وقتی دو غول تاریخ به هم برمی‌خورند، باید اتفاقی عظیم رخ دهد. در بازی نهایی کوپا آمریکا ۲۰۲۱ در ریودوژانیرو هم این اتفاق به چند طریق رخ داد و در نهایت با قهرمانی آرژانتین به پایان رسید.

این پیروزی تک گلی مقابل برزیل در ورزشگاه ماراکانا به تمام دلایل همیشگی و همچنین چند دلیل دیگر قابل توجه بود.

پیش از همه، از سال ۱۹۹۳ اولین افتخار تیم ملی آرژانتین در مسابقات مهم بود. دورانی بی‌ جام و بدون قهرمانی برای یکی از پرآوازه‌ترین تیم‌های تاریخ فوتبال. از زاویه تلخی دیگر هم این اولین قهرمانی آرژانتین در مسابقات بعد از مرگ دیه‌گو آرماندو مارادونا، قهرمان بی‌همتای تاریخ آن‌ها، بود که نوامبر سال پیش درگذشت.

در میانه این دو اتفاق بود که هنگام شادی، خوشحالی، جشن و اشک‌های شادی لیونل مسی فرا رسید؛ او که احتمالا بهترین بازیکن طول تاریخ و کاپیتان تیم ملی آرژانتین است و بالاخره توانست یک مدال بین‌المللی مهم را به مجموعه شخصی خود اضافه کند.

عجیب باشد یا نه، از کم داشتن یک پیروزی در سطح بین‌المللی او اغلب این گونه استفاده می‌شد که برخی بگویند او نمی‌تواند عنوان بهترین بازیکن طول تاریخ را از آن خود کند. این بحث اکنون به پایان رسید. این موضوع در رقابت همیشگی برتری در دنیای مدرن فوتبال بین او و کریستیانو رونالدو هم به عنوان یک «مدرک» استفاده می‌شد که نتیجه بگیرند قهرمان پرتغالی جام ملت‌های اروپا ۲۰۱۶ برنده این رقابت است. این بحث هم اکنون تمام شده است.

به جای آن، شاید اکنون انتظارها و توجهات به قفسه خالی از جام بازیکن دیگری معطوف بشود: نیمار.

نیمار که زمانی وارث آشکار این دو بازیکن عظیم و برنده توپ طلا در آینده شناخته می‌شد، هنوز نتوانسته است به استانداردهای بسیار بالای کریستیانو رونالدو و لیو مسی در زمینه استقامت و در دسترس بودن و همچنین میزان حملات آن‌ها، دست یابد.

نیمار که اکنون ۲۹ سال دارد، هر چند وقت یک بار جام‌های باشگاهی را برنده شده ولی در سطح بین‌المللی هنوز ناکام است.

او هم مانند مسی صاحب یک مدال طلای المپیک است؛ و در حالی که مسی در نوجوانی در جام جهانی فوتبال زیر ۲۰ سال قهرمان شد، نیمار هم به برزیل برای پیروزی در جام کنفدراسیون‌ها در سال ۲۰۱۳ کمک کرد؛ ولی هیچ یک از این دو مسابقات مهمی محسوب نمی‌شوند و هیچ یک در حد و اندازه آن معیارها و عناوینی که برای حضور بازیکنی در جمع بهترین‌های تاریخ تعریف می‌شوند، قرار ندارند.

گرچه برزیل در دوره قبلی در سال ۲۰۱۹ قهرمان کوپا آمریکا شد، اما نیمار در آن تیم حضور نداشت و مصدومیت در ناحیه زانو او را از حضور در مسابقات محروم کرد. در موارد دیگر هم حضور تا یک چهارم نهایی، مصدومیت و تعلیق‌هایی که خود عاملش بود باعث شد تا او نتواند در هیچ تورنمنت مهمی تیم ملی برزیل را به قهرمانی برساند.

او در این مسابقات چنین فرصتی داشت ولی این فرصت برای مسی که به بازنشستگی نزدیک‌تر است هم فراهم بود و احتمالا همین امر باعث اهمیت بیشتر آن برای برخی افراد شد. به سختی بتوان ادعا کرد که این بازیکن شماره ۱۰ آرژانتین که پیش‌تر در سه جام کوپا آمریکا و یک جام جهانی تا بازی نهایی رسیده است، این عنوان را به سادگی به دست آورده است.

آرژانتین تا رسیدن به بازی نهایی رکورد ‍۱۹ بازی بدون شکست را داشت اما این سابقه خوب در زمان معاصر در قیاس با وزن تاریخ واقعی فوتبال برزیل هیچ است: برزیل در جایگاه میزبان در کوپا آمریکا هرگز مقابل رقبای قدر خود نباخته بود و سال ۱۹۷۵ آخرین باری بود که این تیم مسابقه‌ای در خانه را مقابل تیمی باخت.

همه‌چیز باید سر جای خود قرار می‌گرفت تا این دوران قابل توجه پایان یابد و این اتفاق به دلیل محاسبه اشتباه رینان لودی، بازی بی‌نظیر آنخل دی‌ ماریا و تیمی که لیونل اسکالونی ساخته بود، رخ داد.

شاید طعنه‌آمیز باشد که بزرگ‌ترین روز مسی در عرصه بین‌المللی با روزی که او کم‌کیفیت‌ترین بازی خود را ارائه داد، مصادف شد؛ فرصتی که در دقایق آخر در همان طرفی که بیشتر بازی می‌کرد از دست داد، با تمایل به بازی دفاعی برای حفظ اوضاع؛ بیش از آنچه از این نخبه بی‌همتای خط حمله انتظار می‌رفت.

او اهمیتی نمی‌دهد.

مسی آقای گل و بهترین بازیکن جام شد اما قبلا هم این القاب را از آن خود کرده بود. او بارها عنوان بهترین بازیکن را به خود اختصاص داده بود ولی قهرمان جامی بین‌المللی نشده بود. او قراردادهایی بزرگ امضا کرده است، امنیتی خدشه‌ناپذیر در جایگاه خود در سطح باشگاهی دارد و از آینده خود در بارسلونا باخبر است ولی هرگز با آرژانتین برنده جامی مهم نشده بود.

اکنون که او در سطح باشگاهی کاری نداشت، بازیکنی آزاد بود که برای همه کارها آمادگی داشت ولی باز با هم‌تیمی‌هایش آمد و بازی بی‌نظیری را در سطح بین‌المللی عرضه کرد. این کاری است که لیونل مسی به دنبالش بود و تمام تمرکز خود را معطوف آن کرد و چیزی است که در نهایت آن را به دست آورد.

نیمار هنوز با بازنشستگی خیلی فاصله دارد؛ حتی با توجه به اینکه در جام جهانی قطر او در دهه ۳۰ زندگی خود خواهد بود اما با توجه به این که هر دو رقیبش اکنون این دستاورد را در سابقه خود ثبت کرده‌اند، فشار بیشتری متوجه این امید بی‌نظیر برزیل خواهد شد.

مسی دیگر نه، ولی نیمار اکنون باید به انتظارهای بیشتری مواجه شود که «مدرکی» است بر اینکه او هنوز نتوانسته است به استانداردی که بازیکنان قبل از او ثبت شده کرده‌اند، دست یابد.