تنها چیزی که از خانه این پدر فلسطینی در غزه باقی مانده است، کلید آن است.

مثقال السرساوی، ۴۰ ساله، در کلاس درسی که خود و خانواده‌اش اکنون در آن زندگی می‌کنند، روی یک صندلی کوچک نشسته است و تعریف می‌کند که هفته گذشته خانه‌اش برای چهارمین بار ویران شده است.

خانه او به دلیل نزدیکی به حصار مرزی با اسرائیل، در جنگ‌های سال‌های ۲۰۰۸، ۲۰۱۲، ۲۰۱۴ و نیز در جنگ هفته گذشته، در اثر حملات هوایی اسرائیل ویران شد.

هر وقت این اتفاق می‌افتد، او و خانواده‌اش به یکی مدارس تحت مدیریت آژانس امدادرسانی و کاریابی برای آوارگان فلسطینی در خاور نزدیک (اونروا) که در زمان جنگ به پناهگاه‌های موقت تبدیل می‌شوند، می‌گریزند.

آن‌ها در اردوگاه پناهجویان الشاطی واقع در مدرسه‌ای پسرانه در نزدیکی ساحل غزه، با تعدادی میز و نیمکت و پتو، برای خود اتاق خوابی شبیه قلعه‌های اسباب‌بازی کودکان درست کرده‌اند.

آقای السرساوی با ذره‌ای ناامیدی در خنده‌اش، به شوخی می‌گوید: «از آن‌جایی که خانه‌ام بارها بمباران شده، کارکنان اونروا را خوب می‌شناسم و شماره تلفن‌ها‌شان را حفظم. الان دوباره بی‌خانمان شده‌ام و کسی نیست که برای آب یا غذا کمکم کند. تحقیرآمیز است. فایده‌اش چیست؟»

او می‌گوید از سال ۲۰۰۸، بازسازی مکرر خانه‌اش تقریباً ۱۰۰ هزار دلار (۷۲ هزار پوند) برای او هزینه داشته است. با این‌که کمک‌های بین‌المللی دریافت کرده است، باز هم برای پدر دو فرزند که با کار آسیاب کردن و فروش ادویه‌جات سالی حدود ۷۰۰۰ دلار (۵۰۰۰ پوند) درآمد دارد‌، مبلغ هنگفتی است.

«بعد از جنگ سال ۲۰۱۲، خانه‌ام را بازسازی کردم. تنها ۶ ماه در آن خوش بودم که دوباره ویران شد. بازسازی خانه‌ام بعد از جنگ ۲۰۱۴ سه سال طول کشید. حالا، در سال ۲۰۲۱ ، چه کار باید بکنم؟»

بر اساس آمار سازمان ملل متحد، پس از آغاز درگیری‌ها در روز ۱۰ مه بین شبه نظامیان در غزه و ارتش اسرائیل، بیش از ۷۲ هزار نفر در اثر بمباران‌های اسرائیل در غزه آواره شده‌اند.

مقامات سازمان ملل متحد به روزنامه ایندیپندنت گفتند که بسیاری از مردم پس از اعلام آتش‌بس توانستند به خانه‌هاشان بازگردند، اما حدود ۸۰۰۰ نفر مانند مثقال به دلیل ویرانی کامل خانه‌ها‌شان، بی‌خانمان شده‌اند.

خانواده‌های فقیرتر مجبورند تا زمانی که پول کافی برای اجاره آپارتمان و در نهایت بازسازی خانه‌هاشان داشته باشند، در کلاس‌های اونروا اردو بزنند. اما این روند ممکن است سال‌ها طول بکشد.

۱۳ سال است که غزه تحت محاصره فلج‌کننده مصر-اسرائیل است و این امر ورود تجهیزات از جمله مصالح ساختمانی را دشوار کرده است. این وضعیت از زمانی آغاز شد که شبه‌نظامیان حماس به نوار غزه حمله و آن را تصرف کردند.

تامارا الرفاعی، سخنگوی اونروا، به روزنامه ایندیپندنت گفت که آژانس سازمان ملل متحد هنوز در تلاش است تا به خانواده‌هایی که در جریان جنگ ۲۰۱۳ آواره شده‌اند و در پناهگاه‌های موقت زندگی می‌کنند، کمک کند.

هفت سال پس از آن دوران، اکنون هزاران نفر بی‌خانمان دیگر هم  به آن‌ها خواهند پیوست.

