نماینده مردم چابهار در مجلس شورای اسلامی می‌گوید در مناطق حاشیه چابهار، هزاران نفر که ایرانی‌الاصل بوده و نسل اندر نسل در همین کشور زندگی کردند، به دلیل عدم شناخت به مباحث حقوقی‌شان متأسفانه برای دریافت شناسنامه به مراکز مربوطه مراجعه نکرده‌اند. روند قانونی شناسنامه‌دار شدن این افراد بسیار کند پیش می‌رود که با این روند مردم باید سالیان سال منتظر باشند که به پرونده‌هایشان رسیدگی شود.

معین‌الدین سعیدی در گفتگو با ایلنا گفت مشکل دیگری که مردم اینجا با آن دست به گریبان هستند بحث ملی شدن اراضی آبا و اجدادی‌شان است که متأسفانه چیزی حدود ۹۵ درصد اراضی آنجا ملی شده که به یک چالش بزرگ تبدیل شده است. در گذشته اطلاع‌رسانی‌ها از طریق کانال روزنامه‌های رسمی بود و مردم این مناطق متأسفانه در حال حاضر هم به روزنامه‌ها خیلی دسترسی ندارند چه برسد به سال‌های گذشته، لذا مردم از حقوق خودشان آگاه نبودند و این باعث شد عمده اراضی آنجا ملی شود.

بحث محرومیت و نبود امکانات اولیه زندگی در سیستان و بلوچستان، سال‌هاست که مطرح می‌شود. علی‌رغم اینکه ۴۲ سال از انقلاب می‌گذرد و طی این سال‌های بیش از ۱۰۰۰ میلیارد دلار درآمد ارزی وارد ایران شده است، اما همچنان بسیاری از مناطق سیستان و بلوچستان از آب آشامیدنی، بهداشت، آموزش، جاده، شغل و حتی برق محروم‌اند.

در همین رابطه، نماینده مردم چابهار گفت متأسفانه در ۵ شهرستان حوزه انتخابیه‌ام هنوز یک متر لوله‌گذاری گاز انجام نداده است. او افزود وضعیت راه‌های روستایی حوزه انتخابیه‌ام به‌گونه‌ای است که مدام شاهد تصادفات بسیار زیاد و شدیدی در این جاده‌ها هستیم چرا که شاخص کریدورها و راه‌های روستایی‌مان باز هم فاصله زیادی حتی با خود استان سیستان و بلوچستان دارد.

او در ادامه با اشاره به کمبود فضای آموزشی تأکید کرد که شهرستان‌های چابهار، کنارک، نیک‌شهر، قصرقند و دشتیاری کمترین سرانه فضاهای آموزشی را در کشور دارند. به طوری که در بخشی از شهرستان‌ها، این میزان به حدود نیم متر می‌رسد.

سه استان هرمزگان، کرمان و سیستان و بلوچستان دارای بیشتری جمعیت کپرنشین ایران هستند. کپرنشینان این مناطق عمدتاً در منطقه‌ای خشک و کوهستانی زندگی می‌کنند و از هرگونه امکانات اولیه محروم هستند. هیچ راه آسفالتی به این مناطق وجود ندارد و همین یک نارسایی، برای بیرون نگه‌داشتن آنان از زمان و مکان کافی است. کپرنشینان پس از خشکسالی وسیعی که در این مناطق روی داد، اندک درآمد خود را که از کشاورزی و دامداری بود، نیز از دست دادند تا بیکاری فشار مضاعفی بر آنان وارد آورد. کارهای کوچک و یارانه‌‌‌ای که آنها ماه به ماه آن را بدل به خواروبار می‌کنند، تنها منبع درآمدی است که کفاف تمامی ماه را نیز نمی‌دهد.

 نگاه امنیتی به مسئله مهاجرت مردم بلوچ و این قبیل سخنان در حالی مطرح می‌شود که بر اساس شواهد موجود، فقر فراگیر در سیستان و بلوچستان، دلیل اصلی مهاجرت از این استان به منظور یافتن شغل و تأمین معیشت است. بااین‌حال حتی امکان مهاجرت نیز برای بسیاری از مردم ساکن این منطقه فراهم نیست. در این استان همچنان مردم بسیاری در کپرها زندگی می‌کنند و به آب آشامیدنی، مدرسه، جاده و حتی دستشویی و امکان استحمام دسترسی ندارند. بسیاری از آنها با روزی یک وعده غذا و یا حتی چند روزی یک وعده غذا سر می‌کنند.

پس از انقلاب سال ۵۷ و روی کار آمدن روحانیون شیعه، حکومت جدید مبتنی بر ایدئولوژی مذهبی، استراتژی خود را بر اساس افزایش جمعیت شیعه تدوین کردند و مقابله با سایر مذاهب و اقلیت‌های عقیدتی که از قضا اکثریت اقوام بلوچ و کرد و عرب و... را تشکیل می‌دادند را، در پیش گرفتند. به‌عبارت‌دیگر، نگاه امنیتی جمهوری اسلامی به اهل سنت یا دیگر مذاهب و اقلیت‌ها مبتنی بر همین ایدئولوژی رسمی تایید شده در قانون اساسی است.

در همین راستا، آیت‌الله مکارم شیرازی، از مراجع شیعه نزدیک به حکومت، در مرداد سال ۹۳ بدون اشاره به فقر گسترده در مردم سیستان و بلوچستان اظهار داشت: «اخیراً مهاجرت‌های مشکوکی از سیستان و بلوچستان به حاشیه شهر مشهد شده؛ عده زیادی از نقاط مختلف جمع شده‌اند که اگر گسترش پیدا کند، تبدیل به یک خطر بزرگ می‌شود. بسیجیان در حاشیه شهر مشهد باید حضور داشته باشند.» این در حالی است که مهاجرت از این استان اکثراً به دلیل یافتن شغل و یا مشکلاتناشی از تغییرات اقلیمی صورت گرفته است.