روزانه ده‌ها دختر دانش‌آموز کنار هم در مزارع و کارگاه‌های تولید زعفران کار می‌کنند تا از فشارهای روحی و روانی ناشی از محرومیت از تحصیل دور بمانند.

بیش از ۴۰۰ روز از تعطیلی مدارس دخترانه دوره‌های متوسطه و عالی در افغانستان می‌گذرد و در این مدت با وجود اعتراض‌های گسترده زنان افغان و تاکید مکرر سازمان‌های مدافع حقوق بشر بر بازگشایی فوری مدارس دخترانه، رژیم طالبان در این زمینه پاسخ روشنی نداده است.

الهام نوری، دانش‌آموز کلاس دوازدهم یکی از مدارس هرات، به آژانس خبری فرانسه گفت: «با بازگشت طالبان به قدرت و تعطیلی مدارس دخترانه، فشارهای روانی و مشکلات اقتصادی در میان خانواده‌ها افزایش یافته است.» نوری افزود: «وقتی طالبان آمدند، بسیاری از دختران در خانه نشستند. خیلی از دختران افسرده شدند. خیلی خوب است که همین کار را داریم. این کار کمک می‌کند که درآمدی هم داشته باشیم.»

آزیتا حبیبی، مدیر شرکت «طلای سرخ افغان» که از شرکت‌های تولیدکننده زعفران در هرات است، می‌گوید در فصل‌های مختلف ازجمله در فصل گل‌ چیدن و تولید زعفران حدود ۲۰۰ نفر زن و دختر جوان در این شرکت کار می‌کنند.

کار در مزارع زعفران فصلی و موقتی است، اما بسیاری از دانش‌آموزان دختر به دلیل تعطیلی مدارس‌، به کار در این مزارع چشم دوخته‌اند. آن‌ها این کار را فرصتی برای رهایی از فشارهای روحی و روانی می‌دانند.

الناز، دانش‌آموز کلاس یازدهم در یکی از مدارس هرات، می‌گوید صدها دختر دانش‌آموز مانند او علاقه‌مند‌ند که در مزارع و شرکت‌های تولید زعفران کار کنند. الناز گفت: «من خیلی خوشحالم، چون می‌توانم با این کار به خانواده‌ام کمک کنم.»

زعفران افغانستان در سال‌های گذشته از لحاظ کیفی چهار بار مقام نخست را در بازارهای جهانی کسب کرد، اما اکنون که بانک‌های افغانستان از رده بانک‌های جهانی حذف شده‌اند و به دلیل تحریم‌های وضع شده تبادلات ارزی میان افغانستان و جهان صورت نمی‌گیرد، شرکت‌های تولید زعفران نیز به‌شدت آسیب دیده‌اند.

عبدالشکور احراری، رئیس شرکت طلای سرخ افغان، گفت: «به دلیل مشکلات متعددی که با بازگشت طالبان به قدرت ایجاد شد، شرایط صدور زعفران از افغانستان به کشورهای مختلف جهان، با مشکلات فراوانی روبرو است.»

احراری افزود: «به رسمیت شناخته نشدن [طالبان] و محدودیت‌های بانکی شرایط صادرات را برای ما محدود کرده است. ما بیشتر مشتری‌هایی  که از سال‌های گذشته داشتیم از دست دادیم و در بیشتر موارد نمی‌توانیم پول خود را از مشتری‌ها بگیریم.»

محدودیت‌های بانکی، فشارهای طالبان ازجمله اخاذی و افزایش مالیات، محروم شدن زنان از کار در ادارات دولتی و همچنین تداوم ناامنی، باعث تعطیل شدن صدها شرکت تولیدی در یک سال اخیر در افغانستان شده است.

بااین‌حال، رهبران طالبان معتقدند که تنها راه نجات افغانستان، تقویت حاکمیت این گروه است، اما برای بی‌سرنوشتی میلیون‌ها دختر دانش‌آموز و هزاران زن تحصیلکرده و شاغل که در ناامیدی و رنج خانه‌نشین شده‌اند، پاسخی ندارند.

مولوی امیر‌خان متقی، وزیر خارجه طالبان، روز سه‌شنبه ۱۰ آبان، در یک سخنرانی در کابل گفت: «تنها راه تامین ثبات دائمی و برقراری امنیت کامل در افغانستان، حمایت همه‌جانبه مردم و جهان از امارت این گروه است. امیرخان ادعا کرد که طالبان بر تمامی جغرافیای افغانستان مسلط است و هیچ گروهی توان برهم زدن نظم کنونی را ندارد.»

وزیر خارجه طالبان احزاب سیاسی و سازمان‌های مخالف طالبان را به «غلامی برای بیگانگان» متهم کرد و گفت:« مقام‌های سیاسی دولت پیشین برای پول حلقه غلامی را به گردن خود می‌آویزند.»

حدود ۱۴ ماه از سلطه طالبان بر افغانستان می‌گذرد و در این مدت حتی کشورهای حامی و همسو با این گروه، حکومت طالبان را به‌عنوان حکومت رسمی افغانستان به رسمیت نشناخته‌اند. برخی کشورها ازجمله روسیه، ایران، پاکستان، چین و قطر روابط دیپلماتیک خود را با طالبان توسعه داده‌اند و دیپلمات‌های این گروه را در خاک خود پذیرفتند، اما تاکنون از به رسمیت شناختن حکومت طالبان خودداری کرده‌اند.

انزوای روزافزون طالبان و وضع تحریم‌ها از سوی آمریکا و سازمان ملل متحد بر سران این گروه، اوضاع اقتصادی را در افغانستان وخیم کرده است. بانک‌های خصوصی و دولتی در افغانستان از معاملات بانکی جهانی حذف شده‌اند و بسیاری از بازرگانان و مسئولان شرکت‌های تولیدی، این کشور را ترک کرده‌اند.

بر اساس آمار «اتاق تجارت و صنایع زنان افغانستان» تا پیش از سلطه طالبان بر افغانستان، دو هزار و ۴۷۱ شرکت تولیدی به دست زنان اداره می‌شد و حدود پنج هزار زن در سراسر افغانستان سرگرم تجارت‌های کوچک و محلی بودند. بیشتر این مشاغل با سلطه طالبان بر افغانستان و وضع محدودیت‌های تبعیض‌آمیز علیه زنان تعطیل شدند.