خانم الرفاعی با اشاره به درخواست چند میلیون دلاری این آژانس، به ایندیپندنت گفت: «به همین دلیل است که آژانس اونروا سعی دارد برای افرادی که خانه‌هایشان ویران شده یا به شدت آسیب دیده است، کمک‌های نقدی اضطراری پیدا کند تا بتوانند پیش از بازسازی خانه‌هاشان، جایی را اجاره کنند.»

او افزود: «اقتصاد فلج و بالا رفتن نرخ بیکاری، توانایی آوارگان فلسطینی عمدتا تنگدست را در بازسازی خانه‌هاشان بسیار پایین می‌آورد.»

با آغاز درگیری‌ها، اسرائیل به اهداف خود در غزه صدها حمله هوایی کرد، حماس و سایر شبه‌نظامیان نیز بیش از۴۰۰۰ موشک به سمت اسرائیل شلیک کردند.

به گفته وزارت بهداشت غزه، ۲۴۸ فلسطینی، از جمله ۶۶ کودک و ۳۹ زن، کشته شدند. در اسرائیل هم ۱۲ نفر، از جمله دو کودک و یک سرباز، کشته شدند.

به‌رغم آتش‌بس فعلی که با میانجی‌گری مصر محقق شد، تنش‌ها در مرکز غزه همچنان بالا است. در آخر هفته، جنگجویان نقاب‌دار حماس با تفنگ‌های جنگی در شهر اصلی رژه رفتند. این اولین حضور یحیی سنوار، رهبر ارشد آن گروه، در انظار عمومی بود.

این نمایش قدرت در حالی رخ داد که میانجی‌گران مصری برای تحکیم آتش‌بس و تاکید بر جزئیات دشوار  آن، مشغول مذاکره بودند.

بسیاری از آواره‌شدگان از این می‌ترسند که با تمام‌  تلاش‌هاشان، جنگ دوباره در بگیرد.

این ترس در مدرسه پسرانه‌ای که مثقال و ۲۰۰ نفر دیگر (در هر کلاس یک خانواده) زندگی می‌کنند، کاملا محسوس است. در آنجا‌، نوزادان روی پتوهایی که کف زمین چیده شده‌‌اند چهار‌دست‌و‌پا راه می‌روند و کودکان با لباس‌های کثیف، با تخته سیاه و وسایل آموزش بازی می‌کنند.

پدر و مادرها با چند پتو‌ آشپزخانه‌های موقت درست کرده‌اند و سعی می‌کنند با کتری غذا بپزند. اما خوابیدن روی زمین زیر میز و نیمکت مدرسه، راه حل طولانی مدتی نیست و تک تک خانواده‌ها تقاضای کمک مالی دارند تا پیش از پیدا کردن خانه دایمی، بتوانند جایی را اجاره کنند.

حارب سوکار، ۳۰ ساله، که بزرگترین فرزند از چهار فرزندش روی زانویش نشسته است، می‌گوید: «من سال ۲۰۱۲ مزرعه‌ام را از دست دادم. خانه‌ام را هم یک بار در سال ۲۰۱۴، و حالا بار دیگر با حملات هوایی هفته پیش از دست دادم.»

به گفته یک نجار که در نزدیکی شجاعیه در شرق غزه زندگی می‌کند، او در روزهای اول بمباران که موشک مستقیم به خانه‌شان اصابت کرد، چهار فرزند خود را از جهنم بیرون کشید.

آن‌ها به مرکز غزه که به نظرشان امن‌تر می‌آمد گریختند و در ساختمانی نیمه‌کاره در خیابان وحده، شاهراه اصلی شهر غزه و منطقه مسکونی پرجمعیت، پناه گرفتند.

روز ۱۶ مه، همان خیابان هدف حملات هوایی قرار گرفت و ده‌ها نفر، از جمله تعداد زیادی کودک، کشته شدند و این خانواده را روانه مدرسه‌های اونروا کردند.

سوکار با صدایی نیمه‌لرزان می‌گوید: «اصلا نمی‌دانم با زندگی‌ام چه کار کنم. بی‌خانمان شده‌ام، ضربه روحی شدیدی خورده‌ام و نمی‌دانم فرزندانم را کجا ببرم. مدام از خودم می‌پرسم، فرزندان من چه گناهی کرده بودند که مستحق این باشند؟