مری، ملکه دانمارک، هنگام شرکت در رویدادهای پرزرق‌وبرق مانند عروسی‌های سلطنتی، ضیافت‌های دولتی یا جشن‌های سال نو، اغلب یک تاج متمایز از یاقوت و الماس بر سر می‌گذارد. این تاج نه‌تنها زیبا است، که پیشینه‌ای شگفت‌انگیز دارد که به دو قرن پیش در فرانسه و تاج‌گذاری باشکوه ناپلئون بناپارت بازمی‌گردد.

شاهزاده فردریک و مری (دونالدسون) همسرش، در روز یکشنبه ۱۴ ژانویه، پادشاه و ملکه‌همسر جدید دانمارک اعلام شدند؛ در این روز به‌خصوص هم انتخاب مری ثابت ماند.

اما این تاج و جواهرات مربوط به آن چطور سر از دانمارک در آوردند؟

به گفته نهاد سلطنت دانمارک، پس‌ از اینکه ناپلئون به‌عنوان امپراتور فرانسه اعلام شد، می‌دانست که باید یک مراسم تاج‌گذاری شایسته موقعیت جدیدش داشته باشد؛ مراسمی که به جهان نشان دهد امپراتوری او مشروع و متمایز است. بنابراین تصمیم گرفت برای مارشال‌های فرانسه و همسرانشان هم زیورآلاتی زیبا ساخته شود تا تاکیدی بر شکوه و قدرت امپراتوری فرانسه باشد. او به هر یک از مارشال‌ها مبلغ هنگفتی پول داد تا مجموعه‌ جواهراتی برای همسرانشان بخرند و در مراسم تاج‌گذاری در نوتردام آن‌ها را به خود بیاویزند.

یکی از این مارشال‌ها به نام ژان باپتیست برنادوت ارتباط شخصی جالبی با ناپلئون داشت: برنادوت در سال ۱۷۹۸ با دزیره کلاری، دختر یک تاجر ابریشم اهل مارسی و نامزد سابق ناپلئون، ازدواج کرد. گفتنی است جولی، خواهر دزیره، با برادر ناپلئون، ژوزف ازدواج کرده بود. برنادوت از بسیاری جهات، موقعیتش در حلقه درونی ناپلئون را مدیون دزیره بود.

برنادوت مجموعه‌ای دوست‌داشتنی از الماس و یاقوت را به جواهرفروشی در پاریس که متاسفانه به نظر می‌رسد نامش در تاریخ گم شده است، سفارش داد. این مجموعه شامل یک گردنبند، گوشواره‌های آویز و یک سنجاق‌سینه بزرگ و همچنین دو زیور مو به شکل شاخه با برگ‌های الماس و یاقوت‌نشان بود. هنگامی‌که دزیره در مراسم تاج‌گذاری ناپلئون در نوتردام در ۲ دسامبر ۱۸۰۴ پشت سر امپراتریس ژوزفین گام برمی‌داشت، مجموعه جواهرات یاقوت و الماسش به شکلی خیره‌کننده می‌درخشیدند.

مارشال برنادوت در سال ۱۸۱۰ به عنوان ولیعهد سوئد انتخاب شد و دزیره مجبور شد زندگی و از جمله یاقوت‌هایش را جمع کند و به استکهلم برود اما دزیره که از زندگی در اسکاندیناوی راضی نبود، حتی پس‌ از اینکه برنادوت به نام کارل چهاردهم یوهان، پادشاه سوئد شد، به پاریس بازگشت و تا سال ۱۸۲۳ آنجا ماند. البته دزیره سرانجام با اکراه به استکهلم بازگشت؛ جایی که او و یاقوت‌هایش تا زمان مرگش در سال ۱۸۶۰ آنجا ماندند.

صاحب بعدی مجموعه یاقوت سرخ، عروس دزیره، ژوزفین، بود که سوئدی‌ها او را با نام ملکه جوزفینا می‌شناختند. او در طول زندگی‌اش مجموعه‌ای باورنکردنی از جواهرات از جمله میراث امپراتریس ژوزفین را صاحب شد. زمانی که نوه‌اش، شاهدخت لوویسا، در سال ۱۸۶۹ با فردریک، ولیعهد دانمارک، ازدواج کرد، جوزفینا دقیقا می‌دانست کدام جواهرات را به عنوان هدیه عروسی به او بدهد. از آنجا که مجموعه جواهرات دزیره از یاقوت قرمز و الماس سفید بودــ رنگ‌‌های پرچم دانمارک‌ــ او آن‌ها را به لوویسا هدیه کرد و به‌ این‌ ترتیب این ست جواهر سر از دانمارک درآورد و این مجموعه از آن زمان در اختیار خانواده سلطنتی این کشور است.

ملکه اینگرید دانمارک صاحب قبلی این جواهرات بود

 این تنها قطعه جواهری نیست که با داستانی مربوط به ناپلئون در خانواده‌های سلطنتی اروپایی دست‌به‌دست می‌شود. تاجی که شاهدخت ویکتوریا، ولیعهد سوئد، در روز عروسی بر سر گذاشت هم تنها یک قطعه جواهر ارزشمند نیست، بلکه بخشی از تاریخ اروپای معاصر است؛ این تاج را ناپلئون بناپارت حوالی سال ۱۸۰۹ برای ژوزفین، همسر محبوبش، که تا زمان مرگ نیز او را می‌ستود، سفارش داد.