یک افسر پیشین در افغانستان که زندانی طالبان بود، می‌گوید ۱۳ تن از همرزمانش که طالبان ‌آن‌ها را بازداشت کرده بودند، ناپدیدند و کسی از سرنوشت آنان اطلاعی ندارد.

طالبان نظامیان حکومت پیشین را ملیشه‌های (شبه‌نظامی) آمریکایی می‌دانند و معتقدند که باید کشته شوند.

یک نظامی سابق که سه ماه در زندان طالبان در فاریاب شکنجه شده است، می‌گوید که استخوان‌های دست، پا و مهره‌های کمرش آسیب دیده‌اند و از نظر روحی نیز وضعیت نامطلوبی دارد. او در گفت‌وگو با ایندیپندنت فارسی شرح داد که چگونه استخبارات طالبان سه ماه پس از تسلط این گروه بر افغانستان، او را در خانه‌اش واقع در میمنه، مرکز استان فاریاب، بازداشت کردند و به زندان انداختند و به‌شدت شکنجه‌اش کردند.

عبدالله (نام مستعار) می‌گوید که طالبان او را در روز، سه تا پنج بار شکنجه می‌کردند؛ با چوب و مشت و لگد کتک می‌زدند، به ناخن‌هایش برق وصل می‌کردند، دستانش را می‌بستند و از سقف آویزان می‌کردند، به آلت تناسلی‌اش سنگ می‌بستند و آب یا مایع داغ بر سرش می‌ریختند.

عبدالله می‌افزاید که این شکنجه‌ها گاه از شب تا صبح ادامه داشت.

به گفته عبدالله، زندانیان طالبان در اداره امنیت این گروه در فاریاب روزانه به غذا و آب بسیار کمی دسترسی دارند، در زیرزمین‌های نمور و تاریک نگهداری می‌شوند و طالبان مدام از آنان جای سلاح‌ها، نام و آدرس همکاران و فرماندهان پیشین و نشانی مشروب‌فروشی‌ها را می‌پرسند.

عبدالله می‌گوید طالبان نظامیان پیشین را ملیشه‌های آمریکایی می‌نامند و می‌گویند این افراد مزدور و کافرند و باید کشته شوند. او که در سال ۲۰۰۹ به کماندوهای ارتش حکومت پیشین پیوست و در استان‌های هلمند، هرات، ننگرهار، کابل، لوگر، غور و برخی استان‌های دیگر به عنوان افسر کماندو برای تامین امنیت مردم و سرزمینش انجام وظیفه کرد، سه ماه تحت شکنجه، توهین و تحقیر طالبان قرار داشت و اکنون وضعیت جسمی، روحی و اقتصادی بسیار نامساعدی دارد.

به گفته عبدالله، خانواده و دوستان او پس از سه ماه نشانی‌اش را پیدا کردند و برای آزادی او کوشیدند؛ اما طالبان به آنان گفتند اگر دو تن از افراد این گروه ضمانت کنند که عبدالله پس از رهایی، علیه طالبان هیچ اقدامی نمی‌کند و خانه و شهرش میمنه را ترک می‌کند، آزادش خواهند کرد. عبدالله از بند طالبان آزاد شد، شهرش را ترک کرد و اکنون در استان دیگری مخفیانه زندگی می‌کند.

با آنکه شش ماه از آزادی عبدالله می‌گذرد، آثار شکنجه همچنان بر بدنش باقی مانده و او زیرنظر یک روانپزشک تحت درمان است.

عبدالله می‌گوید سه تن از همکارانش که همزمان با او زندانی بودند هم پس از چهارپنج ماه آزاد شدند و شهر و خانه‌هایشان را ترک کردند. او می‌گوید طالبان خانه یک افسر ارتش را که حدود چهار ماه زندانی بود، پس از آزادی او، غصب کردند و فروختند و خودش را از شهر بیرون کردند.

عبدالله همچنین از ناپدید شدن ۱۳ تن از دوستان و آشنایانش که نظامی بودند، خبر می‌دهد و می‌گوید که این ۱۳ تن را به خوبی می‌شناسد. به گفته عبدالله این افراد در ماه‌های نخست تسلط طالبان بر افغانستان در خانه‌ و خیابان بازداشت شدند و تلاش‌های خانواده و دوستان این افراد در نزدیک به یک سال گذشته برای اطلاع از زنده‌بودن با مرگ آنان بی‌نتیجه مانده است.

نظامیانی که در افغانستان مانده‌اند و طالبان آن‌ها را زندانی و شکنجه کرده‌اند، از جامعه جهانی می‌خواهند صدایشان را بشنوند و به آنان کمک کنند.