به نوشته الکساند پولارد، این خواننده که خودش بیشترین حاشیه را برای خودش میسازد، ترانههایی که بعد از آلبوم عالی "شهرت" ساخته، خیلی بی حس و حال به نظر میرسند.
دو سال پیش، تیلر سوئیفت در بازگشت اخمآلود و جستجوگرانهاش در ترانه "ببین با من چه کردی" میخواند: "دنیا راه خودش را میرود، ولی یک چیز روشن است، شاید من زندگی خودم را دارم، ولی تو هم زندگی خودت را خواهی داشت." ترانه ای پرکرشمه، ملودراماتیک و نشاط آور بود. کاسه صبر سوئیفت از دست شایعاتی که در بارهاش بود سر رفته بود، و برای همین، تک تک آدمها را تهدید میکرد. آلبوم عالی "شهرت" که پس از آن بیرون آمد، به همان اندازه زهر داشت: سوئیفت با یک دست، علامت آشتی داد و با دست دیگرش، رشتههای ارتباطش را برید. حالا در سال ۲۰۱۹، تک ترانه جدیدش که تبلیغات اغراقآمیزی در بارهاش شده، چنان خالی از احساسات تند است که تقریبا قابل تحسیناش میسازد.
سوئیفت در ترانه پاپ سبکسرانه "من!" میخواند: "هی بچه ها، هجی کردن باحاله!" پیش از آن که بخواند: "دخترجون، توی تیم، "من" معنایی نداره، ولی میدونی که یه "من" ای هست." همسرایان میخوانند: "من....اوه اوه اوه. من تنها نوع خودمام، ولی همینش باحاله." این ترانه، که سوئیفت در برنامه "صبح به خیر آمریکا" گفت که "موضوعش پذیرفتن فردیت آدم و بزرگداشت اوست،" به همان اندازه به شکل خوشایندی غیرپرخاشگرانه است که حرف سوئیفت القا میکند. موزیکویدیوی ترانه هم به همین اندازه بیرنگ و روست، تماما پر از رنگمایههای پاستل، رنگینکمان و چترهای پرنده.
ولی این هیچ اهمیتی ندارد. روشن است که سوئیفت خوشحال است. نمیشود به او حسادت کرد. در مطلبی که اخیرا در مجله "ال" منتشر شد، او۳۰ چیزی را که پیش از رسیدن به سی سالگی آموخته، فهرست کرد: از این که "ویتامینها حالم را خیلی بهتر میکنند!" تا این که "هر وقت مسئله آزار جنسی در بین باشد، من حرف قربانی را باور میکنم." به خوانندههای مجله توصیه کرد که "ادا و اصول را کنار بگذارند." ظاهرا خودش دارد به نصیحت خودش عمل میکند.
علاوه بر این، موزیکویدیوی تازهاش پر از رموز پنهانی در باره آلبوم بعدی، ترانه های بعدی، و حتا زندگی شخصی سوئیفت است که در این میان، ترانه ها خیلی اتفاقی به نظر می آیند. ماههاست که سوئیفت نشانههایی از ترانه آیندهاش منتشر کرده، با اشارههایی در رسانههای اجتماعی و وبسایتهای پخش مستقیم برای هوادارانش. در پاسخ، هواداران نظریههایی باورنکردنی حتا بر اساس کوچکترین نشانهها پراکندهاند (اگر در یک گوشه خاص "تامبلر" به اندازه کافی پایین بروید، اوضاع کمی شبیه چچه سیلویا میشود).
سوئیفت آشکارا عاشق این وضع است. ظاهرا نشانه گذاری تبدیل به کار تمام وقت سوئیفت شدهاست. در اسپاتیفای، سوئیفت طرح گرافیک پسزمینههای کل ترانههایش را به “۲۶/۴" (تاریخ انتشار ترانه جدیدش) تغییر داد، به جز "قصه ما"، یعنی هفتمین ترانه (یعنی از هفتمین آلبوم) از آلبوم سال ۲۰۱۰ اش به نام "حالا حرف بزن" – ترانه ای که دقیقا چهار دقیقه و ۲۶ ثانیه است. متوجه هستید؟ سوئیفت همچنین تصاویری با رنگمایههای پاستل در اینستاگرام منتشر کرد که گرافیک موزیک ویدیویش را تبلیغ میکرد، و تصاویری از مرغهایی با عینک آفتابی و سنگفرشهایی رنگینکمانی، که اشاره به بعضی از اشعار ترانهها داشت.
هواداران سوئیفت ذوق زده بودند. بعضی حتا با خوشبینی، تصویر رنگینکمان را نشانه ای دیدند که او بهزودی آشکار خواهد کرد گفت که همجنسگراست. (هنوز در این زمینه کورسوی امیدی هست. این هفته، هنگام اجرا در جشن "تایم ۱۰۰"، سوئیفت اشعار ترانه "روز سال نو" را عوض کرد و به جای این که بگوید "من تو را نیمهشبها میخواهم،" خواند: "من او (زن) را نیمهشبها میخواهم." دو بار.)
منتقدان موسیقی هم از حاشیه در امان نمانده اند، که البته با توجه به فراز و نشیبهای کار سوئیفت تا به حال، قابلدرک است. مقاله تحقیقی عمیقی در مجله رولینگ استون، هر مسیر ممکنی در آینده موسیقی سوئیفت را بررسی کرد. مجله گاردین شش منتقد به کار گرفت تا "بررسی کنند که در این عصر جدید، آینده سوئیفت با چه مخاطراتی روبروست." در پی همه اینها، مجله "می!" به نظر کسلکننده میآمد.
به نظر من، این تلاشی هوشمندانه بود برای پرهیز از رگبار مقاله های متفکرانه و انتشار چیزی چنان آشکارا جنجالی که عملا هیچ چیزی در بارهاش نمیتوان گفت. ولی روشن است که سوئیفت هنوز میخواهد موضوع را زنده نگه دارد.
دیشب در یک جلسه پرسش و پاسخ در یوتیوب گفت: "توی ویدیو یک رازی هست که ماههاست مخفی نگه داشتهام. ببینیم کی میتونه حدس بزنه." از آن موقع، هواداران آرام و قرار نداشتهاند.
تیلر سوئیفت استاد حاشیه سازی در باره خودش، به راه انداختن بگومگو یا جنجال است. فقط امیدوارم وقت کافی هم صرف خودِ موسیقی کند.
© The Independent