انتخابات عمومی در بریتانیا یک اشتباه است

چرا پارلمان بریتانیا به جای رفراندوم، یک انتخابات زودرس برگزار کرده

مثل انتخابات آمریکا در سال ۲۰۱۶، انتخاب نخست وزیر در بریتانیا نیز بهای سنگینی خواهد داشت- JESSICA TAYLOR / AFP 

در آن سوی اقیانوس، یک نکته آمریکایی‌ها را گیج کرده است: چرا پارلمان بریتانیا به جای رفراندوم، یک انتخابات زودرس برگزار کرده است؟ هرچه باشد، یک رفراندوم دیگر بهتر تقاضای  مردم را از رهبران‌شان منعکس می‌کند.

درست مثل انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال ۲۰۱۶، انتخاب نخست وزیر در بریتانیا نیز بهایی سنگین در پی خواهد داشت. آیا به یک نامزد عوام‌گرای بی‌مسئولیت و غیرقابل پیش‌بینی مثل بوریس جانسون رای می‌دهید که نشان داده است تنها می‌تواند با استفاده از تب سیاسی، قانون‌شکنی و تعلیق غیرقانونی پارلمان رهبری کند، یا جانب جرمی کوربین، یک سوسیالیست جاافتاده را می‌گیرید که سیاست‌هایش مشکوک و چشم‌اندازش نگران‌کننده است؟

انتخابات این ماه، تنها یک چیز را به بریتانیا و اتحادیه اروپا اطمینان می‌دهد: جانسون خودبین! این انتخابات چیزی بیش از یک نیروی پیش‌برنده برای ادامه بن‌بست حزب محافظه‌کار او برای ادامه سلطه‌شان بر برنامه‌های سیاسی نیست، و درصدر این برنامه، خروج از اتحادیه اروپا قرار دارد.

آن چه در عمل، رای جانسون برای خود اوست، توقفی موقت بر هرج و مرج بی‌پایان سیاسی است که سالهاست گریبان بریتانیا را گرفته است. متاسفانه، این آتش بیش از آن بزرگ است که با یک انتخابات پیشرس خاموش شود. در واقع، مثل ریختن نفت روی هیزمی است که آتش را شروع کرده است.

به جای انتخابات پارلمانی، مردم بریتانیا باید خودشان در مورد برگزیت رای بدهند. انتخابات عمومی به نخست وزیر جانسون و حزب محافظه‌کار امکان می‌دهد  که توطئه‌شان را برای خارج کردن بریتانیا از اتحادیه اروپا تسریع کنند، بدون آن که برای آن هیچگونه بهای سیاسی بپردازند.

نتیجه رفراندوم برگزیت، دو سوی موافق و مخالف را بسیار نزدیک به یکدیگر قرار داد. با توجه به این که بار کشتی انتخابات عمومی، عمدتا برگزیت است، تکرار بی‌تصمیمی، آن را تنها به جانب آب‌های بی‌کران سوق می‌دهد. پس، این سئوال مطرح می‌شود که چرا جانسون و پارلمان از ابزارشان برای برگزاری یک رفراندوم دیگر استفاده نمی‌کنند؟ بدون تردید، علت این است که احتمال می‌رود که شهروندان بریتانیا با اکثریت کامل به ابقای کشور در اتحادیه اروپا رای دهند و این سردرگمی و هرج و مرج را پایان بخشند.

به نظر می‌رسد که جانسون در انتخابات پیروز شود. همه‌پرسی‌ها، همچنان نمایانگر آن است که جرمی کوربین و حزب کارگر – رقبای اصلی انتخاباتی جانسون – هنوز ۹ رتبه از جانسون و حزب محافظه‌کار عقبند. کوربین هیچ محبوبیتی ندارد، و با توجه به موضعش در مورد برگزیت، جای شگفتی نیست. او هم خواهان مذاکره (با اتحادیه اروپا) روی توافقی جدید برای برگزیت است، و هم از برگزاری یک رفراندوم دیگر حمایت می‌کند.

