امسال از تاریخ ۲۳ تا ۳۱ شهریور ماه مسابقات کشتی قهرمانی جهان به میزبانی کشور قزاقستان و در شهر «نورالسلطان» برگزار خواهد شد. مسابقاتی که به دلیل برگزاری المپیک در سال آینده از اهمیت بالایی برخوردار است. در آستانه شروع این مسابقات حال و روز ورزش کشتی در ایران اصلا مناسب نیست. هنوز چند ماه از انتخاب شدن «علیرضا دبیر» به سمت ریاست فدراسیون کشتی نگذشته است که خبرهای عجیبی از این رشته ورزشی به گوش می‌رسد. همین چند روز پیش بود که خبر آمد فدراسیون با بدهی‌های سنگینی روبروست. میزان این بدهی‌ها به‌قدری زیاد است و مشکلات فدراسیون آنقدر پروپای رئیس جدید را گرفته که علیرضا دبیر، رئیس تازه به مسند نشسته، با اشاره به اینکه سعی می‌کند تمامی موضوعات را رصد کند، گفت: «سعی می کنم کارها را درست کنم و امور را به خوبی پیش ببرم اما با این وضعیت شاید مثل بقیه من هم گذاشتم رفتم. البته من که اهل استعفا نیستم مگر اینکه من را بردارند».
صحبت‌های علیرضا دبیر در مجمع عمومی سالیانه فدراسیون کشتی درحالی بیان شد که وی اصرار داشت تا بسیاری از حقایق درباره مسائل مالی فدراسیون در جلسه‌ای خصوصی‌تر و بدون حضور خبرنگاران بازگو شود تا به گفته او «آبروی خیلی‌ها» ریخته نشود.
اختلاف نظرها درباره میزان بدهی‌های فدراسیون کشتی در این جلسه بارها مورد بحث گذاشته شد که علیرضا دبیر میزان کل این بدهی‌ها را ۵۲ میلیارد تومان اعلام کرد. این درحالی‌ست که بودجه این فدراسیون چیزی در حدود ۱۲ میلیارد تومان است.
شاید در مقایسه آماری، فاصله ایران با کشوری مثل روسیه ،که با درنظر گرفتن کل ادوار المپیک ۶۲ مدال طلا کشتی آزاد و ۳۴ طلای فرنگی دارد، بسیار زیاد باشد و این مقایسه نتیجه مناسبی برای ایران نداشته باشد اما همه دنیا می‌دانند که کشتی‌گیران ایرانی همیشه فنی در آستین دارند که گاه در شرایط سخت به کارشان می‌آید. کم‌تر ورزش‌دوست ایرانی را می‌شناسیم که از ورزش اول کشور یعنی کشتی خاطره‌ای نداشته باشد. ادعای بیراهی نیست اگر بگوییم هر ایرانی حتی برای یک‌بار هم که شده نام «تختی» را شنیده است. او بود که اولین طلای ایران در المپیک سال ۱۹۵۶ ملبورن به ارمغان آورد. دوازده سال بعد نابغه کشتی دنیا، عبدالله موحد، در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی طلا گرفت. پس از انقلاب، ایران در المپیک مسکو و لس‌آنجلس حاضر نشد و بعد از وقفه‌ای طولانی، ایران به مسابقات المپیک ۱۹۸۸ در سئول و پس از آن ۱۹۹۲ در بارسلون اعزام شد. سهم ورزش اول کشور در هر دو دوره، نقره «عسگری محمدیان» کشتی‌گیر خوش تکنیک و پرقدرت مازندرانی بود. رسول خادم اما در المپیک آتلانتا به بیست سال بی‌نصیبی ورزش کشتی از مدال طلا پایان داد. از یاد کشتی دوستان نمی‌رود که چه‌طور با «بزکش»های پی‌افکنش حریف را خاک می‌کرد و بعد با یک «بارانداز» بی‌نقص کار را تمام. چهارسال بعد نوبت «علیرضا دبیر» جوان بود. کشتی‌گیری که سبک‌بال روی تشک می‌رقصید و انگار «بریدن» برایش معنا نداشت. پس از این دو، چهارده سال طول کشید تا شاگردان «محمد بنا» در المپیک ۲۰۱۲ غوغا به پا کنند سه مدال طلا در کشتی فرنگی به دست بیاورند. «حمید سوریان»، «قاسم رضایی» و «امید نوروزی» بر سکوی اول ایستادند تا فصلی تازه در کشتی فرنگی ایران آغاز شود. چهار سال بعد حسن یزدانی در المپیک ۲۰۱۶ در دیداری نفس‌گیر با قهرمان روس، بار گرفتن طلای المپیک در رشته کشتی را به دوش کشید و قهرمان وزن ۷۴ کیلوگرم شد.
تعداد قهرمانان ایرانی جهان در کشتی آزاد و فرنگی کم نیست. کشتی‌گیران بسیاری دولت مستعجل بودند؛ یک‌بار آمدند و قهرمان شدند و رفتند. کشتی‌گیران فراموش نشدنی که همان یک‌بار غرش‌شان روی تشک کافی بود تا فراموش‌مان نشوند. قهرمانانی مثل «مجید ترکان»، «مهدی تقوی» و یا «مهدی حاجی‌زاده» اعجوبه جویباری کشتی که مسابقه تماشایی او با «سایتیف» روس از ذهن هیج کشتی‌دوستی پاک نمی‌شود، یا قهرمانانی که چندبار در سال‌های متمادی بر سکوی جهانی ایستادند و مدال‌های رنگارنگی از مسابقات جهانی کسب کردند. کسانی چون «امام علی حبیبی»، «منصور مهدی‌زاده»، «ابراهیم جوادی» ،«علیرضا حیدری» یا «امیررضا خادم» و «عباس جدیدی».
امسال اما حال و هوای ورزش اول کشور برای کشتی‌گیران و فدراسیون‌نشین‌ها چندان مناسب نیست. کمبود بودجه و بدهکاری‌های فدراسیون نگرانی‌های زیادی را برای اهالی کشتی به وجود آورده که شاید این‌بار خاطره ما از مسابقات جهانی کشتی را بی رنگ مدال طلا در ذهن ماندگار کند.
