ابراهیم رئیسی، رئیس‌ جمهوری اسلامی ایران، دوشنبه، ۲۰ شهریور (۱۱ سپتامبر)، در جمع برخی از مدال‌آوران رشته‌های ورزشی و روسای فدراسیون‌ها، به نبود «یک ورزشگاه جامع که در شان قهرمانان ملی و ورزشکاران خارجی» باشد اعتراف کرد و خواستار ساخت چنین ورزشگاهی در تهران شد.

او درحالیکه از «هزینه‌بر بودن» احداث چنین ورزشگاهی در تهران سخن می‌گفت، اعلام کرد که موافق ساخت آن است، اما نگفت که بودجه و تکنولوژی لازم برای این کار را چگونه فراهم خواهد کرد.

ابراهیم رئيسی امروز با ادبیات خاص و زبان مبهم خود، مقابل قهرمانان ورزشی گفت: «ورزشگاه آبرومند، در شان و منزلت قهرمانان ملی، و اینکه بتواند میزبان مهمانان خارجی باشد، یک ورزشگاه در شان، در تهران شکل بگیرد. یک ورزشگاه کاملا جامع را کاملا موافقم. این را معتقدم که باید دنبال کرد، ولو اینکه هزینه داشته باشد، اما اینجا هزینه نیست، سرمایه‌گذاری است. من به‌نظرم اگر بتوانیم یک مجموعه ورزشی آبرومندی که در شان ورزش و قهرمانی ملت بزرگ ایران باشد، در تهران شکل بدهیم، این را حتما می‌شود دنبال کرد. من هم با این کار موافقم.»

این سخنان درحالی بیان شد که در ماه‌های اخیر و پس از فرسوده شدن بخشی از ورزشگاه صدهزار نفری آزادی به علت قدمت آن و فقدان توجه و رسیدگی درست در دهه‌های اخیر، شمار زیادی از شهروندان، خاصه ورزشکاران و خبرنگاران ورزشی در ایران، نظام جمهوری اسلامی را بابت اینکه در ۴۵ سال اخیر از ساخت یک مجموعه ورزشی چندمنظوره در حد مجموعه آزادی ناتوان بوده و اینک ماه‌‌ها است که تماشاگران نمی‌توانند به تماشای مسابقات فوتبال بروند، هدف انتقاد و تمسخر قرار دادند.

مجموعه ورزشی آریامهر که پس از انقلاب ۵۷ به «مجموعه آزادی» تغییر نام یافت، با ۵۲ سال قدمت، همچنان تنها مجموعه استاندارد چندمنظوره در ایران محسوب می‌شود.

نکته مهم ماجرا نیز این است که مراحل ساخت این مجموعه عظیم، همراه با یک ورزشگاه صدهزار نفری، دو ورزشگاه سرپوشیده ۱۲ هزار نفری، یک پیست دوچرخه‌سواری سرعت استاندارد بین‌المللی، یک دریاچه مصنوعی و چندین سالن ورزشی دیگر، صرفا طی یک سال، در ۱۳۵۰ ساخته و سپس میزبان رقابت‌های جام ملت‌های آسیا و بازی‌های آسیایی شد.

پس از ساخت مجموعه بزرگ آریامهر، مسئولان وقت ورزشی و مقام‌های دولتی ایران درخواست میزبانی مسابقات المپیک ۱۹۸۴ و نیز جام جهانی ۱۹۹۰ را به مسئولان کمیته جهانی المپیک و فیفا ارسال کردند. در هر دو مورد مزبور، ایران به دلیل وجود مجموعه ورزشی آریامهر که دارای بهترین امکانات و تکنولوژی ورزشی در زمان خود بود، از بخت‌های اصلی میزبانی این دو رویداد مهم جهانی محسوب می‌شد، اما حوادث سیاسی منتهی به انقلاب ۵۷ مانع از وقوع آن روند شد.

ورزشگاه‌های دیگر و مهم تهران، مانند «شیرودی»، «تختی» و «کشوری» که آن‌ها نیز اینک به شرایط وخیمی دچارند، پیش از استقرار جمهوری اسلامی ساخته شده بودند.

یک هفته پیش از شروع فصل جدید لیگ برتر ایران، ورزشگاه اصلی آزادی «به بهانه بازسازی» تخریب شد و اینک مسئولان وزارت ورزش می‌گویند که «درصورت تامین بودجه هزار میلیارد تومانی»، مراحل بازسازی تا پایان آذر تکمیل خواهد شد.

در شرایطی که مسئولان ورزش ایران هنوز موفق به تامین بودجه بازسازی ورزشگاه آزادی نشده‌اند و ورزشگاه‌های تازه‌ساز دیگر در شهرهایی مانند اصفهان و تبریز هم با مشکلات عمده و عدیده‌ای در زمینه‌های مختلف، از جمله کمبود برق، چمن بی‌کیفیت یا سکوهای غیراستاندارد دست‌به‌گریبان‌اند، روشن نیست که ابراهیم رئیسی، به‌ویژه در شرایط تحریم و مشکلات عدیده اقتصادی کشور، از کدام محل وعده ساخت مجموعه‌ای چندمنظوره را در تهران داده است.

تیم‌های فوتبال پرسپولیس و نساجی در فصل جدید لیگ قهرمانان آسیا که از ۲۷ شهریور آغاز می‌شود، اینک باید در ورزشگاه آزادی که همچنان با مشکلاتی همچون بازسازی نشدن سکوها، چمن بی‌کیفیت و قطع برق مواجه است، میزبان تیم‌های متمول النصر و الهلال عربستان سعودی با فوق‌ستاره‌هایشان باشند.

در مراسم امروز، دوشنبه، ۲۰ شهریور، کیومرث هاشمی، سرپرست وزارت ورزش و جوانان، نیز بار دیگر انگیزه اصلی حکومت جمهوری اسلامی را از چگونگی حضور ورزشکاران زن ایران در عرصه بین‌المللی اعلام کرد: «ورزش بدون ارزش برای کشور ما فاقد اعتبار است.»

هاشمی که پس از این سخنان، با پیشنهاد معاون پارلمانی رئیسی در مجلس، برای تصدی رسمی وزارت ورزش و جوانان معرفی شد، در خصوص حضور زنان در ورزش گفت: «حضور دختران با حجاب اسلامی، عظمت زن اسلامی را تکرار می‌کند و [چنین ورزشکارانی] همواره بر این مسئله تاکید می‌کنند که ورزش بدون ارزش، برای کشور ما فاقد اعتبار است.»

این درحالی است که در یک سال اخیر و از زمان آغاز خیزش سراسری، شمار کثیری از زنان ورزشکار ایرانی در مسابقات بین‌المللی و جهانی حاضر به حفظ حجاب اجباری و رعایت ارزش‌هایی که مقام‌های جمهوری اسلامی مدعی آنند، نشدند و در مواردی نیز از خواندن سرود جمهوری اسلامی را در ابتدای مسابقات خودداری کردند.