پریتی پاتل، وزیر کشور، جمعه گذشته [۱۷ ژوئن/ ۲۷ خرداد] موافقتش را با حکم بریتانیا اعلام کرد، تا همسرم، جولیان آسانژ، را به کشوری بفرستد که دسیسه ترور او را ریخته است. 

با گذشت بیش از سه سال، جولیان همچنان به دستور دادستان‌های ایالات متحده در بلمارش زندانی است. او به‌علت انتشار [مطالبی] که با استدلال می‌توان نشان داد مشهورترین‌های صنعت نشر در تاریخ روزنامه‌نگاری‌اند، با حکم تا ۱۷۵ سال حبس روبه‌رو است.  

تصمیم پاتل به‌منظور استرداد جولیان، موجی از غافلگیری را به‌سوی جامعه روزنامه‌نگاری فرستاد. وزیر کشور درخواست‌های نمایندگان شورای اروپا، سازمان امنیت و همکاری اروپا (OSCE)، قریب‌ به ۲۰۰۰ روزنامه‌نگار و ۳۰۰ پزشک برای توقف استرداد را نادیده گرفت.

وقتی جولیان نزدیک زمان خواب بچه‌ها زنگ می‌زند، آن‌ها با شور و شوق با هم صحبت می‌کنند. این تماس‌ها فقط ۱۰ دقیقه طول می‌کشد، برای همین، چند شب پیش، وقتی تماس ناگهان به پایان رسید، مکس، که سه سالش است، با گریه پرسید آیا [قطع‌شدن تماس] به‌‌ این علت است که او شیطنت کرده، من با حواس‌پرتی گفتم گناه او نیست، تقصیر مایک پمپئو است. گابریل پنج‌ ساله پرسید: «مایک پمپئو چه کسی است؟»

مایک پمپئو در ذهنم بود، چون در‌ حالی‌ که وزیر کشور در کشور ما مشغول امضای حکم استرداد جولیان بود، یک قاضی دادگاه عالی در اسپانیا پمپئو را برای بازجویی درمورد نقشش به‌عنوان مدیر سیا (CIA) در توطئه‌های گزارش‌شده آن‌ها برای قتل همسرم، احضار کرده بود.

براساس گزارش‌ها، وفادارترین حامی ترامپ، رئیس‌جمهوری پیشین آمریکا، زمانی‌ که سکان‌دار سی‌آی‌اِی بود، مامورانش را موظف کرده بود «طرح‌ها» و «گزینه‌هایی» برای ترور پدر بچه‌ها آماده کنند.

فراخواندن پمپئو برای حضور دربرابر یک قاضی اسپانیایی نتیجه تحقیق درباره جاسوسی غیرقانونی از جولیان و وکلایش از طریق یک شرکت ثبت‌شده در اسپانیا است. پلیس اسپانیا مقادیر زیادی داده‌های الکترونیکی را در اختیار گرفت و افراد خودی درگیر در انجام عملیات‌های مخفیانه، شهادت دادند طبق دستور سی‌آی‌ای عمل کرده‌اند. آن‌ها ربودن و مسموم‌ کردن جولیان را مطرح کرده بودند. 

گابریل آن زمان شش‌ ماهه بود و او هم هدف [عملیات] قرار گرفته بود. به یکی از شاهدان دستور داده شد از یک پوشک کثیف نمونه دی‌ان‌ای بگیرد تا ثابت شود که جولیان پدرش است. دیگری به کار گذاشتن میکروفن‌های مخفی زیر کپسول‌های آتش‌نشانی برای نفوذ به ملاقات‌های جولیان با وکلایش اعتراف کرد که براساس قانون محرمانه محسوب می‌شوند.

این صداهای ضبط‌ شده از نشست‌های قانونی جولیان در سفارت اکوادور در لندن به‌صورت فیزیکی و در فاصله‌های زمانی مشخص به مسئولان در ایالات متحده تحویل داده می‌شد. دوربین یک حمله به دفتر وکیل جولیان را ضبط کرده بود و بازرسان تصاویری از اسناد حقوقی وکیل جولیان کشف کردند که داخل سفارت گرفته شده بودند، عملیات‌هایی که وکلای او را هدف قرار می‌دهند، انگار از روش‌های شوروی الگوبرداری شده‌ باشند.

آن سوی اقیانوس اطلس، از زمانی که دولت نیکسون بیش از نیم‌ قرن پیش تلاش کرد روزنامه نیویورک تایمز را به‌علت انتشار «اسناد پنتاگون» تحت پیگرد قانونی قرار دهد، وکلای قانون اساسی هشدار داده‌ بودند که ممکن است روزی از «قانون جاسوسی» سال ۱۹۱۷ برای پیگرد قانونی روزنامه‌نگاران سوءاستفاده شود.

این دولت اوباما بود که به سوء‌استفاده خزنده از «قانون جاسوسی» جان بخشید. تعداد منابع رسانه‌ای که [در آن دولت] براساس این قانون متهم شدند، بیش‌ از مجموع تمام دولت‌های پیشین بود؛ از آن جمله‌اند چلسی منینگ، منبع ویکی‌لیکس؛ جان کیریاکو، افشاگر شکنجه‌های سی‌آی‌ای؛ و ادوارد اسنودن، افشاکننده جاسوسی «آژانس امنیت ملی» (NSA). 

درپی فشار گسترده مردم، اوباما حکم ۳۵ ساله [حبس] چلسی منینگ را کاهش داد. اوباما [همچنین]، به‌دلیل پیامدهای آن برای آزادی رسانه‌ها، از پیگرد قانونی جولیان برای انتشار اطلاعاتی که منینگ درز داده بود خودداری کرد.

پس‌ از به‌کارگیری متعدد قانون جاسوسی در دولت اوباما، دیر یا زود دولت دیگری می‌آمد که تفسیر این قانون را حتی فراتر ببرد.

طولی نکشید که آن روز فرا رسید. دولت ترامپ با صدور کیفرخواست برای جولیان به‌دلیل دریافت، در اختیار داشتن و انتشار اطلاعاتی که منینگ لو داده بود، مرز قانونی جدیدی را شکست. همزمان پمپئو در شهر لنگلیِ ایالت ویرجینیا، سی‌آی‌ای را مامور اجرای نقشه‌های ترور کرد. 

تصمیم پریتی پاتل در بحبوحه اصلاحات گسترده دولت با گرایشی به‌طور فزاینده تمامیت‌خواه، اتخاذ می‌شود - برنامه‌هایی برای تضعیف نفوذ دادگاه اروپایی حقوق بشر و تصمیم استرداد جولیان تیر خلاص [این تمامیت‌خواهی] است.

اصلاحات پیشنهادی وزیر کشور در قانون اسرار رسمی بریتانیا عمدتا کیفرخواست دوران ترامپ علیه جولیان را دنبال می‌کند: ناشران و منابع آن‌ها را می‌توان به‌عنوان همدستان جنایتکار متهم کرد.

پرونده استرداد جولیان خود پیشینه‌ای قانونی ایجاد می‌کند. آنچه مدت‌ها به‌عنوان یک اصل اساسی دموکراسی شناخته می‌شد، یعنی آزادی رسانه‌ها، در یک حرکت ناگهانی ناپدید خواهد شد.

در حال حاضر، هیچ روزنامه‌نگاری خطر نخواهد کرد تا آنچه بر جولیان می‌رود، از سر بگذراند. تا خیلی دیر نشده است، جولیان باید آزاد شود. زندگی او وابسته به این است. حقوق شما [هم] به این امر وابسته است.