در سرمای شدید آخرین روزهای پاییز کابل، در گوشه‌ای از این شهر و در میان پیاده‌روها، زنی روی زمین نشسته است. کنار دستش تعدادی برس و رنگ برای واکس زدن کفش مشتریان قرار دارد و چند جفت دمپایی برای این‌که زمانی مشتریان کفش‌هایشان را برای واکس می‌دهند، از این دمپایی‌ها استفاده کنند.
معمولا شغل واکس زدن کفش در افغانستان، کاری مردانه است، ولی سختی روزگار حالا زنان را هم وادار به تن دادن به این شغل کم‌درآمد کرده است. هدیه احمدی که به گزارش رویترز اسم خانوادگی‌اش مستعار است، پس از ۲۰ سال معلمی، با سقوط جمهوریت و قدرت گرفتن طالبان، شغلش را از دست داده است.
برخلاف تعهد طالبان مبنی بر پرداخت حقوق معلمان زن، تعداد زیادی از این معلمان حقوق خود را دریافت نکردند. شوهر احمدی در یک شرکت خصوصی آشپزی می‌کرد و دخترش نیز در یک‌نهاد دولتی منشی بود. هر سه آنان با آمدن طالبان، کارهای خود را از دست داده‌اند. خانم احمدی می‌گوید: وقتی دیدم کودکانم گرسنه‌اند، به فکر کار کردن افتادم؛ اما هیچ کاری پیدا نمی‌شد. ناگزیر این گوشه خیابان آمدم و کفش مردم را واکس می‌زنم. فرزند پسر این خانواده نیز که تازه تحصیلات خود را در رشته کامپیوتر آغاز کرده بود، به‌دلیل مشکلات مالی دست از تحصیل برداشته و به دنبال کار است؛ اما کار در افغانستان به این سادگی پیدا نمی‌شود.
روزگار هدیه احمدی، روزگار روایت نشده هزاران زن و مرد افغان در این ایام است. جاده‌های شهرها در افغانستان تبدیل به محل فروش اموال و اسباب منزل شده است. مردم اسباب زندگی خود را می‌فروشند تا پولی برای سیر کردن شکم خود پیدا کنند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
سازمان ملل متحد به‌شدت نگران وضعیت مردم افغانستان است. این نهاد بین‌المللی در تلاش برای جمع‌آوری ۴.۵ میلیارد دلار برای کمک به مردم افغانستان است؛ اما تا آن زمان، نبود نقدینگی، فروپاشی سیستم بانکی و نبود کار، اقتصاد افغانستان را به نابودی کشانده است.
خانواده احمدی، نمونه بارز از جامعه امروز افغانستان است. افرادی که همه صاحب شغل بودند و اساس یک خانواده متوسط را در این کشور نشان می‌دادند؛ اما حالا همه در یک‌زمان بیکار شده‌اند و برای سیر کردن شکمشان باید به هر شغل و کاری تن دهند.
تمام نهادهای بین‌المللی کمک‌رسان، نگران وضعیت موجود در افغانستان‌اند. سازمان ملل متحد تخمین زده است که در حدود ۹۰ درصد مردم افغانستان به زیرخط فقر رفته‌اند و این روند ادامه خواهد داشت. گروه بین‌المللی بحران نیز می‌گوید، زمستان امسال می‌تواند صدها افغان را صرفا به‌دلیل سرما و گرسنگی به هلاکت برساند.
بااین‌حال برای گروه طالبان مهم‌ترین دغدغه‌ها نوع حجاب، شنیدن یا نشنیدن موسیقی و حضور مردم پنج بار در مساجد برای ادای نماز است. باور طالبان این است که آنان ۲۰ سال با گرسنگی، بی‌خانمانی و سختی‌های روزگار سر کرده‌اند، حالا نوبت مردم است که این سختی‌ها را بچشند. به‌همین دلیل وقتی شکایت از روزگار بد می‌شود، نخست‌وزیر طالبان می‌گوید: ما تعهد سیرکردن شکم شما را نداده‌ایم، بروید و از خدا روزی بخواهید.
