با تسلط طالبان بر افغانستان، صدها تن از مردان و زنانی که در وزارتخانه‌های دفاع و کشور کار می‌کردند، آواره و بی‌خانمان شدند. نوریه نام مستعار زنی ۲۶ ساله است که چهار سال عضو نیروهای ویژه بود و بارها در خط مقدم نبرد با طالبان حضور داشت اما اکنون از ترس طالبان آواره است.

نوریه که هنگام فروپاشی حکومت پیشین در رسته «نیروهای ویژه پلیس» کار می‌کرد، به ایندیپندنت فارسی گفت که پس از روی کار آمدن طالبان، بارها با او تماس گرفته‌ و او را تهدید کرده‌اند که محل اختفای خود را افشا کند.

او تعریف می‌کند که طالبان سه هفته پس از تسلط بر کابل، با همسر خواهرش که یک نظامی بود و در فرودگاه نظامی کابل کار می‌کرد، تماس گرفتند و از او خواستند سر کارش بازگردد؛ اما هنگامی که به فرودگاه نظامی رفت، او را بازداشت و به‌شدت شکنجه کردند.

این عضو نیروهای ویژه پلیس می‌گوید که پس از این رویداد، خانواده‌اش مصمم شدند افغانستان را ترک کنند. نوریه که پاسپورت نداشت، با خانواده و گروهی از نظامیان و غیرنظامیانی که با حکومت سابق کار می کردند، خود را به قاچاقچیان انسان سپردند تا آنان را به ایران برسانند.

نوریه از دشواری‌ها و تهدیدهایی که در مسیر افغانستان تا ایران از سر گذارند، حکایت می‌کند. او روزهای بسیار بدی را سپری کرده است و هنوز هم در وضعیت بسیار ناگواری قرار دارد.

به گفته نوریه، آنان در تاریخ بیستم سپتامبر نخست به قصد نیمروز و سپس از آنجا به پاکستان و در آخر به ایران رفتند. نوریه تصویری از پاهای تاول‌زده‌اش را نشان داد و گفت که از نیمروز تا مرز پاکستان با ماشین‌های باری رفته‌اند و نیمه‌های شب پای پیاده به سمت یک تپه ریگی رفتند و یک شبانه‌روز راه رفتند تا به خاک ایران برسند.

در این سفر دشوار، خواهرزاده‌های نوریه که چهار کودک شش ماهه تا هفت ساله بودند، نیز حضور داشتند. نوریه می‌گوید که یک بار در راه مجبور شدند در پاکستان در یک دستشویی بخوابند که در نتیجه کودکان بیمار شدند.

به گفته نوریه،  پلیس ایران هم یک بار آنان را در مسیر بازداشت کرد اما هنگامی که نظامیان کارت شناسایی خود را نشان دادند و گفتند که از تهدیدها فرار کرده‌اند، آن‌ها را آزاد کردند. سرانجام پس از دوهفته پیاده‌روی، قاچاقچیان آن‌ها را به میدان آزادی تهران رساندند و گفتند که مسئولیتشان تمام شده است.

نوریه می‌گوید که اکنون در خانه‌ای کرایه‌ای و در وضعیت بسیار دشوار به سر می‌برند؛ چون هیچ شخص یا نهادی به آن‌ها کمک نکرده است. به گفته این نظامیان، مسئولان وزارت کشور و وزارت دفاع سربازان خود را در دست طالبان رها کردند و خود گریختند. آنان معتقدند که شماری از مسئولان به جای نظامی‌ها، اعضای خانواده و نزدیکان خود را به خارج از افغانستان انتقال دادند.

فرار اشرف غنی و فروپاشی نظام در افغانستان نیروی ۲۸۷ هزار نفری ارتش و پلیس این کشور از هم پاشید. به گفته نوریه، با آنکه نظامیان بریتانیایی و آمریکایی آن‌ها را آموزش می‌دادند و با آنان کار می‌کردند، اکنون هیچ کدام از این کشورها برای این نظامیان کاری نمی‌کنند.

نیروی ویژه پلیس (سی.آر.یو) را عبدالهادی خالد، معاون سابق وزارت کشور افغانستان، ۱۹ سال پیش و به کمک نظامیان نروژی ایجاد کرد. سی.آر.یو پیش از ۱۵ اوت ۲۰۲۱، هشت هزار و ۷۰۰ سرباز آموزش‌دیده داشت که ۴۰۰ تن از آنان زن بودند و در استان‌های کابل، لوگر، ننگرهار، مزارشریف، هرات و قندهار پایگاه داشتند.

رسته سی.آر.یو یا نیروهای ویژه ده‌ها مورد از حملات طالبان و داعش به نهادهای دولتی و غیردولتی را مهار کردند؛ از جمله حمله به هتل اینترکنتیننتال، بیمارستان ۴۰۰ تختخوابی، زایشگاه دشت برچی و وزارت مخابرات در کابل. عامل این حملات مرگبار طالبان وداعش بودند و در این حملات ده‌ها تن جان باختند.

اکنون که طالبان قدرت را در افغانستان به دست گرفته‌اند، شماری از نظامیان پیشین و غیرنظامیان را یا کشته‌اند یا بازداشت و شکنجه کرده‌اند. در برخی موارد هم این افراد زیرشکنجه کشته شده‌اند. در حال حاضر نیز ده‌ها تن از نظامیان سابق و کارمندان غیرنظامی حکومت پیشین در زندان‌های طالبان زیر شکنجه‌اند و تاکنون هیچ نهادی نتوانسته است از وضعیت این زندانیان اطلاعاتی به دست آورد.