فدراسیون جهانی جودو ایران را برای چهار سال از شرکت در رقابت‌های بین‌المللی منع کرده است. سعید مولایی جودکار ایرانی بعد از مسابقات سال ۲۰۱۹ توکیو به صراحت درباره فشار جمهوری اسلامی بر ورزشکاران ایرانی برای پرهیز از رقابت با رقبای اسرائیلی سخن گفته بود. فشاری که مغایر با استانداردهای بین‌المللی حاکم بر عرصه ورزش است.
مولایی پس از آن مسابقات گفت که مربی به او دستور داده بود ببازد که در دور بعد مجبور به روبه‌رو شدن با حریف اسرائیلی نشود!
ولی این نخستین بار نبود که چنین اتفاقی در ورزش ایران رخ می‌داد.
پیش از مولایی ورزشکاران مطرح دیگر نیز در رشته‌های مختلف به دلیل سیاست‌های حاکم بر ورزش ایران مجبور به باخت یا ترک رقابت‌ها در عرصه‌های بین‌المللی شده بودند.
قطعا یکی از تلخ‌ترین این اتفاقات، باخت علیرضا کریمی کشتی‌گیر آزاد در سال ۲۰۱۷ بود.
کریمی در حالی که از جبرئیلوف روس پیش بود به دستور مربی تیم ملی باخت، که در دور بعد رودر روی حریف اسرائیلی قرار نگیرد.
باختی که به واسطه یک پست اینستاگرامی در همان شب واکنش جهانی در پی داشت و هشتگ «باید ببازی» توسط کاربران ایرانی فضای مجازی برای حمایت از او به راه افتاد. 

در نهایت نیز تصمیم فیلا شش ماه محرومیت برای علیرضا به همراه داشت.
سوال اینجاست؛ چرا سیاست‌های دستگاه ورزش جمهوری اسلامی ایران به محرومیت شخصی و در برخی موارد به تعلیق فدراسیون‌های ورزشی ایران منجر می‌شود؟
اول باید به این نکته توجه کنیم که همه رشته‌های المپیکی زیر‌مجموعه کمیته بین‌المللی المپیک هستند و باید به قوانین اون کمیته پایبند باشند.
منشور کمیته بین‌المللی المپیک در بندهای ۲، ۵۰، و۱۶ تبعیض سیاسی، مذهبی، حقوقی، اجتماعی، اقتصادی و جنسیتی را اکیدا منع کرده است.
این بندها دقیقا همان مواردی هستند که در ایران رعایت نمی‌شود و بارها فدراسیون‌های ما را تا آستانه تعلیق پیش برده‌اند.
در سال‌های اخیر هم تعداد زیادی از ورشکاران ایرانی برای رهایی از قفس سیاسی ورزش جمهوری اسلامی ایران مهاجرت را بر ماندن ترجیح داده‌اند. 
حالا سیاست ورزش جمهوری اسلامی به بهانه حمایت از مردم فلسطین را می‌توان با نام ورزشکارای فلسطینی که با باشگاه‌های اسراییل قرارداد حرفه‌ای دارند؛ در کنار هم قرار داد. در سال ۲۰۱۸ که تیم‌های ملی فوتبال فلسطین و بحرین با هم بازی کردند، ۳ بازیکن تیم ملی فوتبال فلسطین در باشگاه‌های اسراییلی توپ می‌زدند: محمد درویش، عبدالله جابر (تیم هاپوئل) و شادی شعبان (تیم مکابی).  
ولی در ورزش ایران ورزشکاران همچنان تحت فشار فریاد «باید ببازی» قرار دارند.
ورزشکارانی که پس از مهاجرت به صراحت گفتند، هرگز نمی‌خواستند، ببازند.