رزالین کارتر، بانوی اول اسبق آمریکا روز یکشنبه در سن ۹۶ سالگی درگذشت.

همسرش، جیمی کارتر، رئیس‌جمهوری اسبق ایالات متحده آمریکا در بیانیه‌ای با تایید این خبر گفت:«رزالین در تمام چیزهایی که به آن رسیدم شریک من بود... تا وقتی زنده بود همیشه می‌دانستم یک نفر دوستم دارد و از من حمایت می‌کند.»

تایم در مقاله‌ای درباره زندگی رزالین کارتر نوشت، او مدت‌ها پیش از آنکه همسرش در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۹۷۶ موفق شود، برای کمک به افراد حاشیه جامعه علاقه‌ نشان داد، و با همان روحیه به نقشش درمقام بانوی اول نزدیک شد، و با حمایت همیشگی همسرش که او را نزدیک‌ترین مشاور و شریکی کاملا برابر با خود می‌دانست، قوانین را به مرور بازنویسی کرد.

رزالین کارتر در گفتگویی در شماره ژانویه ۱۹۷۷ به تایم گفت آماده است که نقش خود در مقام بانوی اول به معنای چیز مهمی باشد، و تحولاتی معنادار ایجاد کند:«جیمی اجازه می‌دهد تا جایی که می‌خواهم مسئولیت بپذیرم. من طی این دو سال گذشته مشکلات را دیده‌ام و حس می‌کنم که می‌توانم به رفع برخی از آنها کمک کنم.»

او نقشی مهم در ریاست‌جمهوری جیمی کارتر ایفا کرد و معروف است که در جلسات کابینه همسرش شرکت می‌کرد. او یکی از فعال‌ترین بانوان اولی است که دفتر بیضی‌شکل کاخ سفید به خود دیده است.

مری آن بورلی، استاد کالج کنتیکت که عمده پژوهش‌هایش بر جنسیت در سیاست و ریاست‌جمهوری متمرکز است به نشریه تایم گفت که رزالین کارتر نقش بانوی اول را برای همیشه تغییر داد و این نقش برای تمام بانوان اول که بعد از او آمدند تا حد زیادی پایدار مانده است.

نشریه تایم، در سومین سال ریاست‌جمهوری کارتر، رزالین را «دومین فرد قدرتمند ایالات متحده آمریکا» معرفی کرد.

سال‌های نخست زندگی

رزالین کارتر در ۱۸ اوت ۱۹۲۷ به دنیا آمد و نامش را النور رزالین گذاشتند. او فرزند ارشد ویلبرن ادگار اسمیت، مکانیک خودرو و کشاورز، و فرانسس آلته‌آ «آلی» موری اسمیت، خیاط بود. خانواده‌ای مذهبی و سخت‌کوش که در شهر کوچک پلینز، گا در جورجیا زندگی می‌کردند.

او نیز مانند بسیاری از زنان زمانه خود آرزو داشت در دانشگاه تحصیل کند و زندگی در آن شهر کوچک را پشت سر بگذارد، اما در بدو امر تعهدات خانوادگی مانع رسیدن او به رویاهایش شد. ۱۳ ساله بود که پدرش درگذشت، و او به مادرش کمک کرد تا سه خواهر و برادر کوچکترش را بزرگ کند و دستیار او در کار خیاطی شد. با این حال توانست دبیرستان را تمام کرده و در کالج جنوب غربی جورجیا ثبت نام کند.  

می‌گفت این مادرش بود که به او آموخت چگونه روی پای خود بایستد. در سال ۲۰۰۲ به شیکاگو تریبون گفت:«مادرم تاثیر بسیار زیادی روی من گذاشت تا کاملا مستقل شوم. از مادرم یاد گرفتم که می‌توانم هرکاری که لازم است انجام بدهم.»

ازدواج با رئیس‌جمهوری آینده

رزالین در همسایگی همسر آینده‌اش در پلینز بزرگ شد و از طریق دوستش روث کارتر – خواهر جیمی – به او نزدیک‌تر شد. قرارهای عاشقانه این زوج در سال ۱۹۴۵ که رئیس‌جمهوری آینده در آکادمی نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا در آناپولیس، مری‌لند ثبت نام کرد شروع شد، و در ۷ ژوئیه ۱۹۴۶ – زمانی که رزالین ۱۸ سال بیشتر نداشت با هم ازدواج کردند و طی دو دهه بعد دارای چهار فرزند شدند.  آنها در سال‌های نخست زندگی مشترک به دلیل شغل نظامی جیمی در ایالت‌های مختلف زندگی کردند.

