تعدادی از کنشگران و فعالان حقوق بشر، دانشجویان و فارغ‌التحصیلان کالج اوبرلین در ایالت اوهایو آمریکا و نیز خانواده‌ برخی زندانیان سیاسی اعدام‌شده در جمهوری اسلامی ایران با صدور بیانیه‌ای، اعلام کرده‌اند که با برگزاری یک تجمع، به ادامه کار محمدجعفر امیرمحلاتی، سفیر سابق ایران در سازمان ملل، که اکنون در کالج اوبرلین ایالت اوهایو آمریکا مشغول به کار است، اعتراض خواهند کرد.

در این بیانیه که نسخه‌ای از آن در اختیار ایندیپندنت فارسی قرار گرفته، آمده است که این گروه ۲ نوامبر ۲۰۲۱ از ساعت ۱۲ تا ۱۴ مقابل دانشگاه اوبرلین، در اعتراض به آنچه بر اساس گزارش عفو بین‌الملل در سال ۲۰۱۸، «اسرار غرق در خون؛ کشتار زندانیان سیاسی در ایران در سال ۱۳۶۷ جنایت مداوم علیه بشریت است» نامیده شده است، تجمع می‌کنند تا ضمن اعتراض به اشتغال محلاتی در این دانشگاه به‌عنوان یکی از مقام‌های ارشد جمهوری اسلامی ایران که در مصاحبه‌های رسانه‌ای و تبادل‌نظر با سازمان ملل متحد این جنایت‌ها را انکار کرده و حاضر به پاسخگویی نشده است، خواستار پاسخگویی مقام‌های این مرکز علمی شوند.

محلاتی بارها اعدام‌های گسترده جمهوری اسلامی در سال ۱۳۶۷ را انکار کرده و مدعی شده است بسیاری از موارد مرگ، «در واقع در میدان‌های نبرد، در جریان جنگ» و به «دنبال حمله سازمان مجاهدین خلق به جمهوری اسلامی ایران» اتفاق افتاده‌اند.

در بیانیه برنامه‌ریزان این تجمع همچنین آمده است: «ما معتقدیم که تداوم اشتغال آقای محلاتی برخلاف شعارهای دانشگاه اوبرلین است که بر تعهد دائمی به جامعه‌ای پایدار و عادلانه تاکید دارد.»

آنان تصریح کرده‌اند: «محلاتی، سفیر رژیم اسلامی ایران در سازمان ملل متحد، نه تنها بر کشتار بیش از پنج هزار زندانی سیاسی بی‌گناه در سال ۱۳۶۷ سرپوش گذاشته، بلکه علیه بهائیان تبلیغات دروغین کرده و در سازمان ملل علیه اسرائیل و یهودیان سخنرانی‌های یهودستیزانه ایراد کرده است.»

لادن بازرگان، خواهر یکی از قربانیان این جنایت، درباره دلایل اعتراض به اشتغال این مقام سابق جمهوری اسلامی ایران در آمریکا گفت: «هنگامی که عفو بین‌الملل خبر اعدام گروهی زندانیان سیاسی مجاهد را شنید، اولین نامه اقدام فوری خود را ۱۱ روز قبل از اعدام زندانیان چپ‌گرا صادر کرد. اگر محلاتی با سازمان ملل متحد همکاری می‌کرد و به‌جای پنهان‌کاری و انکار، حقیقت را می‌گفت، شاید برادرم و هزاران زندانی چپ‌گرای دیگر امروز زنده بودند.»

کاوه شهروز، که دایی خود را در این قتل‌عام از دست داده است، نیز تصریح کرد: «دانشگاه اوبرلین به خواسته‌ صدها نفر از بازماندگان و خانواده‌های قتل‌عام سال ۱۳۶۷ پاسخ نداده است. آن‌ها از توضیح اینکه چرا به فردی که جامعه جهانی را در باره جنایت علیه بشریت گمراه کرده است، کرسی استادی اعطا کرده‌اند، خودداری می‌کنند. این تظاهرات به‌منظور اعتراض به حضور محلاتی در این دانشگاه و همدستی اوبرلین با او برای سرپوش گذاشتن بر کشتارجمعی است.»

معترضان می‌گویند که به‌رغم قول خانم امبر، رئیس کالج اوبرلین و آقای هرتز، رئیس دفتر او، برای تحقیق در مورد نقش محلاتی در این جنایت، دانشگاه تاکنون هیچ گزارشی در این زمینه منتشر نکرده است و نه تنها مقام‌های دانشگاه با خانواده قربانیان صحبت نکرده‌‌اند، بلکه به محلاتی اجازه داده‌اند به تدریس ادامه دهد و سر کلاس بازگردد.

شادی صدر، فعال حقوق بشر و مدیر اجرایی سازمان «عدالت برای ایران»، نیز درباره پاسخگو نبودن کالج اوبرلین گفت: «نقش محلاتی در مشارکت برای این نقض گسترده حقوق بشر آشکار است. فقدان واکنش‌پذیری کالج اوبرلین خیانت در پاسخگویی را نشان می‌دهد.»

ربای آبراهام کوپر، ملیسا لاندا، نیلوفر بیضایی، خاطره معینی، وحید وحدت‌حق و بانو صابری دیگر چهره‌هایی‌اند که در سازماندهی این تجمع نقش دارند.