یکشنبه‌ای، ۱۱ اردیبهشت، اول می ماه، یک برنامه «خرسندآپ کمدی» در لندن داشتم که هم به من خوش گذشت، هم به مهمانان.
آغازش با گفتاری از جناب صادق صبا بود که از کاربرد طنز می‌گفت و یکهو درآمد که:
«طنز خرسندی به من هم رحم نکرده. وقتی من رئیس تلویزیون فارسی بی.بی.سی. شدم، خرسندی انتصاب مرا به جمهوری اسلامی تبریک گفت!»
ای بابا، حالا من آن پشت، آماده برنامه، غرق خجالت. بعد از برنامه به او گفتم «یادم نمی‌آید. (راست گفتم). تو هم این همه سال به رویم نیاوردی.» گفت تمرین دمکراسی! احترام به آزادی بیان. تو هم حق داری که یادت نیاید برای اینکه کارت همین پدرسوختگی‌هاست.
صادق صبا در ادامه گفتارش برای حاضران، به ماجرای اخیر پرویز پرستویی اشاره کرد که به سام رجبی گفت «رفتار شما انسانی نیست» (رجبی از ارتباط او با قاسم سلیمانی می‌پرسید)، بعد آقای پرستویی یک ضربه کاراته، زد به قهرمان جودو، موبایل او را انداخت. با رفتاری کاملاً انسانی!
این نقل صادق، مناسبتی شد تا رباعی چند سال پیش مرا روی صحنه بخواند:
آقای پرستویی جیک‌جیک مستانش که در تهران بود، فکر زمستانش در لس‌آنجلس نبود.
حالا رضا کیانیان بازیگر، در دفاع از همکارش پرستویی، سام رجبی را زیر انتقاد برده که در دمکراسی نباید سؤال را تکرار کرد. وقتی جوابت را ندادند، دوباره و سه باره نپرس، دمکراسی را زیر پا مگذار. اگر تکرار کنی، سوختی! نفر بعدی.
الان دو سال است که بازماندگان کشته شدگان هواپیمای اوکراین و داغدیده‌های قتل‌عام آبان، دارند سؤال می‌کنند که «چرا عزیزان ما را کشتید؟» این‌ها دمکراسی نوع کیانیانی را زیر پا گذاشته‌اند. این همه مدت کسی جوابشان را نداده، از رو نمی‌روند. هنوز دارند می‌پرسند. پیش از کیانیان، مقام معظم رهبری هم در یک موردی که یادم نیست فرموده بود: «کشش ندین.»
من هم بیش از این کشش نمی‌دهم و دمکراسی را ضایع نمی‌کنم. فقط به سام رجبی سفارش می‌کنم برود خدا را شکر کند که به جای پرویز پرستویی، خود سردار سلیمانی نبود، وگرنه حالا مراسم داشتیم.
***
