بوریس جانسون به دفتر نخست وزیری بازگشته است و مشتاق است که پیامی حاکی از پیشرفت به شهروندان ارائه دهد. او روز گذشته بیرون دفتر نخست‌وزیری گفت: «ما اکنون به پایان مرحله اول نزدیک می‌شویم. اکنون هفته‌ها است که آماده می‌شویم تا برنده مرحله دوم باشیم.»

او سه هفته گذشته را در دورانی که کل کشور نفس خود را حبس کرده و منتظر بود تا آمار مبتلایان این بیماری عالم‌گیر رو به افول گذارد، خارج از این دفتر سپری کرد.

انتظار چیزی نیست که نقطه قوت سیاست باشد. استیصال در فضا موج می‌زند. دومنیک راب، وزیر امور خارجه بریتانیا، در نظر همکارانش به خوبی در غیبت نخست وزیر جای خالی او را پر کرد. ولی این لزوما چیز خوبی برای کشور نیست، چرا که او خیلی محتاط بود که هیچ یک از سایر وزرا را ناراحت نکند و به آهستگی حرکت کرد و کوشید هیچ چیز را به هم نزند، که دقیقا خلاف شعار سابق مارک زاکربرگ است.

این امر به مت هنکاک، وزیر بهداشت، اجازه داد تا بر فعالیت‌های دولت چیره شود و شرایط را برای تصمیم بزرگی که پیش روی جانسون قرار دارد، آماده کند. نخست وزیر اکنون باید تصمیم سیاسی بزرگی اتخاذ کند تا طبق اظهارات هنکاک، «با تبعیت از دانشمندان»، کی و چگونه قرنطینه سراسری را کنار بگذارد.

اما وزیر بهداشت هم اینک نیز زیر پای نخست وزیر را خالی کرده است، چرا که تاکید داشت او به هیچ وجه اجازه نخواهد داد تصمیمی «ناامن و غیرمطمئن» اتخاذ شود. به عبارت دیگر، حفظ جان افراد مهمتر از احیای اقتصاد است. در نتیجه، تصمیم مذکور احتمالا باید در جهت قرنطینه‌ای طولانی‌تر و شدیدتر باشد.

بنابراین جانسون ممکن است در برابر فشار وارده از جانب آن دست از اعضای حزب به رهبری ریشی سوناک، رئیس خزانه‌داری، که اقتصاد را بر هر چیز مقدم می‌دانند، مقاومت کند. (آن زمان را به یاد دارید که او در عمارت نخست‌وزیری مدافع اعمال کنترل بلاشرط  از سوی دولت بود؟)

نشریه دیلی تلگراف تیتر صبح امروز صفحه اول خود را اصلاح کرده است. تیتر «جانسون این هفته قرنطینه سراسری را لغو خواهد کرد»، در تارنمای آن نشریه به «بوریس جانسون به دنبال راهی برای پایان دادن به قرنطینه سراسری است» تغییر یافت. با نرخ ابتلای فعلی، خوش شانس خواهیم بود اگر پارک‌ها بتوانند حتی در ۷ ماه مه بازگشایی شوند؛ یعنی موعدی که قرار است قوانین قرنطینه سراسری مورد بازنگری قرار گیرد و پارک‌ها از جمله مناطقی هستند که افراد به راحتی می‌توانند در اجتماع، فاصله لازم را از یکدیگر رعایت کنند و می‌شود با بازگشایی آنها، افراد محبوس در خانه را، بدون این که موجبات تماس آنها با سایر افراد فراهم آورده شود، خوشحال کرد.

یکی از مهم‌ترین وظایف نخست‌وزیر این است که به عنوان راهنمای ملت عمل کند. به ویژه در دوران بحرانی، یک نخست وزیر باید مرتب با شهروندان صحبت کند و وقایع جاری و دلیل اقدامات دولت را توضیح دهد. در حال حاضر، طی دو هفته گذشته انگار در خلاء به سر می‌بریم که کی‌یر استارمر و نیکولا استورجن را مجبور کرده است تا از دولت بخواهند با شهروندان مانند کودکان برخورد نکند. اما تنها شخصی که می‌تواند مکالمه‌ای منطقی با شهروندان برقرار کند، رهبری است که توان تصمیم گیری از خود داشته باشد.

جانسون امروز کوشید تا در آن نقش جلوه کند. اول خاضعانه پوزش خواست که «بسیار بیشتر از مدت زمانی که مایل بودم، از پشت میز خود غایب بودم»، و سپس از بیماری خود برای تقویت قدرتش بهره جست: «اگر این ویروس، قلدری نامرئی و غیرمنتظره است، که بنا به تجربه شخصی به شما می‌گویم واقعا هست، اکنون زمان آن رسیده که دوشادوش یکدیگر با او کشتی بگیریم و پشتش را به خاک بمالیم.»

او گفت: «اکنون وقت آن رسیده که سرنوشت بازی را عوض کنیم»، ولی افزود: «اما همچنین، زمانی است که با بیشترین خطر مواجهیم.» بعد سعی کرد زمینه را برای تصمیمات سخت پیش رو آماده سازد و وعده داد که ملت را اول با شکست کامل این ویروس، و بعد با «بازگشایی یک به یک موتورهای اقتصاد گسترده بریتانیا» دوباره به اوج خود خواهد رساند.

چالشی عظیم پیش روی او قرار دارد و آن هم برقراری تعادل میان حفظ جان افراد در کوتاه مدت در برابر خسارات عمیق قرنطینه و تعطیلی سراسری طولانی به تار و پود اقتصاد کشور است. ولی دست آخر، حداقل نخست وزیر تصمیم‌ساز را دوباره در گود و پشت میز کارش در خیابان داونینگ داریم تا نحوه تفکر و تصمیم‌گیری خود را برای ما توضیح دهد.