بر اساس یک مطالعه، نئاندرتال‌ها توانایی شنیدن و قدرت بیانی بسیار شبیه به انسان‌های امروزی داشتند.

پژوهشگران با استفاده از روش سی‌تی‌اسکن با وضوح بالا نمونه‌های مجازی سه‌بعدی ساختار گوش هوموساپین‌ها (انسان خردمند) و نئاندرتال‌ها، نزدیکترین خویشاوند باستانی انسان، را با هم مقایسه و فسیل‌های قدیمی‌تر را تجزیه و تحلیل کرده‌اند.

آن‌ها دریافتند كه نئاندرتال‌ها با تصوری که ما از آن‌ها به‌عنوان غارنشینانی صامت داریم، بسیار فرق دارند و به‌اندازه انسان‌های امروزی، توانایی تولید صدا‌های گفتاری را داشته‌اند و سیستم شنوایی‌شان با گوش‌هایی كه برای دریافت آن فركانس‌ها «تنظیم» شده بودند، مثل ما خوب کار می‌کرده است.

این مطالعه که دانشمندان اسپانیایی و آمریکایی انجام دادند، همچنین نشان داد که نئاندرتال‌ها مانند انسان، از پهنای باند شنوایی گسترده‌تری برخوردار بودند که امکان شنیدن تعداد بیشتری از سیگنال‌های صوتی مورد استفاده در سیستم ارتباط شفاهی را فراهم می‌کرد.

مرسدس كنده والورده، استاد دانشگاه آلكالا در اسپانیا و نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: «کلید اصلی معما این است. وجود توانایی‌های شنیداری مشابه، به ویژه در پهنای باند، نشان می‌دهد که نئاندرتال‌ها از یک سیستم ارتباطی به پیچیدگی و کارامدی قدرت بیان انسان امروزی برخوردار بودند.»

به گفته پژوهشگران، نئاندرتال‌ها می‌توانستند کلمات مورد استفاده انسان‌های امروزی همچون «سلام» یا «اوکی» را ادا کنند؛ البته اگر این کلمات در زبان آن‌ها معنایی داشتند.

انسان‌های امروزی و نئاندرتال‌ها از یک سرده هستند (هومو) اما ویژگی‌هایشان با هم فرق دارد. شواهد نشان می‌دهند که ده‌ها هزار سال پیش هر دو تا حدی با هم در آمیختند.

نکته اساسی در این مطالعه این است که در گفتار نئاندرتال‌ها احتمالا حروف بی‌صدای بیشتری وجود داشته است.

مطالعات قبلی در این زمینه بر توانایی نئاندرتال‌ها در تولید حروف صدا‌دار متمرکز بودند. رولف کوام، استاد انسان‌شناسی دانشگاه بینگهمتون، گفت: «تاکید بر این موضوع از نظر ما نادرست است، زیرا استفاده از حروف بی‌صدا راهی برای درج اطلاعات بیشتر در سیگنال صوتی  است و گفتار و زبان انسان را از الگوهای ارتباطی تقریبا تمام پستانداران دیگر متمایز می‌سازد. این قسمت از پژوهش ما بسیار جالب است و در مورد توانایی‌های زبانی اجداد فسیلی ما اطلاعات جدیدی ارائه می‌دهد.»

این فسیل‌ها از آتاپوئرکا در نزدیکی شهر بورگوس در شمال اسپانیا، محل کشف اولین شواهد انسانی در غرب اروپا، استخراج شدند. این یافته‌ها شامل تکه‌هایی از استخوان فک و دندان‌هایی با قدمت ۱.۲ میلیون سال بودند.

تغییرات به وجود آمده در توانایی‌های شنیداری نئاندرتال‌ها، در مقایسه با اجدادشان در آتاپوئرکا، به شواهد باستان‌شناسی که به الگوهای رفتاری پیچیده اشاره داشتند، از جمله تغییرات در فناوری ابزار‌های سنگی و بومی‌سازی آتش، قوت بخشیدند.

ایگناسیو مارتینز، از دانشگاه آلکالا اسپانیا، گفت: «این نتایج به شکلی ویژه لذت‌بخش هستند. ما معتقدیم که پس از بیش از یک قرن تحقیق در مورد قدرت بیان نئاندرتال‌ها، سرانجام پاسخی قطعی ارائه داده‌ایم.»

به گفته خوان لوئیس آرسواگا، استاد دیرینه‌شناسی دانشگاه کمپلوتنسه مادرید و مدیر همکار عملیات اکتشافی در آتاپوئرکا، این تیم موفق شده است تا به آنچه «سال‌ها یکی از پرسش‌های اصلی در مطالعات تکاملی بشر بود» پاسخ دهد؛ این ‌که آیا روش ارتباطی انسان و زبان گفتاری در سایر گونه‌های اجداد بشر، به ویژه نئاندرتال‌ها وجود داشته است یا خیر؟

این مطالعه، با عنوان «نئاندرتال‌ها و انسان‌های امروزی از توانایی‌های شنیداری و گفتاری مشابهی برخوردار بودند»، در مجله بوم‌شناسی طبیعت و تکامل منتشر شد.