روز دوشنبه، دوم اسفند، طالبان ویدیویی از اعتراف‌های اجباری زنان معترض ربوده شده پخش کرد. این گروه پیش از این، مسئولیت ربودن زنان معترض در کابل را به عهده نگرفته بودند و سخنگویان طالبان از سرنوشت آنان اظهار بی‌اطلاعی می‌کردند.

وزارت داخله (کشور) طالبان با انتشار فایل ویدیویی زنان ربوده شده اعلام کرد که این زنان به شکل غیرقانونی در خانه‌ای در شهر کابل، زندگی می‌کردند و در حال برنامه‌ریزی علیه دولت طالبان بودند. در این ویدیو ذکر می‌شود که زنان معترض از افرادی در خارج از افغانستان دستور می‌گرفتند تا علیه طالبان صحبت کنند.

وحیده امیری، مدینه دروازی، لینا احمدی، رشمین شریفی، مرجان امیری، زهرا، فاطمه، سمیه، فریضه، تمنا رضایی و ثریا از جمله زنان معترض کابل‌اند که در  این ویدیو دیده می‌شوند. این زنان تحت فشار و با ترسی که مشهود است، مقابل دوربین نشسته‌اند و سخنانی را که به آنان دیکته می‌شود، تکرار می‌کنند

عزام، از سخنگویان گروه طالبان، در این نوار ویدیویی ادعا می‌کند که زنان معترض با سازمان‌های اطلاعاتی خارجی در تماس بوده‌اند و با دستورهایی که دریافت می‌کردند، علیه طالبان شعار می‌دادند. این گروه از زنان معترض روز سیزدهم فوریه از یک خانه امن، در مرکز شهر کابل ربوده شدند. رینا امیری، فرستاده ویژه آمریکا در امور زنان و حقوق بشر افغانستان، ۱۳ فوریه، در توییتی نوشت که طالبان ۴۰ نفر از جمله ۲۹ زن را از یک خانه امن در کابل ربوده‌اند. او ساعتی بعد توییت خود را حذف کرد و در این مورد جزئیات بیشتری به اشتراک نگذاشت.

پس از انتشار توییت رینا امیری، منابعی در میان زنان معترض در کابل در گفت‌وگو با ایندیپندنت فارسی تایید کردند که بازداشت‌شده‌ها زنانی‌اند که در اعتراض‌های اخیر در کابل شرکت داشتند و پس از ربوده شدن چند زن معترض از جمله تمنا زریاب پریانی، مرسل عیار، زهرا محمدی و پروانه ابراهیم‌خیل، برای اینکه به چنگ طالبان نیفتند، در یک خانه امن زندگی می‌کردند. بر اساس اطلاعات این منابع، این زنان با هماهنگی برخی از نهادهای مدافع حقوق بشر  در خارج از افغانستان درصدد خروج از کشور بودند، اما با افشای محل زندگی‌، به چنگ طالبان افتادند.

زنان معترض در ویدیویی که طالبان منتشر کرد، می‌گویند که از افرادی خارج از افغانستان دستور می‌گرفتند. آنان از سیما سمر، رئیس سابق کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان، کاوه جبران، هدی خموش، عطیه مهربان، زهرا موسوی و چند تن دیگر از فعالان حقوق بشر که با تسلط طالبان بر افغانستان این کشور را ترک کردند، به عنوان کسانی یاد می‌کنند که به آنان در راه‌اندازی اعتراض‌ها کمک می‌کردند.

به نظر می‌‎‌‌‌‌رسد منظور عزام، سخنگوی طالبان، از سازمان‌های اطلاعاتی که در این ویدیو زنان معترض را به همدستی با آن‌ها متهم می‌کند، فعالان مدنی افغان خارج از افغانستان‌اند؛ چون زنان معترض در اعتراف‌های اجباری‌ خود فقط از فعالان مدنی افغان که اخیرا از افغانستان را ترک کرده‌اند، نام می‌برند.

پخش این ویدیو نگرانی‌ها از وخامت اوضاع زنان در افغانستان را افزایش داده است. یکی از زنان معترض در کابل به شرط فاش نشدن نامش، به ایندیپندنت فارسی گفت که تلاش طالبان برای سرکوب زنان و سکوت کشورهای جهان باعث شده است دیگر نیرویی برای حرکت‌های اعتراضی در داخل افغانستان باقی نماند. این زن معترض گفت: «این ظالمانه‌ترین روش ممکن برای سرکوب زنان معترض است که طالبان از آن استفاده می‌کند. طالبان نخست زنان را می‌رباید، شکنجه می‌کند و سپس از آنان اعتراف اجباری می‌‎گیرد و پخش می‌کند تا جامعه و مردم را علیه زنان تحریک کند.»

به گفته این منبع، این اقدام طالبان زندگی همه زنانی که می‌خواهند از هر طریق صدایشان را علیه طالبان بلند کنند، به خطر می‌اندازد؛ چون با پخش گسترده ویدیو اعتراف‌ها، خشم بخشی از جامعه علیه زنان برانگیخته می‌شود. یکی از نکاتی که طالبان در این ویدیو بر آن تاکید می‌کند، تلاش زنان معترض برای خروج از افغانستان و استفاده از حرکت‌های اعتراضی به عنوان پرونده پناهندگی است. طالبان ادعا می‌کند که زنان برای اینکه واجد شرایط دریافت ویزای کشورهای غربی شوند، علیه این گروه تظاهرات می‌کنند.

پخش این ویدیو با واکنش‌های گسترده‌ای در جامعه افغانستان مواجه شده است. سمیرا حمیدی، فعال حقوق بشر و از مسئولان دفتر سازمان عفو بین‌الملل در جنوب آسیا، در توییتی نوشت: «ترس در چهره زنان نمایان است. صدایشان می‌لرزد. برخی حتی نمی‌توانند به دوربین نگاه کنند. این روش جدید طالبان برای بدنام کردن زنان و فعالیت‌ آنان در افغانستان است.» سمیرا حمیدی آزادی فوری زنان معترض را خواستار شد و از سازمان ملل و بقیه نهادهای ناظر بین‌المللی تقاضا کرد که برای نجات زنان تلاش کنند.

منیژه باختری، سفیر دولت پیشین افغانستان در اتریش، نیز پخش ویدیو اعتراف زنان معترض را «نمایش مضحک» تلاش‌های طالبان برای سرکوب زنان و منتقدان دانست. باختری در توییتی نوشت: «پخش صدا و چهره زنان معترض در یک نمایش مضحک اعتراف، نشانی از نابخردی یک گروه متوهم و مستبد است. تاریخ افغانستان پر از چنین اعتراف‌هایی است که با زور، شکنجه و تهدید به دست آمده‌اند.»

او افزود که خاموش و خنثی کردن جنبش اعتراضی زنان در افغانستان با این نمایش‌هایی که طالبان به راه می‌اندازد، ممکن نیست.

در شش ماه اخیر و پس از بازگشت طالبان به قدرت، زنان از کار در بیرون از خانه محروم شدند و مدارس دخترانه در ۲۷ استان از ۳۴ استان افغانستان درهای خود را به روی دخترانی بالاتر از کلاس ششم بستند. طالبان همواره در پاسخ به اعتراض‌هایی در داخل و خارج از افغانستان ادعا می‌کند که در تلاش است یک روش جدید برای بازگشت زنان و دختران به مشاغل و مدارس ابداع کند. این گروه مدعی است که روش دولت‌های پیشین افغانستان در مورد کار و آموزش زنان خلاف دستورات اسلام بوده است و آنان همه‌چیز را در چارچوب اسلام برای زنان فراهم می‌کنند.