سوزان رایس، انتخاب بالقوه دموکرات‌ها بود برای سمت معاون اولی، یکی از خبرگان پیشرو کشور در حوزه سیاست خارجی محسوب می‌شود.

اما تجربه او گرچه نقطه تمایز او به حساب می‌آید، اما برای جمهوری‌خواهان همان جایی است که تا انتخابات نوامبر می‌توانند ضربات خود را وارد کنند. 

باراک اوباما این خبره سیاست خارجی را به عنوان سفیر آمریکا در سازمان ملل معرفی کرد و سنا در آن زمان به اتفاق آرا وی را تأیید کرد. 

اما دوره او به عنوان سفیر سازمان ملل، از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۳، و پس از آن مشاور امنیت ملی باراک اوباما، تا سال ۲۰۱۷، همان چیزی است که جمهوری‌خواهان زیر سؤال برده‌اند، به طور مشخص نقش او در حملات بنغازی. 

مواضع آمریکا در بنغازی لیبی در سپتامبر ۲۰۱۲ مورد حمله قرار گرفت که نتیجه آن کشته شدن چهار شهروند آمریکایی از جمله سفیر آمریکا در این کشور، جی کریستوفر استیونز، بود. 

پس از این حمله، که توسط اعضاء شبه نظامیان اسلامی انصار الشریعه انجام گرفت، خانم رایس در چند مصاحبه تلویزیونی اظهار داشت که حمله تحت تأثیر اعتراضات خشونت‌آمیز در قاهره مصر «به طور خود جوش» آغاز شد.

وی بعدها گفت که بر پایه خبرهای آژانس اطلاعات آن زمان چنین اظهارنظری کرده است. 

در کتاب «عشق سرسخت» او، که سال گذشته منتشر شد، رایس ۵۵ ساله از این که پیش از هیلاری کلینتون، وزیر خارجه وقت، و تام دونیلون، مشاور امنیت ملی آن زمان، جلوی دوربین‌ها ظاهر شده اظهار پشیمانی کرده است. 

در این کتاب آمده است: «من واقعا معتقدم که هیلاری کلینتون و تام دونیلون از کاری که من کردم خرسند شدند. اولین کسی که خبر چنین تراژدی ناگواری را به مردم می‌دهد تمام هزینه‌ها را می‌پردازد.» 

جمهوری‌خواهان آن زمان گفتند که خانم رایس به عمد جامعه را به اشتباه انداخت، ولی در هیچ یک از ده مورد تحقیق و تفحصی که در مورد این حمله صورت گرفت ثابت نشد که هیچ یک از اعضاء دولت اوباما عملکردی نامناسب داشته‌اند. 

مجموعه اتهاماتی که پس از حادثه بنغازی به رایس وارد شد باعث شد او خودش به عنوان گزینه پست وزارت خارجه، پس از کلینتون در نظر گرفته نشود اما اوباما هنوز هم مایل بود او را مشاور امنیت ملی خود کند. 

وی در مدت زمانی که در کاخ سفید انجام وظیفه می‌کرد، رابطه کاری محکمی با جو بایدن، معاون اول وقت، برقرار کرد به طوری که به گفته خودش بایدن اغلب در دفتر او حاضر می‌شد و در مورد موضوعات مختلف، از سیاست خارجی گرفته تا مسائل شخصی، به گفت‌وگو می‌پرداخت. 

خانم رایس در کتاب خود نوشت: «ملاقات‌کننده محبوب من که به طور سرزده وارد می‌شد معاون اول جو بایدن بود.» 

این دو در زمینه معاهده هسته‌ای سال ۲۰۱۵ ایران، که دونالد ترامپ لغوش کرد، نیز با سایر اعضاء دولت اوباما همکاری کردند. رایس در توافق اقلیمی پاریس نیز به کمک آمریکا شتافت، که باز هم آقای ترامپ پس از رسیدن به ریاست جمهوری، کشور را از آن بیرون کشید. 

بایدن در جریان جست‌وجوی گزینه‌ای برای معاونت خود پیوسته می‌گفت دنبال کسی است که رابطه شخصی نزدیکی با او داشته باشد، مشابه آن چه خودش با باراک اوباما داشت. رابطه‌ای که بایدن در زمان ریاست جمهوری اوباما با رایس برقرار کرده بود، کمک کرد تا او را در صدر فهرست گزینه‌های خود قرار دهد. 

اما خانم رایس در حال حاضر سوژه نه تنها یک، بلکه دو فقره تحقیق تفحص در کنگره است.

گرچه در هیچ یک از دو مورد هنوز ثابت نشده که وی در حوزه سیاست خارجی فعل اشتباهی انجام داده، اما انتخاب وی به عنوان معاون اول بایدن صرفا موجب هجوم بیشتر جمهوری‌خواهان و بازگشایی پرونده اتهامات بنغازی خواهد شد. 

ریشه دیگر تحقیقات جمهوری‌خواهان به ایمیلی برمی‌گردد که رایس در آخرین روزهایش با دولت اوباما برای خود فرستاد.

