ایلان ماسک پیش‌بینی کرده است که اسپیس‌اکس ظرف ۱۰ سال آینده انسان را روی مریخ فرود خواهد آورد.

مدیر عامل اسپیس‌اکس این اظهارنظرها را در گفت‌وگو با لکس فریدمن، تولید‌کننده پادکست، بیان کرد. فریدمن از ماسک خواست برآورد کند که رسیدن به سیاره سرخ چقدر طول می‌کشد. ماسک پاسخ داد: «در بهترین حالت حدود پنج سال و در بدترین حالت ۱۰ سال است.»

ماسک گفت این براورد بر اساس عواملی مانند «مهندسی» سفینه فضایی اسپیس‌اکس است که انسان را به آنجا خواهد برد. او همچنین ادعا کرد که «استارشیپ پیچیده‌ترین و پیشرفته‌ترین موشکی است که تاکنون ساخته شده است».

او ادامه داد: «بهینه‌سازی اساسی استارشیپ به حداقل رساندن هزینه هر تن برای گردش در مدار و در نهایت هزینه هر تن برای [فرود بر] سطح مریخ است.»

«برای [فرود به] سطح مریخ هزینه مشخصی در هر تن وجود دارد تا در آن بتوانیم یک شهر خودکفا ایجاد کنیم و بالاتر از آن نمی‌توانیم این کار را انجام دهیم.»

«در حال حاضر، شما با یک تریلیون دلار هم نمی‌توانید به مریخ پرواز کنید؛ هیچ پولی نمی‌تواند بلیت مریخ را برایتان فراهم کند. بنابراین باید به آن بالا برسیم. باید به آن نقطه‌ای برسیم که اصلا امکان‌پذیر باشد.»

ماسک همچنین پیش‌بینی کرد که زمین تا حدود ۵۰۰ میلیون سال دیگر برای حیات بسیار داغ خواهد شد، اما گفت: «عاقلانه است که به سرعت عمل کنیم… تا آماده باشیم.»

گزارش می‌شود که اسپیس‌اکس برای ساخت موتورهای رپتور که قرار است نیرومحرکه استارشیپ را تامین کند، با مشکلات مالی مواجه است. ماسک ماه گذشته در ایمیلی به کارکنان اسپیس‌اکس که سی‌ان‌بی‌سی آن را به دست آورد، نوشت: «بحران تولید رپتور بسیار بدتر از آن چیزی است که چند هفته پیش به نظر می‌رسید.»

ماسک همچنین گفت: «اگر نتوانیم در سال آینده به حداقل یک پرواز استارشیپ در هر دو هفته دست یابیم، با خطر واقعی ورشکستگی مواجهیم.» اسپیس‌اکس در پاسخ به پرسش سی‌ان‌بی‌سی یا ایندیپندنت در این خصوص اظهارنظر  نکرد.

این میلیاردر بر این باور است که تغییر دادن دیگر سیارات، از طریق بمباران آن‌ها با سلاح‌های هسته‌ای در قطب‌هایشان برای ذوب کردن یخ‌ها و ایجاد گرمایش سریع، جزئی کلیدی برای زندگی در آن‌ها خواهد بود.

«در ابتدا، زندگی در گنبدهای شیشه‌ای و در نهایت، تغییر محیط آن‌ها برای امکان‌پذیر ساختن حیات مانند زندگی روی زمین است. تغییر محیط سیارات خیلی کند خواهد بود و عمر ما به آن قد نمی‌دهد. با این حال در عمر خود می‌توانیم یک پایگاه انسانی آنجا ایجاد کنیم. حداقل این است که یک تمدن فضایی، وقتی ویرانه‌های ما را کشف کند، از دستاوردهای بشر شگفت‌زده خواهد شد.»