، بلکه وضعیت را برای مردم بدتر می‌کند. ما طالبان را مجازات نمی‌کنیم. این مردم عادی افغانستان‌اند که بهای صلح را می‌پردازند. این فقط یک فاجعه انتخابی نیست، بلکه فاجعه شهرت است. این یک سیاست گرسنگی است.»

به گفته میلیبند، غرب در حال حاضر باید به چهار مشکل مهم در افغانستان رسیدگی کند؛ نخست به دلیل اینکه پولی برای پرداخت حقوق وجود ندارد، باید زمینه پرداخت حقوق معلمان و کادر درمان فراهم شود؛ زیرا تعدادی از آنان از ماه آوریل حقوق نگرفته‌اند. دوم، تحریم‌های آمریکا بر فعالیت‌های تجاری در افغانستان تاثیر مخرب گذاشته است و باید در این زمینه کاری صورت بگیرد. سوم اینکه بحران نقدینگی در افغانستان به نحوی رفع شود و چهارم در مورد متخصصانی که از بانک مرکزی رفته‌اند و جایگزینی آنان تدبیری اندیشیده شود.

میلیبند بر این باور است که تمامی این چالش‌ها را می‌توان بدون اینکه طالبان را به رسمیت شناخت، در افغانستان رفع کرد و حتی به دور زدن تحریم‌های آمریکا در قبال رژیم طالبان هم نیاز نیست. او تاکید می‌کند که اولویت با پرداخت حقوق معلمان است، زیرا در صورت پرداخت نشدن حقوق، آنان حاضر نیستند کار کنند و طالبان نیز در مورد منع تحصیل زنان به چالش کشیده نمی‌شوند.

میلیبند کمک‌های بشردوستانه را راه‌حل کوتاه‌مدت مسائل توصیف کرد که چالش‌های ساختاری را رفع نمی‌کند. به همین دلیل، او ضمن تاکید بر تخصیص کمک‌های بشردوستانه، توجه به زیربنای اقتصادی افغانستان را بسیار مهم ارزیابی کرد.

بحران گرسنگی و فقر در افغانستان به چالشی بزرگ برای جامعه جهانی تبدیل شده است. کشورهای زیادی قول داده‌اند که برای رفع نیازهای اولیه مردم در افغانستان کمک‌ کنند؛ اما این مسئله تنها می‌تواند به‌صورت مقطعی مشکل را حل کند. نهادهایی چون کمیته بین‌المللی نجات سعی دارند در کنار کمک‌های بشردوستانه، زمینه بهتر شدن وضعیت اقتصادی در افغانستان را نیز میسر کنند تا افغانستان به سوی خودکفایی گام بردارد و به کمک خارجی دائمی نیاز نداشته باشد. یکی از این طرح‌ها برای شکوفایی اقتصادی، ایجاد زمینه‌های شغلی و آغاز دوباره پروژه‌های بازسازی و زیرساختی در افغانستان است که می‌تواند اشتغال‌زایی کند و کمیته بین‌المللی نجات نیز می‌کوشد تا به این زمینه بیشتر توجه شود.