حزب کارگر می‌خواهد در انتخابات، هم هواداران برگزیت را راضی کند و هم مخالفان آن را. نتیجه این راهکار، شکست حزب کارگر است. در میان این شکاف و در گرماگرم انتخاباتی مهم که تنها یک بار در یک نسل رخ می دهد، راه هوشمندانه‌تر آن بود که حزب کارگر، از راه به دست آوردن حمایت کسانی که خواهان ابقا در اتحادیه اروپا هستند، با جانسون و هوادارانش برای برگزیت وارد مبارزه شود.

اگر جانسون در انتخابات پیروز شود، جرمی کوربین بی‌تردید جایگاه خود را به عنوان رهبر حزب کارگر از دست خواهد داد و همراه آن، احتمال برگزاری یک رفراندوم دیگر هم منتفی خواهد شد.

از سوی دیگر، اگر کوربین پیروز شود، نخستین اقدام او به عنوان نخست وزیر بریتانیا، باید برگزاری فوری یک رفراندوم باشد. او نباید پیش از آن که مردم بگویند می‌خواهند در اتحادیه بمانند یا نه، به مذاکرات با اتحادیه اروپا ادامه دهد یا ضرب ‌لعجلی برای برگزیت تعیین کند. 

جانسون و محافظه‌کاران، قمار سیاسیشان را روی به انجام رساندن برگزیت –  با توافق یا بی‌توافق با اتحادیه -  در روز ۳۱ ژانویه قرار داده‌اند که معتقدند تا دسامبر سال آینده محقق خواهد شد. از سه سال پیش که بریتانیا با تفاوت آرایی اندک رای به خروج از اتحادیه اروپا داد، تعاملات در مورد آن به مراتب فرای آن وعده‌های شیرینی کشیده شده است که جانسون به مردم می‌داد.

انتخابات نه در مورد خواست مردم، بلکه در مورد خواست جانسون است. این یک مانور پنهان سیاسی است که منعکس کننده منافع جانسون و رهبری او بر مردمی است که پس از دیدن هرج و مرج و شکافی که خروج از اتحادیه اروپا ایجاد می‌کند، ممکن است بخواهند در آن بمانند.

جانسون و ترزا می، نخست وزیر سابق، به هر اقدامی دست زده‌اند، جز آن که به مردم فرصت دیگری برای ابراز نظر بدهند. و با وجود کوربین متزلزل به عنوان نماد امید، روشن است که احتمالا تفوق ده ساله محافظه‌کاران بر بریتانیا، می‌رود تا در میان هرج و مرج و آینده‌ای بدون اتحادیه اروپا ادامه یابد.

Read More

This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)

در آمریکا، ما توفیق گزینه‌ای به نام رفراندوم را نداریم. شما کسانی هستید که به دموکراسی تکامل دادید. تنها چیزی که برای ما مانده است، این است که کسانی مثل دونالد ترامپ را استیضاح کنیم، که به زودی در کنگره خواهیم کرد، اما اکثریت آرای سنا را جلب نخواهد کرد. بنابراین، تا انتخابات سال ۲۰۲۰ مجبوریم با او سر کنیم. اما دستکم قوانینی داریم که می‌تواند ایجاد «دیوار» (میان آمریکا و مکزیک) و برخی از اقدامات دیگر او را متوقف کند. شما، اما، روند رفراندوم را دارید – و برای ما قابل درک نیست که چرا از آن استفاده نمی‌کنید.

رابرت وینر، سخنگوی کاخ سفید در دوره ریاست جمهوری کلینتون و بوش، و سخنگوی کمیته عملیاتی دولت بوده است. او همچنین در سمت‌های ریاست دفتر جان کانیرز، چارلز رنگل، کلود پپر، اد کاچ و سناتور ادوارد کندی حضور داشته است. اوگوست کلارک، تحلیلگر سیاسی در نهاد «وینر و شرکا» و «راه حل برای تغییر در آمریکا» است.

© The Independent