در این ایمیل جزئیاتی از جلسه‌ای مطرح شده که چندین هفته پیش‌تر در دفتر اصلی رئیس جمهور در حضور بایدن، اوباما و مدیر وقت اف‌بی‌آی، جیمز کومی، تشکیل شده بود. آن‌ها در این جلسه در خصوص تماس‌های مایکل فلین با روس‌ها چند هفته پیش از آن که قرار بود این ژنرال بازنشسته به عنوان مشاور امنیت ملی ترامپ معرفی شود اظهار نگرانی کرده بودند. 

آقای ترامپ و هم‌فکرانش اصرار دارند که این ایمیل ثابت می‌کند دولت اوباما قصد داشته آقای فلین را تحت نظر بگیرد، اما تا به این جا این عقیده در حد نظریه باقی مانده و رئیس جمهور وقت به غیر از این که عنوان «اوباما گیت» به آن بدهد هیچ گواه مشخصی نیاورده است. 

به گفته یکی از تحلیل‌گران ستاد انتخاباتی دموکرات‌ها در مصاحبه با ایندیپندنت: «مهم نیست اتهاماتی که جمهوری‌خواهان به او می‌زنند مزخرف است. مهم این است که مردم هر روز فاکس نیوز را نگاه می‌کنند و کلمات سوزان رایس و فساد و اوباما گیت را پایین صفحه می‌بینند.» 

رایس با تهیه‌کننده پیشین ای‌بی‌سی نیوز، ایان آفیسر کامرون، که متولد کاناداست در سال ۱۹۹۲ ازدواج کرد. آن‌ها در دوره دانشجویی در دانشگاه استنفورد با هم آشنا شده بودند و حاصل ازدواج‌شان یک دختر و یک پسر است. 

پسر او، جان دیوید رایس کامرون، جا پای والدین خود گذاشته و به دانشگاه استنفورد رفته است.

اما مسیر سیاسی او متفاوت است و رئیس جمهوری‌خواهان کالج استنفورد شده و برنامه‌هایی چون «دوباره استنفورد را بزرگ می‌کنیم» بوده است. 

رایس به ان‌پی‌آر گفت: «من پسری ۲۳ ساله دارم که بسیار دوستش دارم، با این که راه سیاسی‌اش متفاوت است و با راه من و بقیه خانواده خیلی فرق دارد. من و پسرم در پاره‌ای موضوعات سیاسی با هم توافق نداریم، ولی نه همه موضوعات ولی هر چه باشد، می‌دانید که، او را دوست دارم و او نیز من را دوست دارد.» 

رایس در حالی خود را در میان سران دموکرات در دولت اوباما یافت که از کودکی می‌خواست سناتور آمریکایی بشود. 

اما وقتی بزرگ‌تر شد فهمید که واشینگتن دی‌سی، شهری که در آن جا متولد شده، به این علت در کنگره نماینده ندارد که جزو ایالت‌های آمریکا محسوب نمی‌شود - تصمیمی که ممکن است در سال‌های آینده تغییر کند. 

او در عوض سابقه خوبی در سیاست خارجی برای خود به دست آورد ولی هیچ گاه صاحب یک سمت انتخابی نشد. به همین دلیل بود که مطرح شدن وی به عنوان معاون اول بایدن در ابتدا غافل‌گیرکننده به نظر رسید. 

وی پس از فارغ‌التحصیلی در رشته تاریخ از دانشگاه استنفورد و گرفتن بورسیه از دانشگاه آکسفورد در سن ۲۱ سالگی، به دولت بیل کلینتون پیوست. 

او از سال ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۷ ابتدا در شورای امنیت ملی بیل کلینتون انجام وظیفه کرد و سپس تا سال ۲۰۱۱ به عنوان معاون وزیر خارجه در امور آفریقا به وزارت خارجه پیوست. 

خانم رایس با این که سابقه طولانی در حمایت از خانواده کلینتون دارد، در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۰۸ از باراک اوباما که رقیب هیلاری کلینتون بود حمایت کرد و باعث شد آقای اوباما پس از رسیدن به ریاست جمهوری نظر ویژه‌ای به وی داشته باشد. 

دلیل حمایت او از اوباما بیشتر متوجه این نکته بود که اوباما مخالف اعزام نیرو برای جنگ عراق بود در حالی که هیلاری کلینتون از اعزام سربازان پشتیبانی می‌کرد. خانم کلینتون بعدها از داشتن چنین نظری ابراز پشیمانی کرد. 

مشاور سابق امنیت ملی اوباما پیش از گفت‌وگوها در مورد انتخابش به عنوان معاون اول بایدن، اعلام کرده بود که ممکن است برای گرفتن کرسی سنا در حوزه ماین، با سوزان کولینز جمهوری‌خواه در انتخابات ۲۰۲۰ کنگره وارد رقابت شود، آرزویی که از بچگی دنبالش بود.

شش ماه پس از آن، وی تصمیم گرفت از رقابت دست بکشد.