سازمان عفو بین‌الملل در بیانیه تازه‌ای اعلام کرده است از آنجا که مذاکرات صلح افغانستان، آینده زنان و دختران این کشور را شکل می‌دهد، باید صدای آن‌ها در این روند شنیده شود.
در این بیانیه، درباره حضور کمرنگ زنان در جریان مذاکرات صلح بین‌الافغانی دولت با طالبان و خطراتی که در راه دستاوردهای چشمگیر زنان این کشور وجود دارد، هشدار داده شده و آمده است: «پیشرفتی که زنان و دختران افغانستان در دو دهه گذشته به سختی به دست آورده‌اند، به طور جدی در خطر فروپاشی است.»
مذاکرات جاری صلح که در سپتامبر ۲۰۲۰ شروع شد، با ترکیب ۲۱ نفری پیش می‌رود که در آن تنها چهار زن، عضو هستند؛ در هیئت طالبان اما هیچ زنی حضور ندارد. به گفته سازمان عفو بین‌الملل، در مذاکرات ماه مارس گذشته در مسکو که درباره صلح افغانستان برگزار شد، تنها یک زن حضور داشت.
یمینی میشرا، رئیس بخش آسیا و اقیانوسیه سازمان عفو بین‌الملل می‌گوید: «کاهش چشمگیر حضور زنان و به انزوا کشاندن زنان در طول گفت‌وگوهای صلح، نشانه آن است که چه تهدیدهای بیشتری وجود دارد. این مذاکرات، آینده زنان و دختران افغانستان را شکل می‌دهد و صدای آن‌ها باید شنیده شود. دولت أفغانستان باید مشارکت معنادار و فراگیر زنان در گفت‌وگوها را فراهم کند.»
نیروهای خارجی تا حدود سه ماه دیگر افغانستان را ترک خواهند کرد و مذاکرات صلح و رسیدن به توافق با طالبان که برای بسیاری امیدوارکننده بود، نیز به بن‌بست خورده است. قرار بود مذاکرات صلح طالبان و دولت در ماه آوریل گذشته برگزار شود اما به دلیل خودداری طالبان از شرکت در نشستی به میزبانی سازمان ملل متحد، ترکیه و قطر زیر نظر آمریکا، این کنفرانس به تعویق افتاد و اصلا مشخص نیست که این مذاکرات چه زمانی برگزار خواهد شد.
یمینی میشرا، رئيس بخش آسیا و اقیانوسیه سازمان عفو بین‌الملل، با اشاره به تحولات سیاسی و ابهاماتی که برای چشم‌انداز آینده افغانستان وجود دارد، می‌گوید: «افغانستان در نقطه حساسی قرار دارد. با کندی گفت‌وگوهای صلح، منازعه ادامه دارد و تقریبا روزانه از میان غیرنظامیان قربانی می‌گیرد. همزمان با روند خروج نیروهای بین‌المللی، افغانستان به سمتی می‌رود که پیشرفت بیش از دو دهه زنان و دختران این کشور را به مخاطره می‌اندازد.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
او تصریح می‌کند: «اکنون زمان آن است که دولت افغانستان و شرکای بین‌المللی آن، محکم بایستند و برای تامین حقوق زنان و دستاوردهای دو دهه‌ای آنان کار کنند؛ نه این که آن را سر میز مذاکره با طالبان، معامله کنند.»
جامعه جهانی شاهد بوده است که چگونه که در دوران حاکمیت طالبان بین سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱، زنان این کشور به محدودیت‌هایی ضدانسانی محکوم شده بودند. آن‌ها نمی‌توانستند از خانه بیرون روند، درس بخوانند، کار کنند یا بدون همراهی یک مرد محرم، جایی بروند. خدمات پزشکی به آن‌ها محدود بود و جان بسیاری به خطر افتاده بود. به گفته عفو بین‌الملل، بسیاری از این محدودیت‌ها در مناطقی که کنترل آن در دست طالبان است، همچنان وجود دارد.
این سازمان با توجه به تصویر روشنی که از وضعیت زنان پس از سقوط حاکمیت طالبان به دست آمده است، می‌گوید که هرچند برای زنان در این کشور هنوز راه درازی در پیش است، اما دستاوردهای بزرگی مانند آموزش ۳.۳ میلیون دختر در مدرسه و مشارکت فعال زنان در امور سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کشور حاصل شده است؛ هر چند همچنان ۲.۲ میلیون کودک دختر به دلایل فرهنگی، اقتصادی، امنیتی و زیربنایی از رفتن به مدرسه محرومند.
مسئله دیگری که باعث نگرانی عفو بین‌الملل شده، کشتار هدفمند غیرنظامیان از جمله روزنامه‌نگاران، فعالان حقوق زن، ورزشکاران، مهندسان، قضات و سیاستمداران در افغانستان است.
