از زمان شیوع ویروس کرونا، زندگی چهرۀ جدیدی به خود گرفته است؛ طوری که پیش از این بیماری، همه می‌گفتند، «گرفتار هستم»، اما اکنون همه وقت دارند. انسان قرن بیست و یکم هرگز فکر نمی‌کرد که چنین فرصتی به دست آورد.

با بهره‌گیری از اوقات فراغت در هنگام قرنطینه، بسیاری از افراد امروزه تلاش دارند تا به اموری که باعث سرگرمی‌شان می‌شود، بپردازند که با این کار نه تنها وقت‌شان خوش سپری می‌شود، بلکه مهارت‌های آن‌ها نیز بهبود می‌یابد و فرصت‌های جدیدی را برای آینده ایجاد خواهد کرد.

برخی از این خانم‌ها و آقایان طی گفت‌وگو با ایندیپندنت اردو، در مورد شوق و سرگرمی‌های فعلی خود گفتند که سرگرمی‌های موجود به آن‌ها کمک می‌کند تا به بسیاری از رمز و رازهای مهم در زندگی آشنا شوند.

رانیه عبدالله گنداپور

 رانیه عبدالله گنداپور می‌گوید که پیش از این بیماری همه‌گیر، درگیر کار و حرفۀ عکاسی شده بود، اما پس از اعلام قرنطینه، کارش را تعطیل کرد و خیلی زود، از بیکار بودن در خانه به احساس خستگی دچار شد.

«برای جلوگیری از خستگی، به تماشای هنرهای آنلاین به ویژه فیلم‌های خوشنویسی و غیره پرداختم، زیرا علاوه بر عکاسی، یادگیری هنر خوشنویسی همیشه آرزوی من بوده است، اما هرگز فرصتی برای انجام آن نیافته بودم.»

رانیه می‌افزاید: «علاقۀ من به عکس‌ها و فیلم‌های هنری چنان زیاد شد که قلم‌ را برداشتم به رنگ‌ها آغشتم و عملاً آغاز کردم به تحقق آرزوی خود در صفحات یک کتاب.»

به گفتۀ انیه، فقط طی دو ماه گذشته، هنر خوشنویسی وی به حدی بهبود یافته است که شوق و علاقه‌اش را به دنبال کردن این هنر افزون ساخته است.

محمد عمار

محمد  عمار، ساکن شهر فیصل‌آباد، (تا پیش از همه‌گیری) درگیر تجارت نساجی بود. وی گفت که این تجارت او را چنان به خود مشغول ساخته بود که حتی نمی‌توانست به فکر سرگرمی باشد. سپس ویروس کرونا شیوع یافت و او خانه‌نشین شد.

عمار می‌گوید: «در اوقات فراغت، با هرچه ابزارآلات بیکاره در خانه داشتم، شروع به ساخت اشیای تزیینی کردم. از این سرگرمی خلاق به احساس آرامش عجیبی دست یافتم. به همین دلیل، از قرنطینه و ماندن در خانه احساس ترس و خستگی دست نمی‌دهد.»

گلرخ خان

گلرخ خان، یک خانم خانه‌دار است. با این حال، به گفتۀ وی، زندگی نه تنها برای زنان و مردان شاغل، بلکه برای زنان خانه‌دار نیز تغییر کرده است. بنابر این برای اولین بار در زندگی، او و پسر چهار و نیم ساله‌اش به ساخت باغچۀ سبزی‌کاری خانگی پرداخته‌اند.

«پسرم ارحم با من نشسته است و مرا در امور کشت و آبیاری باغچۀ سبزی‌کاری کمک و همکاری می‌کند.  ما هر دو، مادر و پسر، از این سرگرمی باغبانی احساس خوشبختی و شادی می‌کنیم.»

امین خان

امین خان ساکن شهر سوات، مهندس حرفه‌ای است و می‌گوید که به دلیل تحصیل در مدارس انگلیسی، به زبان مادری خود (پشتو) قادر به خواندن و نوشتن نبود، اما در دوران قرنطینه توانست به این مشکل خود توجه کند.

