بر اساس یک پژوهش جدید، به نظر می‌رسد بوسیدن رفتاری بسیار کهن باشد که قدمت آن به ۲۱ میلیون سال پیش بازمی‌گردد.

به‌ گزارش نیوزویک، این نتیجه پژوهش محققان دانشگاه آکسفورد و موسسه فناوری فلوریدا‌‌ (FIT) است که شواهدی یافته‌اند مبنی بر اینکه بوسیدن در نیاکان مشترک انسان و میمون‌های انسان‌نمای بزرگ (Great Apes) در همین دوران تکامل یافت. در واقع، آن‌ها می‌گویند احتمالا نئاندرتال‌ها‌ــ خویشاوندان منقرض‌شده ما‌ــ نیز بوسیدن را دوست داشتند.

بوسیدن را می‌توان در سراسر قلمرو حیوانات مشاهده کرد، اما همان‌طور که تیم تحقیق توضیح می‌دهد، اینکه دقیقا چگونه به‌ وجود آمد، یک «معمای تکاملی» است، زیرا مزایای زیستی آن مشخص نیست. کاترین تالبوت، نویسنده مطالعه، می‌گوید: «اگرچه به نظر می‌رسد بوسیدن رفتاری معمولی یا جهانی است، تنها در ۴۶ درصد فرهنگ‌های انسانی ثبت شده و هنجارها و زمینه اجتماعی آن در جوامع مختلف، بسیار متفاوت است؛ آنچه این پرسش را ایجاد می‌کند که آیا بوسیدن رفتاری تکامل‌یافته است یا اختراعی فرهنگی؟ این نخستین گام برای پاسخ به این پرسش است.»

به گفته متیلدا بریندل، زیست‌شناس تکاملی از دانشگاه آکسفورد و یکی دیگر از نویسندگان مقاله، «این اولین بار است که کسی بوسیدن را از یک چشم‌انداز تکاملی گسترده بررسی می‌کند. یافته‌های ما به مجموعه رو‌به‌رشدی از پژوهش‌ها می‌پیوندد که تنوع قابل‌توجه رفتارهای جنسی در میان خویشاوندان نخستی ما را نشان می‌دهند.» 

تیم تحقیق برای این هدف، از یک رویکرد میان‌گونه‌ای بر اساس شجره‌نامه خانواده نخستی‌ها بهره گرفت و بوسیدن را به‌عنوان «تماس دهان به دهان غیرتهاجمی که برای انتقال غذا نباشد» تعریف کرد.

آن‌ها به این نتیجه رسیدند که بوسیدن یک ویژگی باستانی در میان میمون‌های انسان‌نمای بزرگ است که در نیای مشترک این گروه بین ۲۱.۵ تا ۱۶.۹ میلیون سال پیش تکامل یافت. این رفتار در طول زمان حفظ شد و همچنان در بیشتر این گروه از میمون‌ها دیده می‌شود.

پژوهشگران همچنین دریافتند که نئاندرتال‌ها‌ــ انسان‌های باستانی که حدود ۴۰ هزار سال پیش منقرض شدند‌ــ احتمالا یکدیگر را می‌بوسیدند. این نتیجه، شواهد قبلی را که نشان می‌داد انسان‌ها و نئاندرتال‌ها میکروب‌های دهانی (از طریق انتقال بزاق) و مواد ژنتیکی (از طریق آمیزش) را به یکدیگر منتقل می‌کردند، تقویت می‌کند.

در این مطالعه، پژوهشگران داده‌های مربوط به گونه‌های نخستی امروزی را که رفتار بوسیدن در آن‌ها مشاهده شده بود، گردآوری کردند. تمرکز آن‌ها بر گروهی از میمون‌ها و میمون‌های انسان‌نما بود که در آفریقا، اروپا و آسیا تکامل یافته‌اند. از جمله شامپانزه‌ها، بونوبوها و اورانگوتان‌ها.

در تحلیل‌های بعدی، بوسیدن به‌عنوان یک «ویژگی» در نظر گرفته و روی شجره‌نامه تکاملی نخستی‌ها ترسیم شد. سپس برای شبیه‌سازی سناریوهای مختلف تکامل، از روشی آماری استفاده شد تا تخمین زده شود آیا نیاکان این گونه‌ها نیز رفتار بوسیدن را داشتند یا نه. این شبیه‌سازی ۱۰ میلیون بار اجرا شد تا براوردهایی آماری قابل‌اعتماد به دست آید. 

استوارت وست، استاد زیست‌شناسی تکاملی در آکسفورد و از نویسندگان مطالعه، دراین‌باره گفت: «با ادغام زیست‌شناسی تکاملی با داده‌های رفتاری، می‌توانیم درباره ویژگی‌هایی که فسیل نمی‌شوند، مثل بوسیدن، استنباط‌های معناداری داشته باشیم. آنچه به ما امکان می‌دهد رفتار اجتماعی را در گونه‌های امروزی و منقرض‌شده مطالعه کنیم.» 

پژوهشگران اذعان می‌کنند که داده‌های موجودــ به‌ویژه خارج از گروه میمون‌های انسان‌نما‌ــ محدود است، اما اضافه می‌کنند که این مطالعه چارچوبی برای پژوهش‌های آینده فراهم می‌کند. از جمله یک تعریف ثابت از بوسیدن برای متخصصان نخستی‌ها تا بتوانند این رفتار را در گونه‌های غیرانسانی نیز ثبت کنند.