دفتر هیئت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) گزارش داد که در یک هفته گذشته، نشستی به مناسبت بیست‌ودومین سالگرد قطعنامه ۱۳۲۵ شورای امنیت سازمان ملل در مورد زنان، صلح و امنیت، با حضور ۱۰۰ زن از گروه‌ها و سازمان‌های مختلف در نقاط مختلف افغانستان برگزار کرده است. این دفتر اعلام کرد که یکی از خواسته‌‌های اساسی زنان در این نشست‌ها، ایجاد فرصت گفت‌وگویی مستقیم میان نمایندگان زنان و مقام‌های رهبری طالبان بوده است.

درحالی‌که بر فضای اجتماعی برای زنان در افغانستان هر روز اختناق‌ بیشتری حاکم می‌شود، یوناما اعلام کرد با چندین گروه از زنان در داخل افغانستان درمورد مشارکت در تصمیم‌گیری، دسترسی به تحصیل و کار و محافظت از زنان در برابر خشونت‌ها گفت‌وگو کرده است. در میان فهرست خواسته‌های زنان که یوناما منتشر کرده، ایجاد فضای گفت‌وگوی مستقیم زنان با طالبان، برجسته‌ترین آن‌ها است.

اما فعالان حقوق زنان که در بیشتر از یک سال گذشته، به‌طور مداوم علیه سیاست‌های زن‌ستیزانه طالبان اعتراض کرده‌اند، با این درخواست موافق نیستند. آن‌ها گفتند که در گام نخست، انتظار نمی‌رود طالبان حاضر به گفت‌وگو با نمایندگان واقعی زنان باشند؛ اگر چنین اتفاقی هم بیفتد، تاثیر آن به صورت ملموس در زندگی و حقوق انسانی زنان در افغانستان مشاهده نخواهد شد.

هدا خموش، شاعر و فعال حقوق زنان، در گفت‌وگو با ایندیپندنت فارسی گفت که زنان افغانستان با طالبان طی بیشتر از یک سال گذشته، بارها دور میزهای گفت‌وگو در کشورهای منطقه و جهان نشسته‌اند، اما این گفت‌وگوها هیچ تاثیری در تغییر وضعیت زنان نداشته‌اند و «اکنون نیز گفت‌وگو با طالبان فقط هدر دادن وقت و طول دادن به زمان شکنجه، حذف و انکار زنان است».

این فعال حقوق زنان تاکید کرد: «چگونه می‌توانیم کسانی را به گفت‌وگو فرا بخوانیم که قاتل کودکان و جوانان ما بوده‌اند، به زنان ما تجاوز کرده‌اند، به پدر و مادر و حتی خانه‌های ما رحم نکرده‌اند و هیچ‌گونه امکان تغییری نیز در ذهنیت آنان نمی‌بینیم.»

با این حال، دفتر معاونت سازمان ملل متحد اعلام کرد که زنان شرکت‌کننده در نشست‌های این دفتر، از سازمان ملل متحد خواسته‌اند تا علاوه‌بر تسهیل در برگزاری این گفت‌وگو، برای ایجاد سازوکاری کمک کنند که ارتباط زنان را با مقام‌های طالبان به‌طور مستقیم فراهم کند تا زنان بتوانند مسائل را به‌سرعت با مقام‌ها به‌اشتراک بگذارند.

 یوناما نوشت: «زنان از سازمان ملل و جامعه بین‌المللی خواستار ادامه فشارها بر مقام‌های طالبان در مورد احترام به حقوق زنان، تحصیل و کارند.» به گزارش یوناما، مارکوس پوتزل، معاون این دفتر، در پاسخ به زنان گفت که یوناما مشکلات زنان را می‌بیند و «ما مانند شما معتقدیم که امکان تغییر وجود دارد».

این در حالی است که فعالان حقوق زنان که در یک سال گذشته برای آزادی‌های فردی و مدنی زنان در افغانستان مبارزه کرده‌اند، هیچ امیدی به تغییر افکار طالبان در مورد زنان ندارند.

بتول حیدری، نویسنده و فعال حقوق زنان در افغانستان، به ایندیپندنت فارسی گفت ممکن است طالبان با کسب اجازه از علمای دینی، گفت‌وگو با زنان را بپذیرند، اما برایند این گفت‌وگو بدون شک به‌طور واقعی به نفع زنان نخواهد بود. او تصریح کرد: «حتی اگر چنین گفت‌وگویی شکل بگیرد، با توجه به تنگ‌تر شدن فضا برای زنان در افغانستان، خواسته‌های زنان در این گفت‌وگو به‌شدت تقلیل خواهند یافت و در آن صورت، ممکن است طالبان فضای اندکی را برای زنان باز کنند تا به‌عنوان نتیجه گفت‌وگو از آن نفع ببرند.»

طالبان در یک سال گذشته، محدودیت‌ها بر زنان را به‌تدریج بیشتر و بیشتر کرده‌اند. از منع تحصیل دختران در سطح متوسطه و دبیرستان تا محدودیت در انتخاب رشته تحصیلی، منع سفر بدون مرد همراه، حجاب اجباری، منع رانندگی و کار در ادارات، تا منع رفتن به پارک‌ها، حمام‌های عمومی و حتی باشگاه‌های ویژه زنان، فهرست طویل محدودیت‌هایی است که طالبان طی بیشتر از یک سال گذشته، برای زنان در افغانستان ایجاد کرده‌اند.

جامعه جهانی در قبال این محدودیت‌ها، تاکنون به صدور اعلامیه‌ها و بیانیه‌ها اکتفا کرده است. بیشترین تمرکز کشورهای جهان در حال حاضر بر مسئله اقتصادی در افغانستان و موضوع گسترش فعالیت‌های تروریستی در این کشور است. هرچند کشورهای غربی نشان می‌دهند که به وضعیت زنان در افغانستان نیز توجه جدی دارند، اما مذاکرات پیوسته آمریکا با طالبان و ارسال پول نقد به‌طور هفتگی به کابل، درحالی‌که طالبان دستور شلاق زدن و قصاص را رسمی کرده‌اند و هر روز محدودیت‌های بیشتری بر زنان اعمال می‌کنند، بیانگر تناقض در رفتار و گفتار این کشورها است.