دانشمندان دهه‌ها است با معمای دو ساختار عظیم در مرز میان گوشته و هسته زمین مواجه‌اند که توضیح آن‌ها با نظریه‌های رایج درباره نحوه شکل‌گیری زمین سازگار نیست. 

به گزارش فیوچریزم، پژوهش تازه‌ای که به سرپرستی یوشینوری میازاکی در دانشگاه راتگرز انجام شده است، توضیحی جدید و بحث‌برانگیز ارائه می‌کند مبنی بر اینکه احتمالا شکل‌گیری این ساختارها با تکامل حیات روی زمین مرتبط بوده است.

این توده‌های داغ و متراکم به وسعت قاره در عمق حدود ۲۹۰۰ کیلومتری زمین، زیر آفریقا و اقیانوس آرام قرار دارند و در داده‌های لرزه‌ای به‌صورت مناطقی با ترکیب متفاوت مشاهده می‌شوند. 

میازاکی این ساختارها را «اثر انگشت‌های نخستین تاریخ زمین» توصیف می‌کند و می‌گوید شناخت منشاء آن‌ها می‌تواند نشان دهد زمین چگونه شکل گرفت و چرا قابل سکونت شد.

نظریه‌های کنونی به وجود اقیانوسی از مواد مذاب (ماگما) در اوایل تاریخ زمین اشاره می‌کنند که طی میلیاردها سال به جدایی لایه‌ها انجامیده است. با این حال، یافتن شواهدی در تایید این فرضیه دشوار بوده است.

دانشمندان، به‌جای لایه‌های منظم، ساختارهای نامتعارفی مانند «مناطق با سرعت برشی بسیار کم» و «آستانه‌های سرعت فوق‌العاده پایین» مشاهده کرده‌اند که سرعت موج‌های لرزه‌ای را به‌شدت کاهش می‌‌دهند.

این تناقض نقطه شروع پژوهش بود. مدل‌سازی‌های جدید نشان می‌دهد که نشت آرام سیلیسیم و منیزیم از هسته زمین به «اقیانوس ماگمایی پایه» ممکن است مانع انجماد کامل آن شده و ترکیبی ناهمگن و توده‌توده ایجاد کرده باشد. میازاکی می‌گوید اگر ترکیب مواد هسته‌ در نظر گرفته شود، آنچه امروز در گوشته دیده می‌شود را توجیه می‌کند.

به‌گفته پژوهشگران، این فرایند توانسته است به سرد شدن زمین، فعال شدن آتشفشان‌ها و شکل‌گیری جو زمین کمک کند و همچنین دلیل مسیر متفاوت سیاراتی مانند زهره و مریخ در مقایسه با زمین را روشن‌تر می‌کند. 

جو زهره ۱۰۰ برابر ضخیم‌تر و جو مریخ بسیار کم‌فشارتر از جو پایدار زمین است، و به گفته میازاکی، این تفاوت‌های کلیدی‌ شاید به نحوه سرد شدن و تحول لایه‌های درونی سیاره مرتبط باشد و این می‌تواند بخش مهمی از پاسخ به سوال پیدایش حیات باشد.