الکسیس بلاک، نگران این بود رباتی که ساخته خوب کار نکند. او داشت مدت زمان بغل کردن «هاگی‌بات ۱.۰»، دستگاه پشمالوی بنفش و مخصوص آغوش گرفتن، را امتحان می‌کرد. بلاک در بالا تنه دستگاه، حسگرهای فشار قرار داده بود که با بغل کردن از پشت و یا زدن روی قسمت پشت ربات، رها می‌شدند اما آغوش این ربات ادامه داشت. او می‌گوید: «فکر کردم حسگرهای فشار درست کار نمی‌کنند.»

کف دست‌هایش شروع کرد به عرق کردن (گیر افتادن در چنگال یک ربات غول‌پیکر خیلی هم خوشایند نیست.) اما بالاخره بغل کردن هاگی‌بات تمام شد و شخص مورد آزمایش را رها کرد. بلاک، که در شرف گرفتن مدرک دکترا از مرکز سیستم‌های یادگیری مؤسسه ماکس پلانک در اشتوتگارت آلمان و زوریخ سوئیس است، از شخص آزمایش‌شونده پرسید آیا مشکلی پیش آمده و از پاسخ او تعجب کرد. طرف گفته بود که دوست داشت مدت بیشتری در آغوش او بماند. «گفت، به این تماس احتیاج داشتم و می‌دانستم که ربات قضاوتم نمی‌کند.»

با طولانی شدن دوران قرنطینه به دلیل همه‌گیری ویروس کرونا، بغل کردن برای افرادی که تنها زندگی می‌کنند به یک آرزو تبدیل شده است. بغل کردن برای انسان‌ها خوب است؛ درواقع می‌توان گفت از آنچه تصور می‌کنیم، مهم‌تراست.

تحقیقات نشان داده‌اند که بغل کردن می‌تواند در شرایط استرس‌زا سطح کورتیزول بدن را کاهش دهد و باعث افزایش سطح هورمون اکسی‌توسین و حتی کاهش فشار خون شود. در مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۵ در مجله «علم روانشناسی» منتشر شد، آمده بود که افرادی که بیشتر در آغوش گرفته می‌شوند حتی در مقابل ویروس‌های سرما‌خوردگی هم مقاوم‌ترند.

جودیت هال، استاد برجسته روانشناسی که در آزمایشگاه تعامل اجتماعی دانشگاه روی تماس بدنی بین افراد تحقیق کرده، می‌گوید: «نیاز به تماس بدنی در انسان‌ها بسیار عمیق است» اما گاهی نمی‌شود تشخیص داد که باید طرف را در آغوش گرفت یا نه.

همه‌ آدم‌ها از تماس نزدیک با بدن شما لذت نمی‌برند. این موضوع از محبوبیت تی‌شرت‌های «من اهل بغل کردن نیستم» با دسترسی آنلاین کاملا مشخص است. دوست صمیمی بلاک خود را جزو آن دسته از آدم‌ها معرفی می‌کند که «بغل کردن را دوست ندارند». او در مورد بلاک استثنا قائل می‌شود اما به گفته بلاک: «او گفت كه ترجیح می‌دهد به جای من، رباتم را بغل کند چون من گاهی به زور ولش می‌کنم.»

مدت زمان دلخواه شریک آغوش  شدن و یا میزان محکم بودن آن همیشه مشخص نیست. این معمولاً به تشخیص میزان راحتی طرف مقابل بستگی دارد.

این موضوع توجه ما را به قانون اول گروه آغوش‌رسانی معطوف می‌کند: لازم نیست کسی را که دوست ندارید در آغوش بگیرید، و بهتر است از قبل، نظر طرف  را بپرسید. دکتر وندی راس، مدیر مرکز اوتیسم و ​​تنوع عصبی در مؤسسه جفرسون هلت در فیلادلفیا، می‌گوید درست است که می‌توانید صرفاً بپرسید «می‌توانم شما را بغل کنم؟»، اما بهتر است بگویید: «بعضی‌ها از بغل کردن خوششان می‌آید، بعضی‌ها خوششان نمی‌آید. شما چه دوست دارید؟» در این مدل سؤال کردن، روی آنچه فرد ترجیح می‌دهد، تمرکز می‌شود.

