اولین مطلبی که در باره شکست منچستریونایتد در برابر سویا در بازی نیمه‌نهایی جام اروپا (یوفا) باید گفت این است که خوب بازی کرد و می‌توانست ببرد. اگر شب دیگری بود، اگر هر دو تیم با همین تعداد و کیفیت شانس‌های گل دوباره روبه‌رو می‌شدند، تیم اوله گونار سولشر مطمئنا جای خود را در فینال روز جمعه در مقابل اینترناتسیوناله یا شاختار دونتسک تثبیت می‌کرد.

در دنیای واقعیت بدیل، درباره این صحبت نمی‌کردیم که چطور عملکرد یونایتد در نیمه دوم به دلیلی خستگی به‌سرعت افت کرد. در این باره صحبت نمی‌کردیم که چگونه خط دفاعی که این فصل به طور متوسط بیش از ۳۸۰۰ دقیقه بازی کرده این‌قدر آسان به روی هر دو گل سویا باز شد. ناکامی سولشر را در استفاده از تنها یک بازیکن ذخیره تا پیش از دقیقه ۸۷ حلاجی نمی‌کردیم.

ولی حتا در آن صورت هم، تمام این مسائل سرجای خودشون می‌بودند و می‌توانستند در فینال روز جمعه پدیدار شوند، یا یک ماه بعد که لیگ برتر دوباره شروع می‌شود، یا در زمان دیگری در آینده نه چندان دور زیر مبریگری سولشر. دلیلش این است که بسیاری از مسائلی که یونایتد در مقابل سویا تجربه کرد به یک مشکل اساسی مربوط می‌شوند: نبود عمق تیمی.

این راز مگویی نیست. از زمان تعطیلی لیگ، تصویری از چیدمان سولشر در شروع بازیها شکل گرفته. تغییراتی گهگاه پیش آمده – معمولا در نقش محافظه‌کارانه‌تر دو دفاع میانی، که فرد و اسکات مک‌تومینی با نمانیا ماتیچ رقابت دارند – ولی جز آن، تنها مصدومیت باعث شده که مربی یونایتد، ۱۱ نفر اول خودش را تغییر دهد.

به نظر می‌رسد که سولشر به برخی بازیکنانش اعتماد بیشتری دارد تا به دیگران. اگر هری مگوایر یک قالب صابون بود، تا حالا تمام شده بود. بر اساس آماری که یکشنبه شب منتشر شد، هیچ بازیکن دیگری در فوتبال ظاهرا در فصل  ۲۰۲۰-۲۰۱۹ در تمامی رقابتها بیش از او بازی نکرده، و باید یادمان باشد که بخش بزرگی از این دقایق همراه با مصدومیت لگن در ماه ژانویه بود.

ویکتور لیندلوف و آرون وان-بیساکا هم همان قدر زیاد بازی کرده‌اند، یعنی حتا بیشتر از داوید دهیا، انتخاب اول دروازه‌بانی. آنتونی مارسیال و مارکوس رشفورد دو بازیکن محبوب دیگر سولشر هستند، و برونو فرناندز و پل پوگبا هم هر یک بیش از ۱۵۰۰ دقیقه بازی کرده‌اند، با توجه به این که یکی در آغاز سال مصدومیت جدی داشت و دیگری برای اسپورتینگ لیسبون بازی می‌کرد.

اگر بخواهید یادآور شویم که کدام بازیکنان محبوب نیستند، به ذخیره‌های شنبه شب در کلن نگاه کنید. در آغاز رقابتها دانیل جیمز مورد اعتماد بود، اما بعد از شروع مجدد لیگ، درهر بازی زیر نیم ساعت در میدان بوده. اریک بیلی گهگاه فرصت بازی پیدا می‌کند، اما ظاهرا از این فرصتها استفاده نمی‌کند. ادیون ایگهالو از زمان تعطیلی به بعد، دو بازی را شروع کرده، و به همچنین جسی لینگارد. یعنی دستکم دو بار بیشتر از اندریاس پریرا.

