نتایج یک مطالعه جدید نشان میدهد بیماران نارسایی قلبی که غم و اندوه از دست دادن یکی از اعضای نزدیک خانوادهشان را از سر میگذرانند، بیشتر در معرض خطر مرگ قرار دارند.
این مطالعه که روز چهارشنبه در مجله «جیایسیسی: هارت فیلییور» (JACC: Heart Failure) منتشر شد، نشان داد بیماران سوگوار، به ویژه در هفته اول پس از مرگ یکی از اعضای خانواده، بیشتر در معرض خطر مرگ قرار دارند.
محققان، از جمله پژوهشگران موسسه کارولینسکای سوئد، میگویند اندوه از دست دادن یکی از اعضای نزدیک خانواده میتواند میزان استرس را افزایش دهد و منجر به ضعف در پیشآگاهی از ابتلا به نارسایی قلبی «اچاف» (HF) میشود.
تحقیقات قبلی نشان داده بود افسردگی، اضطراب و اندک بودن حمایت اجتماعی، با پیشآگاهی ضعیف از ابتلا به نارسایی قلبی مرتبط است. بسیاری از مطالعات قبلی نیز ارتباط بین استرس عاطفی شدید و «کاردیومیوپاتی تاکوتسوبو» – که به نام «سندرم قلب شکسته» شناخته میشود- را نشان داده بودند.
در این مطالعه جدید، محققان حدود ۵۰۰ هزار بیمار را از «فهرست بیماران نارسایی قلبی سوئد» در فاصله سالهای ۲۰۰۰ و ۲۰۱۸ (۱۳۹۷-۱۳۷۹) و/ یا «فهرست بیماران سوئدی» با تشخیص اولیه نارسایی قلبی از سال ۱۹۸۷ تا ۲۰۱۸ (۱۳۹۷-۱۳۶۶)، بررسی کردند.
محققان همچنین اطلاعاتی را در مورد تاریخ و علت مرگ اعضای خانواده (آنها) از «فهرست علل مرگ» جمعآوری کردند.
آنها با ارزیابی دادهها دریافتند که ۵۸ هزار و ۹۴۹ شرکت کننده این مطالعه، به صورت میانگین حدود سه سال و نیم (سه سال و هفت دهم درصد) پیگیر سوگوار بودهاند.
در این مطالعه همچنین اثر نوع رابطه با فرد درگذشته، علت مرگ، و مدت زمانی که از مرگ او میگذشت، بر خطر مرگ [بازماندگان] بر اثر نارسایی قلبی بررسی شد.
محققان دریافتند که بین سوگواری و افزایش خطر مرگ ناشی از نارسایی قلبی پس از مرگ فرزند (افزایش خطر ۱۰ درصدی)، همسر/شریک زندگی (افزایش خطر ۲۰ درصدی)، نوه (افزایش خطر پنج درصدی) و خواهر و برادر (افزایش خطر ۱۳ درصدی) ارتباطی وجود دارد، اما ارتباطی [بین آن خطر] با مرگ والدین پیدا نشد.
به گفته این محققان، خطر مرگ بر اثر نارسایی قلبی در پی از دست دادن یکی از اعضای خانواده، در نخستین هفته سوگواری در بالاترین حد است و به ۷۸ درصد افزایش مییابد.
طبق یافتههای این مطالعه، این وضعیت به ویژه وقتی پیش میآید که فرزند یا شریک زندگی از دست رفته باشد.
احتمال افزایش این خطر (۳۵ درصد) وقتی که دو نفر از دست رفته باشند، در قیاس با از دست رفتن یک نفر (۲۸ درصد)، بیشتر است.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
هووا چن، نویسنده همکار این مطالعه، میگوید: «یافتههای ما مبنی بر پیوند بین سوگواری و مرگ بیماران دچار نارسایی قلبی، تقویتکننده و بسطدهنده منابع مکتوب در مورد نقش فشار روحی در پیشآگاهی از نارسایی قلبی است و با مطالعاتی نیز که پیوندهای بین سوگواری و افزایش خطر بروز بیماریهای قلبی-عروقی را نشان میدهند، همخوانی دارد. »
به گمان محققان، سوگ باعث فعال شدن محور «هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال»(HPA) میشود. «هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال»، دستگاه مهم عصبی غدد درونریز است که فشار روحی و واکنش عاطفی را تنظیم میکند.
به گفته این محققان، همچنین ممکن است در دستگاه «رنین-آنژیوتانسین-آلدوسترون»(RAAS) و دستگاه عصبی سمپاتیک که نقشهای اصلی را در واکنش عصبی غدد درونریز در نارسایی قلبی دارند، واکنشی ایجاد شود.
کریستینا لازلو، نویسنده دیگر این مطالعه، میگوید: «یافتههای این مطالعه میتواند فراخوانی برای افزایش توجه اعضای خانواده، دوستان، و متخصصان دستاندرکار، به بیماران داغدار دچار نارسایی قلبی، به ویژه اندکی پس فقدان عزیزان آنان، باشد.»
این محققان با استناد به شماری از محدودیتهای این مطالعه، گفتند که اثرات مخدوش کننده عوامل ژنتیکی یا عوامل سنجیده نشده اجتماعی-اقتصادی، سبک زندگی، یا سلامتی مشترک بین اعضای خانواده، را نتوانستهاند حذف کنند.
به گفته این محققان، همچنین شاید بتوان این یافتهها را فقط به کشورهایی دارای بافت فرهنگی و اجتماعی و عوامل بهداشتی شبیه سوئد، تعمیم داد.
این محققان امیدوارند که در مطالعات آینده، ارزیابی کنند که آیا ضعیفتر بودن خاستگاههای فشار روحی نیز به ضعف در پیشآگاهی از نارسایی قلبی دامن میزند، یا خیر.
© The Independent