سال ۲۰۱۹ است. ما یک دولت بی‌ثبات داریم، یک کشور در حال بحران، و حوادث خشونت خانگی رو به افزایش است و فردی که برای خشونت خانگی محکوم شده است، مثل یک شوالیه پاداش می‌گیرد. زمانه گیج کننده‌ای است؛ به‌ویژه برای زنان.
اطلاعیه مبنی بر آن‌که نام جفری بویکات، کریکت‌باز سابق، در لیست افتخارات استعفای ترزا می قرار می‌گیرد، بسیار محکوم شده است. در سال ۱۹۹۸، بویکات در دادگاهی در فرانسه محکوم شد که دوست دختر خود، مارگارت مور را به زمین کوبیده و مکررا به صورت او مشت کوبیده است. با وجود تکذیب‌های مکرر، ۵۰۰۰ پوند جریمه به بویکات تعلق گرفت و حکم سه ماه حبس تعلیقی برای او صادر شد.
آدینا کلر، یکی از دو مدیرعامل اجرایی «یاور زنان»، دادن لقب شوالیه به او را «بسیار ناامیدکننده» توصیف کرد. اما هنگامی که مارتا کرنی، مجری «رادیو ۴» اظهارات کلر را برای بویکات پخش کرد، پاسخ گستاخانه او این بود که «من اصلا به او اهمیتی نمی‌دهم، عزیز»، و این پاسخ، به‌معنای اثبات هر چه قوی‌‌تر زن‌ستیزی او بود.
لایحه برجسته‌ای که ترزا می در سال جاری در مورد خشونت خانگی ارائه داد، برای محافظت از قربانیان در مقابل آسیب‌های بیشتر و اجرای راهکارهایی برای مراقبت و پشتیبانی از زنان و کودکانی بود که از خشونت خانگی گریخته‌اند. این لایحه به‌شدت ضروری است. این هفته اعلام شد که در سال ۲۰۱۸ تعداد ۱۷۳ قتل مرتبط با خشونت خانگی رخ داده است. از ۵ سال پیش که بی بی سی جمع‌آوری اطلاعات (در این زمینه) از نیروهای پلیس را آغاز کرد، این تعداد بالاترین رقم است. سه چهارم این قربانیان زن بوده‌اند، و عاملان آن (قتل‌ها) اکثرا مرد بوده‌اند. برای بسیاری، این ارقام نشان می‌دهد که ریاضت اقتصادی و کاهش خدمات زنان، از جمله خشونت بین پناه‌جویان، به قتل زنان ختم می‌شود.
با وجود گذشت ۱۰۱ سال از زمان مبارزه برای کسب رای زنان و پیروزی در آن، با ما هنوز همچون بچه رفتار می‌شود. وادار به سکوت می‌شویم، و درها به‌رویمان بسته می‌ماند، و (برای یافتن عامل این معضل) نیازی نیست که از رهبران منتخب خود فراتر برویم.
بوریس جانسون اخیرا از جرمی کوربین به عنوان «زن‌صفت چُلمن» یاد کرده است. چند روز بعد، جانشین قبلی‌اش دیوید کامرون را «خرخوان [Girlie Swot]» خواند و ادعا کرد كه او را اخراج كرده است. در آمريكا، دونالد ترامپ در ميان یک رشته اتهام‌های تجاوز جنسی، به عنوان رییس جمهوری انتخاب شد و زنان مدعی را «سگ زشت» و «منزجر کننده» نامید.
زبان جنسیت‌زده، طبقات سیاسی را فرا گرفته است و به خیابان‌ها، زمین‌های بازی و اتاق خواب‌های ما جاری می‌شود و از آنجا که زن‌ستیزی توسط کسانی که در قدرت هستند مشروعیت می‌یابد، جنایات علیه زنان رو به افزایش است. در سال ۲۰۱۶، نیروی پلیس ناتینگهام برای اولین بار در بریتانیا جنایات علیه زنان را در رده «جنایات تنفر» (جنایاتی که ریشه در نفرت نژادی، جنسیتی، قومی و ... دارند) قرار داد. تحقیقات انجام شده با مرکز زنان ناتینگهام نشان داد که بیش از ۹۳ درصد از شرکت کنندگان، رفتاری را که به عنوان رفتار زن‌ستیزانه شناخته شده است، تجربه کرده‌اند. از مجموع «جنایات نفرت» گزارش شده در سال گذشته، دلیل بیش از نیمی از آنها «جنسیت» بوده است.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
با حضور مردانی مانند جانسون و ترامپ که کشورهایی را در صحنه جهانی نمایندگی می‌کنند، آیا جای تعجب دارد که زن‌ستیزی یک بیماری همه‌گیر است؟ جنایات علیه زنان، نشانه‌ای از فرهنگی است که به ارزش زنان و حقوق اساسی انسانی آنان باور ندارد. این سیاستمداران که در مدارس ممتاز و تک‌جنسیتی و دنیای منزوی طبقات ثروتمند تحصیل کرده‌اند، نمادهای شاخص تعصبات افراطی مردسالارانه هستند.
به گفته مرکز اطلاع‌رسانی سازمان ملل، توانمندسازی زنان مترادف با رشد اقتصادی و ثبات سیاسی است. بنابراین، آیا و لغزندگی و ناپایداری حاکمیت دموکراتیک کنونی ما، تقصیر زن‌ستیزی در سیاست است؟ تعداد نمایندگان زن در حال افزایش است، اما زنان هنوز کمتر از ۳۰ درصد پارلمان را تشکیل می‌دهند. از تابستان سال جاری، تعداد زنان در کابینه به پایین‌ترین سطح خود از سال ۲۰۱۴ کاهش یافته است. وقتی زنان به جلسات راه نمی‌یابند (چه رسد که بر کرسی‌ای تکیه زده باشند) مقابله با دیدگاه‌های تحقیرآمیز و موهن دشوار است.
در مواجهه با افزایش خشونت مبتنی بر جنسیت و گسترش نابرابری، ضروری است از کسانی که در حیطه قدرت و نفوذ قرار دارند، بخواهیم تا پاسخ‌گو باشند. متاسفانه، با نهادینه بودن حکمرانی مردان، ما هنوز هم باید برای پشتیبانی واقعی و تقویت قوانینی کنونی برای حمایت از قربانیان، دست به دامن همان‌ها بشویم تا به خشونت‌ورزان لقب شوالیه ندهند، و از ضمایر زنانه برای توهین و تحقیر در احزاب‌شان استفاده نکنند.
در دسامبر سال ۲۰۱۸، تبلیغ کردند که ماموران ویژه‌ای در حوزه خشونت خانگی تعیین خواهند شد. ده ماه بعد، این کار هنوز انجام نشده است.
زمان آن رسیده است که از مردانِ در قدرت، پاسخگویی مطالبه کنیم تا زبان زن‌ستیزانه را متوقف کنند. باید جلوی ستایش از افراد متجاوز را بگیریم.
کوتاه سخن: «باید اهمیت دهیم، عزیز».
© The Independent