در نشست خبری پس از بازی، این پرسش ناگزیر از سولشر پرسیده شد که چرا از تغییر چیدمان تیمش اکراه دارد. او گفت: «گاهی این طور است، وقتی شانس‌ها و فرصتهای زیادی به دست می‌آید، سخت است که بازیکنانی را که بوی گل می‌دهند از زمین بیرون بیاورم.» از این حرفش می‌شد نتیجه روشنی گرفت. «میسن، مارکوس، آنتونی، برونو—همه گلزن هستند و برای ما عالی بازی کرده‌اند. امروز هم فرصتهای گل کافی خلق کردند.»

این وابستگی بیش از اندازه به یک چیدمان، فصل دیگر نتیجه نخواهد داد، زمانی که یونایتد باید در لیگ قهرمانان اروپا هم بازی کند. یونایتد باید بازیکنان را بچرخاند و هر سه روز ۱۱ بازیکن قوی را در فشرده‌ترین فصلی که تاریخ به یاد دارد، به کار گیرد. چطور آماده چنین کاری است وقتی که – در چند هفته گذشته، در پایان رسمی فصل ۲۰۱۹-۲۰۲۰ – به ۱۱ بازیکن ثابت متکی بوده است؟

برای برخی، پاسخ این سوال که یونایتد برای مصاف با رقبا به چه نیاز دارد، ساده است: «جادون سانچو.» بازیکن کناری بوروسیا دورتموند بیشک فوتبالیست برجسته‌ای است و شکاف دیرپایی در حمله جناح راست سولشر را پر خواهد کرد، ولی او به تنهایی نمی‌تواند خلائی را که در پستهای دیگر تیم سولشر وجود دارد پر کند.

اگر گرینوود در سمت راست بازیکند، سانچو می‌تواند یکی از ۱۱ بازیکن شروع کننده بازی باشد که وظیفه مشخصی دارد. در هین حال، نیاز مبرمی در پستهای دیگر هم وجود دارد: یک دفاع میانی که گهگاه به مگوایر فرصت استراحت بدهد، یک دفاع پوششی که در طول غیبتهای مکرر لوک شاو، عرض زمین را بپوشاند، یک بازیکن میانی خلاق که محور پوگبا-فرناندز را کامل کند.

و حتا اگر پس از خرید احتمالی سانچو، تقویت عمق تیم ممکن باشد، چیدمان تیم هنری ظریف و سخت است. سولشر پس از ۱۸ ماه مربیگری یونایتد، این را باید بداند.

به همه این دلایل برخی می‌گویند که دست او در انتخاب بازیکن بسته است، و خیلی بازیکنان با وعده‌های او در تیم مانده‌اند. جیمز اولین خرید او بود، و تنها یک سال است که وارد اولدترافورد شده. ایگهالو بازیکنی موقت بود که حالا یک سال به صورت قرضی در یونایتد بازی می‌کند. در این حال، پریرا تقریبا از زمان شروع دوباره بازیها یک ساعت هم بازی نکرده اما تنها ۱۲ ماه پیش یک قرارداد جدید بسته است.

اگر مک‌تومینی، بیلی و خوان ماتا را به این فهرست اضافه کنیم، سه بازیکن دیگر داریم که حضور مرتبی در زمین ندارند – و در بازی مقابل سویا روی نیمکت بودند – اما در دوران مربیگری سولشر قراردادهایشان تمدیده شده‌است. اینها ظاهرا بخشی از نقشه درازمدت سولشر در نقطه‌ای از زمان بودند. مک‌تومینی هنوز هست، شاید بیلی هم. اما حتا اگر هم نبودند، آیا نباید وقتی خستگی در اواخر فصلی طولانی تیم را از پا در می‌آورد، جای دیگران را بگیرند؟

این مسائل در بیشتر بازیهای یونایتد و حتا تا پیش از دقیقه ۸۷ بازی یکشنبه شب با سویا، خوشان را نشان نداده بودند. میل سولشر به این انتظار طولانی برای تعویض بازیکن، تازه‌ترین نشانه از بی‌اعتمادی او به نیمکت‌نشینان برای جایگزینی تیم اولش است، اما همچنین یادآور شد که افزودن عمقی با کیفیت به چنین تیمی چقدر دشوار می‌تواند باشد.