در میان افغان‌هایی که در روند تخلیه به آمریکا رسیده‌اند، کودکی هشت ساله‌ هم حضور دارد. او بدون والدین خود به آمریکا رسیده است و حالا خاله‌اش از او مراقبت می‌کند اما این کودک هر شب که به رختخواب می‌رود، به یاد والدین خود گریه می‌کند. نوجوانی دیگر که ۱۷ ساله است، هنوز با خانواده‌اش ارتباط روحی دارد و هر شب در خواب برادر کوچکش را صدا می‌زند.

صدها کودک دیگر نیز مانند این‌ها در آمریکا حضور دارند. بر اساس گزارش تازه سی‌ان‌ان، حدود ۱۵۰۰ کودک در روند تخلیه به آمریکا آورده شده‌اند. مشخص نیست این کودکان چگونه سوار هواپیماها شده‌اند، اما سی‌ان‌ان می‌گوید تعدادی از این کودکان در هرج‌ومرج فرودگاه کابل از والدین خود جدا شده‌اند، عده‌ای دیگر در جریان انفجار خونین در فرودگاه والدینشان را از دست دادند و عده‌ای هم بدون والدین خود به آمریکا رسیده‌اند.

صبرینا پرینو، پزشک افغان-آمریکایی که می‌خواهد مسئولیت مراقبت از یکی از این کودکان را به عهده بگیرد، می‌گوید این مسئله که در حال حاضر بیش از یک هزار کودک بدون خانواده در آمریکا حضور دارند بسیار دردناک است. بیشتر این کودکان احساس تنهایی می‌کنند و به‌شدت می‌ترسند.

مقام‌های مسئول در روند اسکان مجدد افغان‌ها در آمریکا می‌گویند تعدادی از این کودکان به سایر اعضای خانواده خود که هم‌زمان به آمریکا رسیده‌اند، وصل و عده‌ای دیگر به سایر بستگانشان که قبلا در آمریکا بودند، سپرده شدند؛ اما هنوز ۲۵۰ کودک افغان که هیچ‌کس را در آمریکا ندارند، در بازداشت دولت آمریکا قرار دارند و مقام‌های این کشور نمی‌دانند با آنان چه کنند.

سی‌ان‌ان از قول افرادی که با آن‌ها مصاحبه کرده است، می‌گوید که این کودکان هم در افغانستان تجربه‌های تلخی داشته و آسیب‌پذیر شده‌اند و هم حالا در آمریکا از بلاتکلیفی آسیب می‌بینند. تعدادی از این کودکان با مشکلات روحی دست‌وپنجه نرم می‌کنند و باوجود اینکه زمینه تحصیل و زندگی برایشان فراهم شده است و در کنار بستگان خود زندگی می‌کنند، وابستگی‌ به خانواده هنوز آنان را اذیت می‌کند و دوست دارند با خانواده‌ خودشان زندگی کنند.

هنوز برای به هم رساندن مجدد این کودکان به والدینشان راهکاری وجود ندارد. جنیفر پادکول، معاون سازمان سیاست‌گذاری و حمایت از کودکان نیازمند، می‌گوید رساندن کودکان به والدینشان خوب است اما مشخص نیست که این کار را چه کسی و کجا انجام دهد. به گفته پادکول، برای این سوال بزرگ هنوز جوابی به دست نیامده است و دولت آمریکا در تلاش است روند الحاق کودکان به والدینشان شکل بگیرد اما این شکل‌گیری زمان بیشتری می‌طلبد و باید تا آن زمان صبر کرد.

وزارت بهداشت و خدمات انسانی آمریکا نیز اعلام کرده که مسئله سلامت روان کودکان افغان که بدون والدین خود به آمریکا رسیده‌اند برای آنان بسیار مهم است؛ به‌ویژه کودکانی که همچنان در بازداشت دولت آمریکا به سر می‌برند. این کودکان در مرکزی در شیکاگو نگهداری می‌شوند. آنان هنوز هم به خانواده‌ خود در افغانستان می‌اندیشند و وقتی می‌دانند که خانواده‌هایشان در افغانستان غذا برای خوردن ندارند، آنان هم در اینجا نمی‌توانند غذا بخورند.

 سیما قریشی، رئیس مرکز زنان مسلمان آمریکا، که اصالتا افغان است، می‌گوید: «من مرتب به این کودکان در شیکاگو سر می‌زنم. آنان به‌شدت به خانواده‌ خود وابسته‌اند و هر بار که مرا می‌بینند، در آغوشم می‌گیرند و می‌گویند تو چقدر شبیه مامان مایی.» او تاکید می‌کند که کودکان باید مطمئن شوند که خانواده‌های خود را پیدا می‌کنند اما اینکه چقدر طول می‌کشد، هیچ‌کس نمی‌داند. قریشی می‌افزاید: «ما حتی نمی‌دانیم قرار است چه بلایی سر این بچه‌ها بیاید.»