ارتباط بزرگ‌ترین زندان با امنیت بالای ایالات متحده با تولید مواد غذایی برندهای محبوب، موضوع گزارشی از خبرگزاری آسوشیتدپرس است، مسیری پنهان به میزهای شام آمریکایی‌ها.

کامیون‌های بدون علامت مملو از گاو‌های پرورش‌یافته از زندان ایالتی لوئیزیانا (مشهور به زندان آنگولا) خارج می‌شوند، جایی که مردان زندانی به کار سخت محکوم‌ و مجبور به کارند. زندانیانی که برای یک ساعت مزد روزانه یا گاهی بدون مزد در مزارع سابق برده‌های جنوب که اکنون به زندان تبدیل شده است، مجبور به کارند.

گاوهای پرورش‌یافته در این مزرعه-زندان با سفری ۶۰۰ مایلی به یک کشتارگاه در تگزاس منتقل و سپس به زنجیره تامین غول‌هایی مانند مک‌دونالد، والمارت و کارگیل وصل می‌شوند.

بر اساس تحقیقات گسترده دو ساله آسوشیتدپرس در مورد کار زندانیانی که صدها میلیون‌ دلار ارزش دارد، شبکه‌ای پیچیده‌ و نامرئی برخی از بزرگ‌ترین شرکت‌های مواد غذایی و محبوب‌ترین برندهای جهان را به مشاغلی که زندانیان آمریکایی در سراسر کشور انجام می‌دهند، مرتبط می‌کند.

آسوشیتدپرس می‌گوید که این کارگران زندانی، از آسیب‌پذیرترین کارگران آمریکا هستند. اگر آن‌ها از کار امتناع کنند، برخی ممکن است شانس آزادی مشروط خود را به خطر بیندازند یا با مجازات‌هایی مانند فرستادن به سلول انفرادی مواجه شوند. آن‌ها همچنین اغلب از حمایت‌های تضمین‌شده که برای تقریبا همه کارگران تمام وقت دیگر وجود دارد، محروم‌اند حتی زمانی که در حین کار به‌شدت مجروح یا کشته می‌شوند.

محصولاتی که این زندانیان تولید می‌کنند در زنجیره‌های تامین مجموعه‌ای از محصولاتی حضور دارند که در اکثر آشپزخانه‌های آمریکایی‌ها یافت می‌شود.

بسیاری از شرکت‌هایی که مستقیما از زندان‌ها خرید می‌کنند، سیاست‌های خود را در قبال استفاده از چنین نیروی کاری، نقض می‌کنند. اما این کار کاملا قانونی است و تا حد زیادی به نیاز به نیروی کار برای کمک به بازسازی اقتصاد متلاشی‌‌شده جنوب پس از جنگ داخلی باز می‌گردد. طبق متمم سیزدهم قانون اساسی، برده‌داری و بندگی غیرارادی ممنوع است مگر به‌عنوان مجازات جرم.

این بند از قانون اساسی در حال حاضر در سطح فدرال به چالش کشیده شده است و انتظار می‌رود که حذف این مورد از قوانین اساسی ایالت‌ها در سال جاری در حدود ۱۰ ایالت به رای گذاشته شود.

برخی از زندانیان در همان مزرعه‌ای کار می‌کنند که در آن برده‌ها بیش از ۱۵۰ سال پیش پنبه، تنباکو و نیشکر برداشت می‌کردند و برخی از تصاویر امروزی از این زندان، به‌طرز وحشتناکی شبیه به گذشته است.

ویلی اینگرام درباره تجربه کاری خود در این زندان می‌گوید که در طول مدتی که در مزارع کار کرده است، نگهبانان مسلح سوار بر اسب بر او نظارت می‌کردند و به یاد می‌آورد که مردانی را دیده بود که با آب کم یا بدون آب کار می‌کردند و در گرمای شدید از حال می‌رفتند. او می‌گوید که برخی روزها کارگران ابزارهای خود را برای اعتراض به هوا پرتاب می‌کردند. در این وضعیت «آن‌ها می‌آمدند، شاید چهار نفر در کامیون، با سپر و کلاه و چماق و شما را همان‌جا روی زمین می‌زدند. آن‌ها شما را کتک می‌زدند، دستبند می‌زدند و دوباره کتک می‌زدند.» به ویلی گفته شده بود که ۱۰ سال و نیم خواهد گذراند و از مجازات اعدام احتمالی نجات خواهد یافت، اما سال ۲۰۲۱ (۵۱ سال زندان) بود یک قاضی دلسوز سرانجام او را در ۷۳ سالگی آزاد کرد.

آسوشیتدپرس می‌نویسد که با حدود ۲ میلیون زندانی، نیروی کار زندان ایالات متحده در همه بخش‌ها به یک امپراتوری چند میلیارد دلاری تبدیل شده است.

اگر چه تقریبا هر ایالت، نوعی برنامه کشاوری دارد، کشاورزی تنها بخش کوچکی از کل نیروی کار زندان را تشکیل می‌دهد. آسوشیتدپرس فروش نزدیک به ۲۰۰ میلیون دلار کالاهای کشاوری و دام را در شش سال گذشته ردیابی کرده است که رقمی محافظه‌کارانه به شمار می‌رود. بیشترین درآمد از کار زندانیان در جنوب و با اجاره دادن زندانیان به شرکت‌ها به‌دست می‌آید.

مقام‌های زندان و سایر موافقان کار زندانیان می‌گویند که همه کارها اجباری نیست و مشاغل زندان باعث صرفه‌جویی در پول مالیات‌دهندگان می‌شود. آن‌ها می‌گویند کار زندانیان راهی برای بازپرداخت بدهی آن‌ها به جامعه است.

این درحالی است که اکثر منتقدان بر این باورند که همه مشاعل باید حذف شوند و افراد زندانی باید حقوق منصفانه داشته باشند، رفتاری انسانی را شاهد باشند و همه کارها داوطلبانه باشد.

آندریا ارمسترانگ، پروفسور و کارشناس کار در زندان در دانشگاه لویولا در نیواورلئان، می‌گوید: «آن‌ها مهارتی یاد نمی‌گیرند که در زمان آزادی به آن‌ها کمک کند. آن‌ها تا حد زیادی بدون حقوق‌اند، مجبور به کارند و در وضعیت ناامن کار می‌کنند. این وضعیت این سوال را مطرح می‌کند که چرا ما هنوز مردم را مجبور به کار در مزارع می‌کنیم.»