بغل کردن معمولا به این صورت اتفاق می‌افتد که دو طرف ابتدا بسیار نرم و ملایم همدیگر را بغل می‌کنند، بعد از مدتی به پشت هم می‌زنند و از هم جدا می‌شوند.

راس توضیح می‌دهد که درخواست رضایت برای تماس بدنی با افراد بسیار مهم است. این مسئله به کودکان نیز تسری پیدا می‌کند و مهم نیست چقدر دلتان بخواهد خواهرزاده یا برادرزاده‌تان را در آغوش بگیرید. رجین گالانتی، روانشناس کودک در لانگ آیلند، نیویورک، می‌گوید: «وقتی به کودکانمان می‌گویم بدنمان مال خودمان است اما تو باید مادربزرگت را بغل کنی، داریم به آن‌ها پیام‌های متناقض می‌دهیم. ممکن است توضیح دادن به مادربزرگ در مورد این‌که چرا بچه‌ شما درخواست بغل کردن او را رد کرده سخت باشد، اما در دراز مدت به کودک کمک می‌کند تا بفهمد که اشکالی ندارد اجازه ندهد هر کسی با بدن او تماس نزدیک داشته باشد.»

خبر خوب این است که وقتی مشخص شد طرف مقابلتان هم طالب بغل کردن است، نشانه‌هایی مربوط به مدت زمان آن آغوش هم دستتان می‌آید. سابین سی کوخ، روان‌شناس و رقص‌درمانی که مدیر برنامه کارشناسی ارشد رقص‌درمانی در دانشگاه هایدلبرگ و مدیر مؤسسه تحقیقات هنر‌درمانی خلاقانه نیز هست، در سال ۲۰۱۷ در مجله «علوم رفتاری» مطلبی در مورد این‌که مردم چگونه میل به تمام شدن آغوش را نشان می‌دهند، منتشر کرد. 

کوخ، که در دانشگاه آلانوس در شهر بُن در رشته ارتباطات مجسم و ریتم بدن مشغول تحصیل است، دانشجویان فارغ‌التحصیل را به ایستگاه‌های قطار و اتحادیه‌های دانشجویی فرستاد تا به بغل کردن آدم‌ها، به ویژه واپسین لحظات پیش از جدا شدنشان از هم، با دقت نگاه کنند. به گفته این دانشجویان، آغوش‌ها با ملایمت و حرکت «دایره‌وار» آغاز شده و با زدن روی پشت - که او آن را «ریتم مبارزه» می‌خواند – تمام می‌شدند. با زدن روی شانه، مدت آغوش به پایان می‌رسید.

او می‌گوید: «در اکثر موارد، مردم ابتدا با ملایمت همدیگر را بغل می‌کردند و با گذشت زمانی مشخص، به پشت هم زده و از هم جدا می‌شدند. این امر در مورد زنان با مردان و زنان با زنان صادق بود.» اما در مواردی که مردان، مردان را بغل می‌کردند صادق نبود. آغوش گرفتن بلافاصه بعد از زدن روی پشت – ریتم مبارزه – صورت می‌گرفت.

کوخ در مرحله بعدی مطالعه‌اش چشم‌های شركت‌كنندگان را بست و یک دستمال به آن‌ها داد. به گفته او، بستن چشم‌ها برای این بود که با علائم بصری نتوانند زمان پایان یافتن آغوش را تشخیص دهند. به شرکت‌کنندگان دستور داده شد با پایان آغوش، دستمال را روی زمین بیندازند. اکثر شرکت‌کننده با زدن روی پشتشان، دستمال را انداختند.

اگر فکر می‌کنید یکی از آن‌ها هستید و مدت طولانی آدم‌ها را بغل می‌کنید، کافی است به نشانه زدن روی پشت توجه کنید. این به شما نشان می‌دهد که وقتش است طرف را رها کنید.

در نهایت‌، زیاد نگران محکم بغل کردن نباشید. «هاگی‌بات ۱.۰» سه تنظیم فشار دارد: فشار کم، متوسط و محکم. بلاک گفت که در تحقیق او، شرکت‌کنندگان اغلب محکم‌ترین بغل‌ها را از همه بیشتر دوست داشتند.

© نیویورک تایمز