با درگذشت پدر جیمی در سال ۱۹۵۳، این خانواده – که تا آن موقع سه فرزند داشت – به زادگاه خود در پلینز بازگشت تا اداره تجارت بادام‌زمینی خانواده کارتر را به دست بگیرد. هرچند رزالین در ابتدا با این بازگشت مخالف بود – و همین امر به بحرانی کوتاه در زندگی مشترک‌شان انجامید – اما سرانجام مسئولیت امور مالی این شرکت را به عهده گرفت.

تجارت آنها به سرعت شکوفا شد و در آن جامعه ریشه دواندند. در ۱۹۵۵ جیمی کارتر برای نخستین بار کاندیدا شد و کرسی شورای آموزش و پرورش شهرستان سامتر را به دست آورد. پس از دو دوره خدمت در سنای ایالت جورجیا، در سال ۱۹۶۶ برای فرمانداری نامزد شد که ناکام ماند.

در ۱۹۷۰ دوباره برای فرمانداری کاندیدا شد و این بار به پیروزی رسید. مسئولیت اصلی بانوی اول جورجیا در آن زمن میزبانی رویدادها و مراسم مختلف در عمارت فرماندار بود.

فعالیت در زمینه سلامت روان

رزالین در سال ۲۰۱۰ به تایم گفت نخستین بار در سال ۱۹۶۶ که همسرش فرماندار شد به اصلاحات سلامت روان علاقه‌مند شده و در زمان حضور در کاخ سفید، تلاش کرد نماینده افرادی باشد که با بیماری روانی دست و پنجه نرم می‌کنند. سپس به سمت رئیس افتخاری کمیسیون بهداشت و روان ریاست‌جمهوری منصوب شد و برای تغییر سیاست در این زمینه فشار آورد.

به گفته بورلی، طی چهار سال، کمیسیون بهداشت روان ریاست‌جمهوری، از یک کمیسیون تا فرآیند قانونی جامع برای بازنگری کل سیستم سلامت روان ایالات متحده آمریکا پیش رفت. کارتر همچنین تنها بانوی اولی بود که مقابل کنگره شهادت داد. در سال ۱۹۷۹ او و سایرین در حمایت از پژوهشی علمی که بخشی از قانون سیستم‌های سلامت روان در سال ۱۹۸۰ شد، فعالیت‌های کمیسیون سلامت روان را منتشر کردند.  

او بعد از ترک کاخ سفید و شکست کارتر در انتخابات ۱۹۸۰ به ترویج مراقبت از سلامت روان ادامه داد.

آن دو، مرکز کارتر، سازمان غیردولتی و مجری ابتکارهای جهانی مبارزه برای صلح و سلامت را در سال ۱۹۸۲ تاسیس کردند. 

به گزارش تایم، رزالین کارتر در دوران حیاتش در زمینه‌های دیگری هم فعال بود. او در حمایت از حقوق مدنی سابقه طولانی داشت؛ مسئله‌ای که او را مقابل بسیاری از اعضای محافظه‌کار جامعه و کلیسای جورجیا قرار داد. در سال ۱۹۶۵ پنج رای از شش رای مخالف در اعتراض به قطعنامه‌ای که ورود آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار را به کلیسای آنها در پلینز ممنوع می‌کرد، متعلق به اعضای خانواده کارتر بود.

او بعدها با یادآوری آن روزها گفت:«وقت‌هایی بود که به کلیسا می‌رفتم و هیچکس با من حرف نمی‌زد، خوب می‌دانستیم که همه عصبانی‌اند.»  

رزالین کارتر از نفوذ سیاسی خود برای حمایت از متمم حقوق برابر نیز استفاده کرد. در دهه ۱۹۷۰ که برای تصویب این متمم تبلیغ می‌کرد، همسرش را تشویق کرد تا او نیز حمایتش را اعلام کند، و سرانجام به‌دلیل تلاش برای این متمم، شایسته دریافت جایزه برای حمایت از متمم حقوق برابر از سازمان ملی زنان شد.

او در سن ۹۰ سالگی و تقریبا چهار دهه بعد از حضورش در کاخ سفید همچنان درباره مسائلی که برایش مهم بود صحبت می‌کرد.

رزالین کارتر ماه مه امسال به بیماری زوال عقل مبتلا شد و روز یکشنبه در سن ۹۶ سالگی درگذشت.