مارکوس پوتزل، معاون دفتر سازمان ملل متحد در افغانستان، روز دوشنبه ۵ دی، در مصاحبه با یک رسانه آلمانی، از کشورهای غربی خواست سفارتخانه‌های خود در کابل را دوباره باز کنند.

 پوتزل در این مصاحبه چنین استدلال کرد که غرب در افغانستان منافع زیادی دارد و برای تامین این منافع، سفارتخانه‌های غربی در افغانستان باید باز شوند. به گفته پوتزل، داعش دشمن مشترک همه کشورهای غربی است و در صورتی که غربی‌ها سفارتخانه‌های خود در افغانستان را فعال کنند، می‌توانند مبارزه با این گروه تروریستی را اثرگذارتر کنند.

این اظهارات پوتزل با واکنش تند افغان‌ها روبرو شد. نصیر فایق، نماینده افغانستان در سازمان ملل متحد، در توییتی، این سخنان پوتزل را محکوم کرد و نوشت: «اظهارات آقای پوتزل در مورد بازگشایی سفارتخانه کشورهای غربی در کابل مایه تاسف است و مطمئنا نظر سازمان ملل متحد این نیست.»

 تعدادی از کاربران رسانه‌های اجتماعی نیز اظهارات پوتزل را محکوم کرده‌اند. در این میان، برخی خواهان عذرخواهی پوتزل و کنار گذاشتن او از سازمان ملل شده‌اند و عده‌ای دیگر او را نسخه آلمانی زلمی خلیل‌زاد، نماینده پیشین آمریکا در امور افغانستان، دانسته‌اند.

خلیل‌زاد متهم است که با قباحت‌زدایی و سفیدنمایی طالبان نزد غرب، زمینه قدرت گرفتن بیشتر طالبان و سلطه آنان بر کابل را فراهم کرد. حالا برخی معتقدند که مارکوس پوتزل نیز چنین ماموریتی را در افغانستان دنبال می‌کند.

پوتزل در این مصاحبه گفت که به رسمیت نشناختن طالبان بهانه خوبی برای باز نشدن سفارتخانه‌ها نیست. او اضاف کرد: «درخواست من این است که کشورهای غربی دوباره در افغانستان سفارت‌هایشان را باز کنند. زمانی که اینجایید، می‌توانید اوضاع را بهتر ارزیابی کنید. انجام دادن این کار از دوحه یا برلین دشوار است. آلمان و دیگر کشورهای غربی در افغانستان منافعی دارند که نباید فراموش کنند.»

پوتزل حتی گفت که اگر طالبان به خواسته‌ها و توصیه‌های سازمان ملل متحد و کشورهای جهان توجه نکنند، سفارت‌خانه‌ها و مراکز دیپلماتیک جهان باز هم نباید از افغانستان خارج شوند یا فعالیت خود را متوقف کنند.

این اظهارات پوتزل دقیقا بازتاب خواسته‌های طالبان است. این گروه به‌خوبی می‌دانند با رویکردی که در پیش گرفته‌اند، هیچ کشوری حاضر نیست آن‌ها را به رسمیت بشناسد. زیرا نسخه دولت‌داری که طالبان پیچیده‌اند، هرگز در هیچ کجای جهان مدرن تجربه نشده است. با توجه به این وضعیت، برای طالبان همین که منابع دیپلماتیک در افغانستان فعال باشند و رابطه میان کشورهای غربی و طالبان به‌صورت مستقیم برقرار شود، کافی است.

این در حالی است که فعالیت سفارتخانه‌های غربی در افغانستان از قاطعیت این کشورها برای اعمال فشار بر طالبان می‌کاهد و آنان را مجبور می‌کند بیشتر به دیپلماسی رو بیاورند؛ چیزی که طالبان به‌کل با آن بیگانه‌اند.

از سوی دیگر، پوتزل در شرایطی از کشورهای جهان می‌خواهد سفارتخانه‌های خود در کابل را باز کنند که جهان و سازمان ملل در حال بررسی راه‌های تحریم گسترده‌تر طالبان‌اند. سازمان‌ها و نهادهای کمک‌رسان در افغانستان در حال توقف فعالیت‌هایشان‌اند زیرا طالبان حضور زنان در این نهادها را ممنوع کرده‌اند و حتی اینکه سازمان ملل متحد هم فعالیت برخی از نهادهای خود در کابل را متوقف کند، محتمل است. در چنین وضعیتی که اجماعی عمومی برای فشار آوردن بر طالبان شکل گرفته است، این اظهارنظر پوتزل را می‌توان تلاشی برای خنثی‌سازی این اجماع دانست.

شاید بهتر باشد سازمان ملل متحد در انتخاب نمایندگان این نهاد در افغانستان بیشتر دقت کند و افرادی را به خدمت بگیرد که در مسیرخط‌‌مشی سازمان ملل حرکت ‌می‌کنند؛ نه آن‌هایی که به یک خط‌مشی متفاوت باور دارند.