تصاحب کرسی افغانستان در سازمان ملل، یکی از درخواست‌های مهم رژیم طالبان بوده است، اما با گذشت بیش از دو سال از عمر حکومت این گروه، آن‌ها نتوانستند اعضای سازمان ملل متحد را متقاعد کنند که درخواستشان را بپذیرند.
سهیل شاهین، رئیس دفتر سیاسی طالبان در قطر، در مصاحبه با تلویزیون ملی افغانستان تحت کنترل این گروه گفت که سازمان ملل متحد به درخواست آن‌ها مبنی بر به‌دست گرفتن کرسی افغانستان در این سازمان اعتنایی نکرده است.
او ادعا کرد که سپرده نشدن کرسی افغانستان به نماینده «امارت اسلامی»، بی‌طرفی سازمان ملل متحد را زیر سوال برده است.
او گفت: «سازمان ملل متحد، یک سازمان بزرگ است و آن‌ها از قانون، قانون‌مندی و حقوق بشر صحبت می‌کنند و ادعای بی‌طرفی می‌کنند، اما در این موضوع بی‌طرف نیستند و از کرسی افغانستان در سازمان ملل متحد به‌عنوان ابزار فشار علیه ما استفاده می‌کنند.»
این مقام طالبان مدعی است که سازمان ملل متحد با پذیرفتن نماینده آن‌ها در این سازمان، باعث می‌شود که اختلاف‌ها میان‌های این رژیم و جامعه جهانی پس از گفت‌وگو، برطرف شود: «کرسی افغانستان در سازمان ملل متحد را در اختیار ما قرار دهند تا ما بتوانیم در مورد موضوعات مختلف با آن‌ها بحث کنیم و به تفاهم با آن‌ها برسیم. ما از طریق کرسی افغانستان در سازمان ملل متحد می‌توانیم خواست مردم افغانستان و حکومت این کشور را به این سازمان و از این سازمان به حکومت برسانیم.»
این دیپلمات طالبان از جامعه جهانی می‌خواهد که رژیم این گروه را به‌رسمیت بشناسند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
سهیل شاهین از طرف رژیم طالبان به‌عنوان نماینده آن‌ها در سازمان ملل متحد پیشنهاد شده بود، اما این سازمان اعتبارنامه او را تایید نکرد. بررسی اعتبارنامه دولت‌ها، از طرف یک کمیته نه نفری از جمله آمریکا، چین و روسیه مورد بررسی قرار می‌گیرد و پس از آن به نماینده دولت‌ها اجازه سخنرانی در سازمان ملل متحد داده می‌شود.
طالبان همواره خواستار شرکت در نشست‌های سازمان ملل متحد بوده‌اند، اما این درخواست تاکنون پذیرفته نشده است. نصیر احمد فایق همچنان سرپرستی کرسی نمایندگی افغانستان در سازمان ملل متحد را بر عهده دارد و در نشست‌های عمومی این سازمان به‌شدت از کارنامه طالبان در این کشور انتقاد کرده است. نصیر احمد فایق از جامعه جهانی خواسته است که تحریم‌ها علیه رژیم طالبان را افزایش دهند و به هیچ عنوان این رژیم را که به نقض شدید حقوق‌بشر و حقوق زنان اقدام کرده، به‌رسمیت نشناسند.
اما طالبان با لابی‌هایشان تلاش زیادی برای تصاحب کرسی افغانستان در سازمان ملل انجام می‌دهند تا از این طریق بتوانند که در سطح بین‌الملل کارنامه خونین و «مرگبار» خود در دوران حکومت پیشین افغانستان را تطهیر کنند.
طالبان پس از دو دهه جنگ و خون‌ریزی، با فشار نظامی در اوت ۲۰۲۱ بر افغانستان حاکم شدند و از آن زمان تاکنون به اقدام‌ها علیه حقوق بشر به‌ویژه حقوق زنان دست زده‌اند. تحت پرچم «امارت اسلامی طالبان» دختران تنها تا دوره دبستان اجازه رفتن به مکتب را دارند و این گروه با صدور فرمان‌های متعدد، شمار زیادی از زنان و دختران را از داشتن حق کار محروم کرده‌اند. طالبان راهپیمایی‌ها و گردهمایی‌های اعتراضی زنان در ارتباط با حق کار و آموزش را با زور اسلحه سرکوب کردند و شماری از زنان معترض را شکنجه و بازداشت کرده‌اند. شماری از زنان در افغانستان، زندگی زیر سلطه طالبان را شبیه به زندان می‌دانند.
جامعه جهانی باور ندارد که گروه طالبان روابط خود را با شبکه‌های تروریستی از جمله القاعده قطع کرده باشد و به همین دلیل، در چندین نشست شورای امنیت سازمان ملل متحد، از افزایش حضور و تحرکات گروه‌های تروریستی در افغانستان ابراز نگرانی شده است. در یکی از آخرین گزارش‌های شورای امنیت سازمان ملل در مورد افغانستان ذکر شده بود که طالبان با گروه‌های ستیزه‌جو که تهدیدی جدی برای امنیت منطقه و جهان‌اند، برخورد نمی‌کنند. طالبان تنها با شاخه خراسان دولت اسلامی (داعش) که رویای برپایی «خلافت اسلامی» در سطح منطقه از جمله افغانستان را دارد، برخورد کرده‌اند و تمام تاکیدشان بر سرکوب این گروه است. نگرانی جدی مبنی بر رشد گروه‌های تروریستی در افغانستان تحت حاکمیت طالبان وجود دارد و بدگمانی‌ها به این گروه مبنی بر «صادق» نبودنشان در امر مبارزه با تروریسم افزایش یافته است.
حکومت طالبان انتخابی نیست و از طرف ملا هیبت‌الله آخوندزاده، چهره سنتی و تندرو اهل سنت، رهبری می‌شود. او مخالف شدید مردم‌سالاری و برگزاری انتخابات است و می‌خواهد که تمام مناصب مهم دولتی را با فرمان‌های خود به نیروها و هواداران این گروه واگذار کند. بسیاری از مقام‌های ارشد طالبان با تحریم‌های سازمان ملل متحد مواجه‌اند و اجازه سفر به کشورهای دیگر را ندارند.
کشورهای غربی و سازمان ملل متحد در سطح روابطشان با رژیم طالبان محتاط‌اند و نمی‌خواهند که دست به اقدامی بزنند که به‌رسمیت شناختن این رژیم تلقی شود. طالبان به‌دلیل بحران مشروعیت داخلی و جهانی برخلاف حکومت پیشین افغانستان، نمی‌توانند به کمک‌های بین‌المللی دسترسی مستقیم داشته باشند و سازمان ملل متحد و کشورهای غربی نمی‌خواهند که کمک‌های «بشردوستانه» به افغانستان تحت نظر طالبان باشد.
