دانشمندان در یک باتلاق کرنا (مانگرو) [نوعی باتلاق آب شور با درختان کرنا] کارائیبی، بزرگ‌ترین باکتری دنیا را کشف کردند.
با اینکه بیشتر باکتری‌ها میکروسکوپی‌اند، تیومارگاریتا مگنیفیکا اندازه مژه انسان است و با چشم غیرمسلح دیده می‌شود.
این موجود در واقع برای انسان خطرناک نیست، اما اندازه‌اش دانشمندان را حیرت‌زده کرده است.
شون ماری ولاند، از موسسه ژنوم مشترک در آزمایشگاه ملی لارنس برکلی در ایالات متحده، گفت: «این باکتری‌ها حدود پنج هزار بار از بیشتر باکتری‌ها بزرگ‌ترند. با در نظر گرفتن همه جوانب برای ما انسان‌ها، مثل این می‌ماند که با انسان دیگری روبه‌رو شویم که به بلندی کوه اورست باشد.»
این باکتری که یک سانتی‌متر طول دارد، در حال زندگی روی برگ‌های در حال پوسیدن یک درخت کرنا در کارائیب کشف شد.
این گونه به دسته تیومارگاریتا (Thiomargarita) تعلق دارد. پروفسور گونزالس- ریزو، از دانشگاه آنتیلز گوآدلوپ، نحوه نامگذاری این باکتری را توضیح داد: «مگنیفیکا از مگنوس می‌آید که در لاتین به معنای بزرگ است و به نظر من محشر است که شبیه کلمه فرانسوی مانیفیک (magnifique) [به معنی محشر و فوق‌العاده] است.»
او افزود: «این نوع کشف پرسش‌های جدیدی را در مورد موفوتایپ‌های باکتریایی [رشته‌ای از باکتری‌های موجود در یک گونه] که پیش از این هرگز مطالعه نشده بودند، مطرح می‌کند.»
پروفسور اولیویه گراس، همکار او، در سال ۲۰۰۹ در هنگام ماموریتش در باتلاق‌های حرای گوآدولوپ با این گونه روبه‌رو شد.
او گفت: «وقتی آن‌ها را دیدم، با خودم گفتم چه عجیب؛ اول فکر کردم فقط یک چیز عجیب است؛ رشته‌هایی سفیدرنگ که باید به چیزی مانند برگ در گل‌ولای باتلاق وصل باشد.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
این [باکتری] ابتدا کنار گذاشته شد اما بعدها با سال‌ها اسکن و استفاده از فناوری توالی‌یابی ژن، دانشمندان سرانجام پروکاریوت را کشف و طبقه‌بندی کردند.
پروفسور سیلوینا گونزالس-ریزو که توالی‌یابی ژنی را انجام داد، گفت: «فکر می‌کردم آن‌ها یوکاریوت‌اند- موجوداتی با هسته. فکر نمی‌کردم باکتری باشند؛ چون خیلی بزرگ بودند و به‌ظاهر رشته‌های زیادی داشتند.»
«ما متوجه شدیم که آن‌ها منحصربه‌‌فردند زیرا شبیه یک سلول به نظر می‌رسیدند. این واقعیت که آن‌ها ابرمیکروب‌اند، خیلی شگفت‌انگیز بود.»
اسکنرهای پیشرفته به معنای آن بود که سلول‌های بزرگ می‌توانند به صورت سه‌بعدی با بزرگنمایی زیاد و جزئیات ریز دیده شوند.
این تصاویر تایید کرد که آن‌ها بیشتر سلول‌های تکی‌اند تا رشته‌های چندسلولی.
بخش‌های متصل به غشا و نوظهوری هم شناسایی شدند. این بخش‌ها خوشه‌های بی‌شمار و پیچیده‌ای از دی‌ان‌ای به نام «پپینز» بودند که از روی دانه‌های کوچک میوه‌ها نامگذاری شدند.
دکتر ولاند گفت: «این باکتری‌ها سه برابر بیشتر از اکثر باکتری‌ها ژن دارند و صدها هزار نسخه ژنومی دارند که در سراسر سلول گسترده شده‌اند.»
دانشمندان ثابت کردند که تی-مگنیفیکا یک باکتری ترکیب شیمیایی (chemosynthetic) است.
غذایش- قند- را خود با اکسید کردن ترکیبات گوگرد تولیدشده از مواد آلی در حال تجزیه‌ای که در باتلاق کرنا یافت می‌شود، می‌سازد.
تنها چیزی که برای رشد احتیاج دارد، یافتن چیزی جامد است که به آن آویزان شود.
پروفسور اولیور گراس، میکروبیولوژیست دانشگاه آنتیلز، گفت: «آن‌ها را در حالی یافتم که به صدف‌های دریایی، شاخه‌ها و برگ‌ها چسبیده بودند؛ همچنین به بطری‌های شیشه‌‌ای، بطری‌های پلاستیکی یا طناب‌ها.»
«آن‌ها فقط به کمی بستر سخت نیاز دارند تا با سولفیدها و آب دریا در تماس باشند و اکسیژن و دی اکسید کربن بگیرند. متاسفانه تجمع اصلی تیومارگاریتاهایی که من یافتم، روی کیسه‌های پلاستیکی بود.»
شرح کامل این باکتری در مجله «ساینس» (Science) منتشر شد.
© The Independent
