دانشمندان سن مشخصی را که در آن فعالیت بدنی ما کاهش می‌یابد، شناسایی کرده‌اند.

پژوهشگران دانشگاه نورت ایسترن در بوستون گفتند که این سن ۴۹ سالگی است. اما چرا؟

خب، این تغییر به دلیل دگرگونی‌هایی در بخش‌های کلیدی مغز که به ما در کنترل تکانه [عصبی] کمک می‌کنند، رخ می‌دهد.

تیموتی موریس، استادیار فیزیوتراپی، حرکت انسان و علوم توانبخشی، در اظهاراتی گفت: «ما دریافتیم که مغز می‌تواند تا حدی تفاوت در رفتارهای مربوط به فعالیت بدنی افراد را پیش‌بینی کند.»

موریس یکی از نویسندگان این مقاله است که اخیرا در مجله تخصصی «پیری‌شناسی» (Journal of Gerontology) منتشر شده است.

آن‌ها برای رسیدن به این نتایج، داده‌هایی را که مرکز پیری و علوم اعصاب کمبریج پیش‌تر جمع‌آوری کرده بود، تحلیل کردند. آن‌ها روی مطالعه‌ای متمرکز شدند که شرکت‌کنندگان بزرگسال بین سنین ۱۸ تا ۸۱ سال را شامل می‌شد. این مطالعه شامل داده‌های خوداظهاری مربوط به ورزش و اسکن‌های ام‌آرآی از مغز شرکت‌کنندگان بود و از یک تکنیک آماری برای رسیدن به سن کاهش فعالیت بدنی استفاده کرد.

در مرحله بعد، آن‌ها امیدوار بودند که بفهمند چرا چنین وضعیتی وجود دارد. این امر به‌خوبی شناخته شده است که ما با افزایش سن معمولا کمتر فعال می‌شویم و توده عضلانی و تحرکمان را از دست می‌دهیم. اما تمرکز اصلی پژوهشگران بر درک این موضوع است که توانایی یک فرد برای تمرکز، برنامه‌ریزی و اجرای اهداف‌ــ از جمله فرایندهایی مانند حافظه فعال و خودکنترلی‌ــ چگونه تغییر می‌کند.

موریس گفت: «ما تازه داریم می‌بینیم که نتایج گروه‌های پژوهشی مختلف به‌سمت نتیجه‌ای مشابه، همگرا می‌شوند؛ پژوهش‌هایی که دقیقا بررسی می‌کنند چه چیزی در مغز پرداختن به فعالیت بدنی را پیش‌بینی می‌کند.»

نظریه آن‌ها این است که پیری به تغییراتی در شبکه برجسته‌ساز (salience network) منجر می‌شود‌ــ شبکه‌ای که از ساختارهایی در مغز تشکیل شده است که به ما کمک می‌کنند خود را با محیط‌های مشخصی تطبیق دهیم‌ــ و این تغییرات موجب دگرگونی در فعالیت بدنی می‌شوند.

[توضیح: شبکه برجسته ساز مغز مسئول شناسایی اطلاعات مهم و رده‌بندی ایده‌هایی است که از «شبکه حالت پیش فرض» (default mode network) ظهور می‌کنند و از این طریق به بروز خلاقیت درفرد نیز یاری می‌رسانند.]

موریس گفت: «آنچه در این مطالعه دریافتیم این است که این شبکه نه‌تنها با فعالیت بدنی در طول عمر مرتبط است، بلکه در این ارتباط معکوس نقش واسطه‌ای ایفا می‌کند. بنابراین، زمانی که رابطه بین سن و فعالیت بدنی عکس می‌شود، این شبکه برجسته‌ساز است که در این رابطه نقش واسطه‌ را بازی می‌کند.»

با این حال، تحقیقات بیشتری لازم است تا علت آن مشخص شود.

او گفت: «ما با هدف تقویت آن دسته از منابع شناختی‌ که به افراد کمک می‌کنند به فعالیت بدنی بپردازند، باید اطمینان حاصل کنیم که افراد در سراسر میانسالی، فعالیت بدنی خود را حفظ می‌کنند. [به عبارتی] مدت‌ها پیش از شروع مشاهده کاهش فعالیت بدنی که تا حدودی ناشی از سازوکارهای مغز است.»