«چندی پیش، من به خواندن و نوشتن زبان پشتو علاقه‌مند شدم. فکر کردم که یادگیری پشتو چندان کار دشواری نیست، اما مشکل این بود که فرصت و وقت نداشتم. اما اکنون در حال یادگیری نوشتن به زبان پشتو هستم. علاوه بر این، پس از مدت‌ها، دوباره نوشتن داستان‌های کوتاه به زبان انگلیسی را نیز آغاز کرده‌ام.»

شاهد شاه

شاهد شاه، از فعالان سیاسی شهر پیشاور، می‌گوید که او در دوران قرنطینه، با همکاری دوستانش باغداری را در خانه‌اش آغاز کرد. به گفتۀ شاهد، این سرگرمی شور و شوق او را برای بسیاری از فعالیت‌های مهم دیگر برانگیخت و وی را از برخی واقعیت‌ها آگاه ساخت.

«برای نمونه، تأمین سلامت جسمی، سلامت روان، مراقبه، غذای ارگانیک، دستورالعمل‌های جدید آشپزی، افزایش علاقه به آشپزی و کشاورزی. این سرگرمی همچنیان بینشم را در پیوند با سیاست‌گذاری‌ها در اوضاع گوناگون پس از کرونا نیز وسعت بخشید.»

عایشه خان 

عایشه خان، دانشجوی سال سوم دانشگاه علوم پزشکی شهر پیشاور است. او می‌گوید که این روزهاه بیشتر وقت خود را صرف پخت و پز می‌کند.

او در ادامه می‌گوید: «همزمان با آمادگی برای امتحان، بیشتر وقتم را صرف آشپزی و پخت و پز می‌کنم که پیش از قرنطینه و این بیماری همه‌گیر ناممکن بود. به همین دلیل، برای خانوادۀ من نیز یک تغییر مناسب و خوب است. آن‌ها واقعاً از غذاهایی که تهیه می‌کنم، ستایش و قدردانی می‌کنند. این شادی و خرسندی مرا از خستگی و فشار روحی باز می‌دارد.»

فایزه حسن

فایزه حسن یک زن شاغل است. در نتیجۀ این بیماری همه‌گیر، هنگامی که از کارهای رسمی فارغ می‌شود، شروع به پخت و پز می‌کند.

او می‌گوید: «حالا اوقات فراغت زیادی دارم. پیش از قرنطینه وقتی از محل کارم برمی‌گشتم، خسته و کوفته ‌بودم و هیچ فرصت و حوصلۀ پخت و پز نداشتم. من آشپزی را دوست دارم، اما بیشتر از آن، به پختن کیک و کلوچه و غذاهای جدید علاقه دارم. من اکنون حداقل سه بار در هفته غذاهای جدیدی تهیه می‌کنم و بدین ترتیب خانواده‌ام نیز راضی و خیلی خرسند هستند. حالا آن‌ها اصرار دارند که باید تجارت (پخت و تحویل) غذا را آغاز کنم.»

فرحت آصف

فرحت آصف، می‌گوید که خیلی دوست داشت با دوستانی از سراسر دنیا آشنا شود. در این روزهای بیماری همه‌گیر، او اکنون می‌کوشد تا از طریق صفحات شبکه‌های اجتماعی و ارسال نامه‌های الکترونیکی، با همۀ افرادی که قبلاً طی سفرهای رسمی و مناسبت‌های مشابه آشنا شده است، تماس دوباره حاصل کند.

«این یک فرصت عالی است. من این روزها سعی دارم تا از طریق اینترنت با دیگران تماس برقرار کنم. اگرچه من همیشه این کار را می‌کردم، اما امروزه وقت بیشتری دارم. این کار مرا در پیشرفت حرفه‌ام خیلی کمک کرده و مفید واقع شده است.»

با دانستن همۀ این ایده‌ها، به نظر می‌رسد که در پایان این بیماری همه‌گیر، بسیاری از افراد مهارت‌های جدیدی به دست خواهند آورد که این امر باعث می‌شود تا برنامه‌ریزی در آینده برای آنان سهل و آسان شود.